Kirkjuritið - 01.06.1961, Blaðsíða 19

KIRKJURITIÐ 257
að rekja það nánar. En ég lief vonað, að einliverjir mundu að
því víkja.
Ég bæti því við, að ég er enn sömu skoðunar og þegar ég bar
fram tiilögu um það á fundi Prestafélags Suðurlands á síðast-
liðnu bausti, að semja þyrfti stuttan rilling með smágreinum
um ferminguna: uppruna liennar og tilgang og þýðingu hennar
nú á tímum, og senda liann lielzt inn á bvert einasta heimili.
Það er undraverl livað ungt fólk er fáfrótt um þessi efni. En
auðvitað á það ekki sök á því. Vér prestarnir höfum ekki allir
lagt þá rækt við fermingarundirbúninginn, sem skylt er og
nauðsynlegt, einmitt nú, þegar kristilega beimafræðslan er
mjög af skornum skammti og ekki síður næsta lítilfjörlegt
kristinfræðinám í flestum skólum. Tómlæti vort sannast óhrekj-
anlega á því, að spurningatíminn er ótrúlega misjafn í presta-
köllunum um allt land. Hér er eitt, sem færa verður í betra
borf og það fyrr en seinna.
Éanda- og vafamál
Tvö náskyld siðgæðismál liafa verið mjög ofarlega á baugi á
birkjulegum vettvangi erlendis undanfarin ár, þótt um þau
bafi að kalla verið þagað bér. Spurningarnar um það hvort
bristilegt sé að takmarka barneignir og eyða fóstrum. Fyrir
lokkrum árum setti Alþingi lög uin liið síðarnefnda. Gekk það
eins og í sögu og umræður í blöðum urðu engar svo ég minnist.
Þetta eru þó ekkert lítilsverð atriði. Og það að rómversk-
baþólska kirkjan mælir mjög eindregið gegn hvoru tveggja
bendir til þess, að það bljóti að vera álitamál bvernig líta beri
a málin með liliðsjón af orðum og anda beilagrar Ritningar.
Það mun og ahnennt vitað og viðurkennt að fóstureyðing er
afar mikið og margliliða alvörumál. Hún hefur ósjaldan —
bannski ævinlega — óafmáanleg álirif á sálarlíf þeirra kvenna,
sein bennar krefjast, eða verða að sætta sig við hana.
Fáar siðfræðispurningar eru alvarlegri en sú, livort eða bve-
n®r megi eyða lífi. Og ef það yrði þegjandi samkomulag innan
einlivers þjóðfélags, að ekki þurfi að eyða orðum að því, að
rettniætt sé að farga fóstrum, jafnvel í stórum stíl, ætti það
Þá langt í land, að menn teldu sanngjarnt og eðlilegt að stytta
17