Kirkjuritið - 01.01.1950, Qupperneq 59

HEIMSÓKN TIL HEIMATRÚBOÐSINS
57
málum heldur einnig í sjálfstæðisbaráttu þess. — Á þessu
gekk fram til heimsstyrjaldarinnar síðari. En þá kom breyt-
ing, sem í svip umbreytti ástandinu til hins betra. Það var
einn þátturinn í nýskipan Hitlers í Evrópu að sameina ung-
verska hlutann á ný heimalandinu. Þessu var skiljanlega tekið
fegins hendi af útlögunum, sem ekkert þráðu heitar en knýta
að nýju þau bönd, sem tengt höfðu þeirra landshluta við
ungversku krúnuna um aldir. En sá fögnuður og gleði átti
eftir að enda í dapurlegum sorgarsöng. Eftir ósigra þýzka
hersins í austri flæddi rauði herinn inn í landið, og í staðinn
fyrir tréok áður kom nú járnok. En lengra gat presturinn
ekki rakið sögu lands síns eða kirkju. Honum tókst að flýja
og hefir ekki fremur en aðrir margt frétt um það, sem nú
gerist austan járntjaldsins mikla.
Ekki síður persóna mannsins sjálfs en ræða hans hafði
áhrif á fundarmenn. Hann bar þess augljós merki, hvað hann
hafði orðið að þola og það duldist ekki, að lífssýn hans var
myrk og þunglyndisleg. Hann hafði augsýnilega gengið feti
lengra fram en við hinir í þeirri baráttu, sem Ijós og myrkur,
ást og hatur heyja í þessari tilveru.
Að fyrirlestrinum loknum var gengið til borðhalds, og að
dönskum sið fékk hver maður úthlutað sinni borðdömu til
þess að auka kynnin og gera borðhaldið f jörlegra og skemmti-
legra. Ég fékk til borðs prestskonuna frá Torup. Hún hafði
ríka löngun til að frétta frá íslandi. Hún var annars ekki að
öllu ófróð um landið, þar sem hún hafði sr. Finn Tulinius
á næstu grösum, og auk þess höfðu íslenzkir stúdentar dvalið
á heimili hennar síðastliðið sumar ásamt stúdentum frá öðr-
um Norðurlöndum, til að undirbúa kristilegt stúdentamót.
Það munu hafa verið fulltrúar frá Kristilegu stúdentafélagi, og
til þeirra bað hún mig að skila kærri kveðju með þökk fyrir
kynninguna. — Maður hennar hafði mikinn áhuga á slíkum
mótum ungs fólks, og fyrir honum vakti fyrst og fremst að
kalla æskuna til starfa fyrir kristindóminn.
Það kom síðar fram í umræðunum, svo sem greint verður,
að menn voru á móti því að setja neins konar trúarlegan
hengilás fyrir samvizkur manna eða túlkun á boðskap kristin-
dómsins. Aðalatriðið væri að fá boðskapinn út í lífið. Mér
komu í hug orð, sem höfð eru eftir einum Kaupmannahafnar-