Eimreiðin - 01.01.1944, Qupperneq 51

ISIMKEIÐIN
GISTING í REYKJAVIK
31
allar beztu óskir mínar liefðu rætzt. Aftur lokaði ég augunum til
þess að liorfa í liuga mér á mynd hennar. Og út frá því sofnaði ég.
Ég vaknaði snögglega, eins og einhver hefði vtt við mér, og
reis á fætur. Mér sýndist vera orðið bjart úti, svo ég ákvað að
fara strax niður í bæ erinda minna, án þess að gera varl við mig
í húsinu, en korna svo aftur um hádegisbilið og endurnýja þá
kunningsskapinn við söngmaérina mína fögru.
Ég var alklæddur, í frakka og með hattinn í hendinni, þegar
ég vaknaði, endurnærður samt og í ágætu skapi. Ekki tók ég
neitt sérstaklega eftir svefnstofu ininni í þetta sinn, en man þó,
að fornlegur olíulampi liékk úr bita í loftinu.
Fór ég nú rakleitt út á götu, og voru hurðir ólæstar. Það var
hætt að snjóa, en himinn þungbúinn og ekki eins bjart orðið og
•nér hafði sýnzt, meðan ég var inni. Þó sá ég nú glögglega hús
kunningja míns, er blasti beint við þegar ég kom út úr gistihús-
inu. Ég gat ekki annað en hlegið að sjálfum mér að liafa ekki
komið auga á það um nóttina!
Þegar niður í bæinn kom voru allar búðir og skrifstofur lok-
aðar, engin manneskja á ferli og dimmt af nóttu! Ég varð held-
nr en ekki livumsa við þegar ég leit á úrið mitt undir einu götu-
Ijóskerinu: Klukkan var sex!
Nú, það tók því samt ekki að fara í bólið aftur. Ég var á stjái
þangað til fólk kom á fætur og lifnaði yfir bænum. Þá fékk ég
nier kaffi og fór síðan að reka erindi mín.
“Hétt fyrir hádegið kom ég aftur upp í Þingholtin og ætlaði
H1 hússins, þar sem ég gisti í nótt. - Ég skal ekki þreyta þig á
langri mærð um þá för: ég fann ekki litla steinbæinn aftur. Hann
atti að standa gagnvart húsi kunningja míns, hinum megin við
gotuna; þar hafði ég skilið við liann um morguninn. En nú voru
þar engar byggingar á löngu svæði. Og nú mundi ég líka fullvel,
að þar liafði aldrei verið neitt liús, í mínu minni!
Eg borðaði hádegisverð hjá kunningja mínum. Hann vildi vita,
kvar ég hefði gist.
Það ldjóp í mig galsi, þó mér væri ekki gleði í liug: „Ég gisti
1 gamla steinbænum hérna hinum megin við götuna,“ svaraði ég.
Kunningi minn liló. Svo leit hann á mig, dálítið einkennilega.
„Manst þú eftir honu'rn?li spurði liann. Ég hélt, að — jæja,
hann var nefnilega rifinn þegar ég var krakki, og þú ert yngri