Kirkjuritið - 01.01.1950, Síða 7

Kristindómurinn bregzt aldrei.
Með þeim orðum vil ég heilsa lesendum Kirkjuritsins,
er það hefur göngu sína á nýju ári, og óska þeim árs og
friðar.
Einn nemanda minna sagði þessi orð við mig fyrir
nokkru í kennslustund, mjög ungur að árum, en þó með
mikla reynslu að baki. Við töluðum um kenning Krists
og gildi hennar fyrir daglegt líf. Bak við allt, sem ungi
maðurinn lagði til málanna, voru auðfundin heilindi hug-
arins. Röddin ljómaði, þegar hann sagði:
Kristindómurinn bregzt aldrei.
Oft hefi ég heyrt menn vitna um trú sína. Stundum
hefir það verið áhrifaríkt, en stundum hafa mér fundizt
orðin hol og hálf og þau minnt mig á bænargjörð Farí-
seans í musterinu: Guð, ég þakka þér, að ég er ekki eins
og aðrir menn. Þessi orð komu frá hjartanu, þrungin lífs-
speki og trúnaðartrausti. Þau hljómuðu eins og lofsöngur
í eyrum mér, alhuga játning kristins manns á sannleik
líkingar Jesú í niðurlagi Fjallræðunnar: Hver sem því
heyrir þessi orð mín og breytir eftir þeim, honum má líkja
við hygginn mann, er bygði hús sitt á bjargi; og steypi-
regn kom ofan og stormar blésu og skullu á því húsi, en
það féll ekki, því að það var grundvallað á bjargi.
Vér skulum líta til baka yfir liðið ár og liðna ævi í
ljósi þessa vitnisburðar um kristindóminn.
Stenzt hann dóm reynslu vorrar?
Hver og einn á sína sögu.
Hefir kristindómurinn brugðizt oss?
Hver hefir verið undirrót ógæfu og hrösunar?
Aldrei sú. Það, sem valdið hefir oss falli, er hið gagn-
stæða. Vér höfum brugðizt kristindóminum. Oss hefir