Kirkjuritið - 01.05.1956, Blaðsíða 19

P13TL9R
Kiaítui íiá hæðum.
Af stórhátíðum kirkjuársins skipar hvítasunnan lægstan sess í
hugum vor íslendinga. Ef spurt væri um það, í skoðanakönnun,
hver væri uppruni hennar, eða hvort hún ætti sér enn fullan til-
verurétt, er ekki víst, að öll svörin væru rétt eða jákvæð. Raunar
mundi flesta ráma í frásögnina um, að heilagur andi hefði kom-
ið yfir postulana. En þeir yrðu sennilega færri, sem myndu, að
þetta væri stofndagur og minningarhátíð þess alheimsfélagsskap-
ar, sem kallaður er kristin kirkja, stofnhátíð stærsta féíagsins í
heirninum, og þess áhrifaríkasta.
Þriðja grein postullegu trúarjátningarinnar hefst svo: Ég trui
á heilagan anda. Þetta er haft yfir við skírn og fermingu, en
næsta vafasamt er, að allir, sem telja sig til kirkjunnar, séu þess
albúnir að skrifa undir alla postullegu trúarjátninguna, og marg-
h' sennilega einna sízt þetta atriði. En það er sérstakt mál, sem
her verður ekki rætt, hve bindandi játningarnar eru fyrir kirkj-
tina.
Hitt er hvorki vafamál, né getur orðið deilumál, að trúin á lieil-
agan anda var eitthvert helzta einkenni frumsafnaðanna, ein að-
alhvöt þess, að þeir klufu sig úr Gyðingdómnum og stofnuðu
sérstakt trúfélag, kirkjuna. Og þeir héldu því á lofti, að andinn
v®ri sá höfuðkraftur, sem gæfi þeim þrek til nýs og betra lífs
°g fulla djörfung í dauðanum.
Svo sagði Pétur postuli (Post. 10, 47.): „Getur nokkur varnað
þeim (þ. e. áheyrendum hans) vatnsins, að þeir fái skírn, er
Þeir hafa fengið heilagan anda eins og vér.“ Þessi og ýmis önnur
14