Kirkjuritið - 01.05.1956, Blaðsíða 26

Læknirinn og leiðsögumaður hans
Einu sinni var læknir, sem var ákaflega svimagjarnt.
Dag nokkum þurfti hann að fara mjög langa leið til sjúklings.
\7egurinn lá yfir hátt og hættulegt klif.
Það var komið kvöld, þegar læknirinn kom í þorp eitt við ræt-
ur fjallsins, sem klifið var í.
„Við verðum að hraða okkur strax yfir fjallið, sagði leiðsögu-
maður hans. „Ekki í kvöld, það er orðið svo dimmt“, sagði læknir-
inn. En leiðsögumaðurinn var einbeittur, og þeir héldu því strax
áfram.
Það var orðið aldimmt, þegar þeir komu upp í fjallið.
„Gakktu fast við hönd mér,“ sagði fylgdarmaðurinn. Treystu
því, að ég rata, þótt þú getir ekki einu sinni séð mig í myrkrinu.“
Svona gengu þeir alla nóttina, unz skyndilega birti af degi og
sólin gægðist yfir sjóndeildarhringinn.
„Líttu nú til baka,“ sagði leiðsögumaðurinn. Og lækninum
varð litið upp í snarbratt fjallið, þar sem mótaði fyrir götunni
eins og mjóum þræði yfir þverhníptum gljúfrum.
„En,“ stamaði hann, „ég mundi aldrei hafa þorað yfir fjallið,
ef ég hefði séð, hve þetta er hátt og hryllilega tæpt.“
„Það var nú einmitt þess vegna, sem ég valdi myrkrið,“ sagði
fylgdarmaðurinn brosandi. „Þá gaztu ekki séð hengiflugið. Þú
gazt ekki einu sinni séð mig.
En þú treystir fylgd hins ósýnilega leiðsögumanns, og því
erum við nú komnir yfir þennan hættulega veg og þér ætlað
mikið hlutverk."
Arelíus Níelsson.