Kirkjuritið - 01.05.1956, Blaðsíða 10

200
KIRKJURITIÐ
kalda stríð. Nú vonum vér, að við vaxandi kynni og samskipti
með þjóðunum megi nýr dagur renna upp við birtu Guðs sólar
yfir hrjáða jörð:
Sælu njótandi,
sverðin brjótandi,
faðmist fjarlægir lýðir.
Guðs riki drottni,
dauðans vald þrotni.
Komi kærleikans tíðir.
Kærleikurinn byggir upp. Vér komum hér saman til þess að
hlýða á þennan stutta texta við guðsþjónustu, sem haldin er í
sambandi við komu konungs Danmerkur og drottningar til ís-
lands. Vér þökkum þeim af alhug komu þeirra og metum hana
mjög mikils. Þau hafa einnig áður veitt oss sömu gleði.
Herra konungur og göfuga drottning. Vér vitum, að heim-
sókn yðar er merki um vináttu ykkar til þjóðar vorrar og lands
vors og að þið óskið þess, að andi kærleikans megi á komandi
tímum byggja upp — göfga og styrkja samband og samskipti
með Danmörku og íslandi. Þið hafið með komu ykkar tekið —
svo að aldrei gleymist — undir orðin konunglegu og bróður-
kveðjuna, sem faðir konungsins, Kristján konungur tíundi, sendi
oss til Þingvalla fyrir nær tólf árum. Þau hljóðuðu þannig og
vöktu oss djúpa gleði: „Ég óska íslenzku þjóðinni allra heilla á
ókomnum tímum og vona, að þau bönd, sem tengja ísland við
hin Norðurlöndin, megi styrkjast um aldir.“
Kærleikans Guð hefir knýtt þessi bönd, skapari vor, hann,
sem hefir látið norrænar þjóðir vaxa af sömu rót og mæla á sömu
tungu og sett þeim sameiginlegt hlutverk að vinna að á Norður-
löndum. En þó hafa þær oft verið á öndverðum meiði hver
við aðra og jafnvel mælzt við á sverðstungum. Og sambandið
milli Danmerkur og íslands á liðnum öldum hefir ekki verið
svo sem vera ætti. En vér viljum á komandi tímum læra betur
en áður að skilja, að Danir eru vinir vorir og bræður, og fara
eftir því ráði, sem oss er gefið í einu af fornkvæðum vorum: