Kirkjuritið - 01.01.1950, Síða 62

60
KIRKJURITIÐ
hjartnanna með ólíku móti og mennirnir taka á móti boð-
skapnum og túlka hann með ólíku móti, eftir vitsmunum,
skilningi og tilfinningalífi þeirra hvers um sig. Til sumra
kemur kristindómurinn sem snöggt afturhvarf, „eitt augnablik
helgað af himinsins náð“ fær öllu breytt, og allt er nýtt.
Hjá öðrum kemur hann sem hægfara þróun, eins og mustarðs-
korn, sem fyrst er allra korna minnst, svo notuð sé líking
meistarans, en vex og nær þroska, unz það stendur með fullu
skrúði. — Nú hafði ég alltaf gert mér í hugarlund, að heima-
trúboðið legði einkum áherzlu á hina fyrr nefndu leið og
helzt ekki gæti talið aðra menn kristna en þá, sem gætu
nákvæmlega upp á stað og stund vitnað um afturhvarf sitt.
Það undraði mig því, að hér í prestafélagi heimatrúboðsins
danska á Norður-Sjálandi átti hin síðarnefnda leið til krist-
indómsins, eftir því sem ég bezt gat séð, meira fylgi. En hitt
gerðu menn sér fullljóst, að þessar ólíku leiðir miðuðust við
ólíka menn og ólíkar aðstæður.
Mér varð oft hugsað heim til íslands undir þessum um-
ræðum. Mér var hugsað til þess, hversu við innan íslenzku
kirkjunnar eyðum kröftunum til að rífa niður hver fyrir öðr-
um með trúmáladeilum okkar. Ég þóttist þess fullviss, að
þá mætti vænta meiri árangurs, ef andi þessa fundar, sem
haldinn var í nafni danska heimatrúboðsins, næði meir út
til starfsins.
Þegar nokkuð var liðið á umræðurnar, flutti sr. Finnur
Tulinius ræðu. Hann ræddi þar um komu sína til íslands síð-
astliðið sumar og lofaði mjög allar viðtökur þar. En ekki
var hann fyrr kominn inn á umræðuefnið ísland en fundar-
menn höfðu nafn sr. Friðriks Friðrikssonar á vörum, og spum-
ingum rigndi um hann, líðan hans og starf. Og það má með
fullum rétti segja, að sr. Friðrik var uppfrá því umræðu-
efnið, starf hans hér í Danmörku og vinsældir. Mér hlýnaði
um hjartaræturnar við að heyra lofræðurnar um þennan heitt-
elskaða landa minn, og sumum vöknaði um augu, þegar sr.
Finnur sagði frá atvikum úr ævi hans. Hann á marga vini í
Danmörku ekki síður en á íslandi.
Ég sagði, að mér hefði verið undarlegt innanbrjósts, þegar
ég með lestinni hélt áleiðis til Melby. Það var nú ekki síður,
þegar ég hélt heimleiðis frá fundarstaðnum, en þó nokkuð