Kirkjuritið - 01.10.1957, Blaðsíða 11

SÖNGUR NORNANNA
345
að etja. Konan liafði spurt í öngum sínum og örvæntingu: „Hvemig
stendur á öllu þessu óláni og allri þessari synd? Ræður Guð ekki við
neitt? Eða er hann vondur?"
Það er þá, sem sr. Þorvaldur segir lienni æfintýrið.
Það er um engil, sem fer niður til jarðarinnar til að kynna sér hagi
mannanna. Að 'lokinni för gefur hann Drottni allsherjar skýrslu, og talar
um margt, sem aflaga fari. Loks spyr Guð:
„Hvað er lakast?“
„Syndin,“ segir engillinn. „Mennirnir eru svo vondir, þeir hirða ekk-
ert um þig. Og þeir gera hver öðrum svo mikið mein.‘
Það er þá, sem Drottinn segir:
„En ég er sjálfur í syndinni."
Þá féll engillinn fram á ásjónu sina fyrir miskunnsemdanna föður, sem
hafði tekið sér bústað í öllu og líka í syndinni.
Auðheyrt er á öllu, að sr. Þorvaldur er persóna að skapi höfundar.
Hann lætur hann túlka á rnáli æfintýris sínar eigin skoðanir á eðli og
tilveru Guðs. Enda hefir hann í ritgerð sinni, Kristur eða Þór, Ihaldið
uppi vörn fyrir lífsskoðun þessarar guðshugmyndar.
Milli þessara tveggja höfunda — j. Böhme og E. Kvarans — liggur
djúp þriggja alda. Annar er borinn á tímum upplausnar í hugsun, hinn
haldinn bjartsýni síns tíma á ágæti þróunarkenningar fyrirstríðsáranna.
Á tímabilinu, sem milli þeirra liggur, höfðu menn sannarlega deilt
Ulu hina margflóknu gátu góðs og ills, metið og vegið öll rök með og
móti 0g brugðið til beggja skauta um niðurstöðux. Ekki ómerkari guð-
fræðingar en þeir Daub, Dorner og Martensen reyndu að slá vörð unr
hina fornu, hefðbundnu trú á veldin tvö, og hinn frægi ameríski heim-
spekingur, William James, tekið í sama streng.
En straumur tímaris virðist þó Imíga í aðra átt.
Ritsehl, mjög lærður og áhrifamikill guðfræðingur, hafnar með öllu
tru á persónulegan djöful en telur syndina þó í algerri andstöðu við
Gnð. Hún myndi með tilstyrk vondra, hrösulla manna einskonar riki gegn
V(hh Guðs. Mjög nrargir nútímaguðfræðingar munu telja sig lærisveina
hans.
A þessu tímabili koma vísindin til skjalanna og varpa ljósi yfir margt
l>að í ytri náttúru og sálarlifi manna, sem áður var talið í ætt við liöfð-
’ngja myrkursins.
Þannig bar allt að sama brunni, hinum skuggalegu dráttum í svip og
yfirbragði hins foma óvinar Guðs og manna fór eins og smáfækkandi.
Rousseau hafði fullyrt, að hvert vöggubarn væri frá fæðingu gott,