Kirkjuritið - 01.12.1962, Blaðsíða 16

446
KIRKJURITIÐ
Jóns forðum. Það sannast þegar Jón Steffensen dregur enn upp
tvö tilraunaglös, full af mannshári. I öðru þeirra er hár af konu
meistara Jóns. Sigríði biskupsfrú og biskupsdóttur frá Hóluni,
dóttur Jóns biskups Vigfússonar, en í liinu liár af liöfði Sólveig-
ar dóttur Vídalínshjónanna, sem lézt tveggja ára gömul og
liefur verið jarðsett með foreldrum sínum. Það er sömu sögu
að segja af liári biskupsfrúarinnar og liökuskeggi eiginmanns
hennar, það er ófúið með öllu, já eins og það liefði verið klippt
af liöfði hennar í dag, þótt það lægi í gröf upp undir hálfa
jjriðju öld. Af þessu má glögglega sjá bversu bár fúnar ótrúlega
seint. Sigríður biskupsfrú hefur haft með afbrigðum fagurt hár
áferðar og að lit, það er jarpt með rauðlitri slikju.
Merkilegar minjar
Fyrir Jiann einstakling, sem alizt liefur upp með Vídalíns-
postillu og liefur tilfinningu fyrir lífi og sögu liðinna kynslóða
í landinu, er |>að engu líkara en draumi, sem maður óttast að
vakna af, að standa frammi fyrir þessum ájireifanlegu minjuin
um sögufrægustu persónur liðinna alda, sem engan óraði fyrir
að nokkurt mannlegt auga ætti eftir að líta. Maður gengur út
í sólskinið og trúir því naumast enn að þetta hafi verið veru-
leiki. En Jiað er með jijóðina eins og einstaklinga liennar, liun
befur bæði alizt upp með Vídalínspostillu og liefur næina til-
finningu fyrir öllum sögulegum niinjum. Því munu þessar frett-
ir láta fáa ósnortna með öllu.
Prófessor Jón Steffensen sagði, að ákveðið befði verið að veita
beinum biskupanna leg að nýju í Skálliolti, svo og öðrum bein-
um sem grafin voru upp jiar og flutt burtu til varðveizlu u»
stundarsakir. Bein biskupanna munu að líkindum hljóta leg
undir binni nýju Skálboltskirkju, en þar eru allrúmgóð husa-
kvnni til varðveizlu minja um forna frægð Skálboltsstaðar.
Ekki mun fullráðið bvern nmbúnað bein biskupanna liljota-
Þau munu naumast verða þar til sýnis, en liins vegar mun það
álit vera í samræmi við tilfinningu þjóðarinnar, sem prófessor
Jón Steffensen lét í ljós, að engin ástæða væri til að byrgja
þessar fornminjar þannig að ekki væri bægt að komast að þexm,
ef sérstakar ástæður væru fyrir lxendi síðar meir.
(Viðtal þetta birtist upphaflega í dagblaðinu Vísi, CI1
er hér endurprentað nieð leyfi höfundar).