Kirkjuritið - 01.10.1961, Blaðsíða 39

Axel Andrésson
íþróttakennari
SÍÐASTLIÐIÐ Etimar andaðist Axel Andrésson œskulýðsleiðtogi. -—
Var lians í þann niund lofsamlega getið í blöðum og nijög að verðugu. Til-
gangur þessara lína er þó eigi sá að endurtaka neitt af því, er sagt hefir
verið um hann. Heldur vildi cg vekja sérstaka athygli hér á þessum mikils-
verða starfsmanni, sem nú er liðinn fram. Hann hefir unnið fráltært starf,
eigi aðeins fyrir íþróttalífið', heldur og fyrir andlega og siðferðilega menn-
ingu. Þrettan ára gamall (1908) stofnaði hann „Víking“ með 32 drengjuin.
Er forustuinaður þessa íþróttafélags í 18 ár. Mótar það, fjörgar og fegrar.
Víkingur hefir löngum lofs notið fyrir dugmikinn, fjörugan og fagran leik.
Hvaðan félaginu hefir slíkt einkum komið, má fullvel ráða af þeim anda,
er lýsir sér í orðum Axels sjálfs í 50 ára minningarriti félagsins: . . „Margir
hafa notið góðra stunda á knattspyrnuvelliinim við það að horfa á tilþrifa-
inikinn og góðan leik. En taki einhver liðsmaður upp á því að sýna af sér
fantaskap . . . þá hverfur fegurðin og ljótleikinn tekur við. Mér þykir ekki
mikið til um sigur, sem fenginn er á þann hátt, því að slikur leikur er svik
við iþróttina. Hinn sanni íþróttaandi er í ætt við drengskap og fegurð og er
fyrir öllu“. — í þessum sama anda hefir Axel svo einnig starfað mörg ár
samfleytt sem sendikennari Í.S.Í. meðal hernsku og æsku íslands víða um
land, kennt þeim og þjálfað þá í íþróttum og góðum siðuin, gefið slarfi sínu
og áhrifum þunga og festu alvörunnar með eigin fordœmi í orðuni, gjörð-
um og öllum liáttum. Hann hefir t.d. að sjálfsögðu aldrei sézt fylla flokk
vínneytenda né reykjcnda, en œtiS flokk þeirra cr sækja kirkjur og aðra
fagra staði og störf. Hann ávann sér hverju sinni það hnoss að vera aufúsu-
gestur, ekki einungis hinna ungu, heldur og meðal magra áhyrgra 6kóla-
manna og annara slíkra, er mátu meir og meir starf hans og áhrif þess. Slík-
ir þurfa leiðtogar ungra að vera, svo að verulegs og varanlegs árangurs megi
af vænta starfi þeirra. Og eigi sízt skiftir það niiklu máli á þessari losara-
hrags- rótleysisins- og nautnasýkis-öld. Fljótar inyndi sækjast frain gegn
áfengisófagnaðinum, reykingapestinni og
alvöru- og áhyrgðarleysinu í landi
voru, ef l. d. ullir leiStogar fylgdu fast
slíku fordæmi sem hér hefir nefnt verið
og á bent. Til þess eru líka hin beztu
fordæmi gefin. — Axel Andrésson var
karlmenni í hezta skilningi. Og mér virt-
ist hann heilsteyptur kristinn maður.
Slíkra höfum við brýnasta þörf.
Blessað sé því og veri ævistarf lians.
Jón Þ. Björnsson.