Sjómannadagsblaðið - 01.06.1995, Síða 105

SS. Nordbo. Aberdeen. Grays Harbour 1. febrúar 1924
Kœri Björn!
Með innilegustu ósk um gleðilegt nýtt ár og hjartans
þökk fyrir það gamla. Nú er jeg staddur nálægt landa-
mærum Kanada og Bandaríkjanna hátt uppi í landi á
fljóti sem heitir Columbia River og lestum við húsavið
hjer á fjórum stöðum, sem við eigum að fara með til
Yokohama og Tokyo höfuðborgar Japan. Hringinn í
kringum mig sé jeg eintómar sögunarmyllur og enda-
lausan skóg þar sem hinir villtu indíánar rjeðu ríkjum
fyrir mannsaldri síðan og hundruð fleka skógarhöggs-
manna koma fljótandi niður fljótið daglega. Hjer er
mikið unnið, en þó mun taka þrjár vikur að lesta skipið
því við tökum 6 milljónir kubik-feta af timbri.
Jeg vona að mamma hafi fengið brjef það sem jeg skrif-
aði henni fyrir mánuði síðan í Fíladelfíu. Síðan hef jeg
fengið þá skemmtilegustu ferð sem jeg hef upplifað
þaðan upp undir miðjarðarlínuna og yfir um til San
Francisco og hingað. Reyndar um eitt tímabil, vikuna í
gegnum Vestur Indíur, frá San Salvador fram hjá Kúba
og Haiti og alla leið til Colon hjelt jeg að hitinn ætlaði
að sálga mjer. Jeg hafði aðeins einar þunnar buxur og
þunna skyrtu og jeg gat undið úr þeim sveitann tvisvar
á dag og um kroppinn hlupu upp eldrauðir flekkir, en
það versta var að augnahvarmarnir bólgnuðu svo að jeg
var ekki líkur neinum manni og heldur ekki neinni
skepnu og jeg skalf af hræðslu þegar jeg leit í spegil, því
svo afmyndaður hjelt jeg að enginn gæti orðið af hita.
Skipshöfnin hjelt jeg að mundi fá hitasótt og að leita yrði
læknis á eyjunum, en smám saman fór þetta að lagast og
þegar við komum til Colon fann jeg ekki til neins og
andlitið rjetti sig smátt og smátt. Nú sjást þess varla
nierki nema liturinn, því þar sem sólin náði að skína varð
hörundsliturinn eins og kaffi sem gleymst hefur að láta
rót í.
Alls staðar fórum við fram hjá hinu fegursta landslagi
eins og á eyjunum í Vestur Indíum, og þegar við komum
ht á Kyrrahafið sigldum við nálægt landi undan hinni
sólríku Ameríkuströnd þar sem piparinn grær, frarn hjá
Costa Rica, Honduras, og silfurlandinu Maxico og fram
hjá gulllandinu Californíu, þar til við komum til
gullborgarinnar San Francisco vestursins himnaríkis, þar
sem gulli og ríkidæmi er staflað saman. Jeg var í sjöunda
himni þegar við sigldum í gegnum Gullna hliðið
»Golden Gate“ Innsiglingin er álíka mjó og frá
Suðurtanganum og yfir á Naustin með snarbrött fjöll á
báða bóga. Við stóðum aðeins við þarna í þrjá daga.
Port Seattle, Washingtonfylki, sjö dögum síðar
Jeg bið þig að afsaka að jeg hef nú hvílt mig við að skrifa
brjefið í heila viku, en það er vegna þess að það hefur
gengið með hálfgerðu báli og brandi milli okkar háset-
anna og kapteinsins út af kaupinu. Þegar við eigum að fá
okkar danska kaup útborgað í dollurum verður það að
engu, vegna þess hvað danska krónan stendur lágt gagn-
vart dollar og kaupið lítið í „forvejen". Hjer hafa þeir á
amerískum skipum sem siglt hafa á milli landa 60 doll-
ara, en á skipum sem sigla milli hafna í innan-
landssiglingum með timbur 80 dollara, fimmfalt meira
en við höfðum hjer um borð. Þeir sem vinna í landi hafa
frá 80 centum upp í dollar á tímann og er þetta fylki
Washington talið eitt hið besta með alla atvinnu af
Bandaríkjunum. Nú er fjöldi af motorskonnortum að
búa sig undir að fara á laxveiðar upp til Alaska og jeg
myndi hafa fengið mjer skiprúm ef jeg vissi ekki hvað
jeg er mikill klaufi að fiska. Jeg vildi að þú værir kominn,
þú myndir geta rifið upp þjenustu þar. Jeg hef talað við
marga áreiðanlega menn sem segja að þeir þjeni vanalega
frá 10 þúsund upp í 20 þúsund dollara á fimm mánaða
tímabili.
En hjer er allt dýrt, t.d. einn rakkústur með sápu kostar
hálfan annan dollar og annað eftir því. Ódýrasta hús-
næði og fæði sem hægt er að fá kostar hálfan annan dal á
dag.
Jeg og fleiri ætluðum að strjúka í Aberdeen (US) ef við
fengjum ekki meira kaup og vorum við búnir að fá
atvinnu sem skógarhöggsmenn með sex dollara á dag
sent er nærri 40 krónur. I gær eftir morgunverð héldum
við allir í halarófu upp til skipstjórans og sögðum að
annaðhvort fengjum við rneira kaup eða við tækjum
pokana okkar og færum í land einn sem allir og allir sem
einn. Við sögðum honum að hann gæti ekki haldið
okkur um borð, hefði brotið samninga og væri háður
bandarískum lögum að geta ekki haldið okkur
nauðugum um borð. Sagði hann þá að við gætum fengið
80 japönsk „jen“ á mánuði. Eitt „Yen“ er 3
krónur og tvö „yen“ eru dollar. Jeg get verið ánægður því
mitt kaup er nú þrefalt meira en jeg hafði áður. Við
gengum að þessu og annað kveld leggjum við af stað til
Yokohama sem við búumst við að koma til í mars. Jeg
bið þig að skila hjartans kveðju til mömmu og systkina
minna og biðja mömmu að senda mjer það sama mál af
SIÖ Van NADAGSBI.AÐIÐ
105