Eimreiðin - 01.05.1970, Qupperneq 69

GRETTIR ÁSMUNDSSON
133
ligg einn í húsi og kerling mín
fjarri öðrum mönnum. Skul-
uð þið ekki þeim þrjót á mig
koma.
Helgi: Þú hefir Þórólfur mestur
hvatamaður verið þessarar að-
farar. Tak nú við Gretti þar til
Vermundur kemur, ella fær
þú hann til næsta bæjar og á-
byrgist að hann verði ekki
laus.
Þórólfur: Eigi vil ég við Gretti
taka, hef ég hvorki fé né föng
til að lialda hann. Lízt mér að
því meiri vandræði en virðing.
Hefir hann og ekki á mínu
landi fangaður verið.
Þorkell: Ég er hér manna óvitr-
astur, en þó sé ég ráð, er duga
mundi, en það er að reisa gálga
og hengja Gretti.
Helgi: Ólíklega mun nú tiltak-
ast, ef búkarlar skulu segja fyr-
ir um héraðsstjórn. Þó mun-
um við ekki gera happ vort
að fanga slíkan óaldarmann
sem Grettir er, að óhappi með
því að sleppa honum lausum.
Munum við því reisa hér gálga
og festa hann upp.
Þorkell: -Lítur til dalsins.) Hér
ríða að oss menn nokkrir og
er einn þeirra í litklæðum og
sýnist mér það kona vera.
Þórólfur: Það ætla ég, að þetta
sé Þorbjörg húsfreyja í Vatns-
firði, og mun hún á leið til
sels síns.
Helgi: Þá ber vel til, að njóta
hennar ráða. Er hún skörung-
ur mikil) og stórvitur. Ræður
hún og mestu um héraðsstjórn,
þegar Vermundur er ekki
heima.
Þorbjörg: (Kemur inn fasmikil.)
Hvaða þing hafið þið hér eða
hver er þessi hinn hálsdigri,
er hér situr í böndum.
Gretlir: Hér máttu sjá Gretti As-
mundarson og er nú minni
reisn á en vér vildum. Hafa
landsetar þínir sýnt mér gest-
vináttu helzt til litla, er þeir
fönguðu mig sofandi.
Helgi: Okkur bar nauðsyn til.
Eór Grettir hér um byggðina
með ofríki miklu og hafði af
hverjum það, er hann helzt
kaus til.
Þorbjörg: Hvað rak þig til þess
Grettir, að þú gerðir óspektir
þingmönnum bónda míns?
Grettir: Ekki má við öllu sjá.
Bar mér allmikil nauðsyn til
nokkurra bjargráða og kom
hér niður um sinn.
Þorbjörg: Slíkt er mikið gæfu-
leysi, að ekki lagðist meira fyr-
ir þig svo vaskan og vel ættað-
an mann, en að búandakarlar
þessir skyldu fanga þig. Eða
hvað ætlizt þið fyrir með fanga
ykkar?
Helgi: Það hefir helzt orðið til
úrræðis að festa hann upp hér
á staðnum, því enginn vildi
gæta hans þar til Vermund-
ur kæmi til