Uppeldi og menntun - 01.01.1999, Blaðsíða 113

ÞURÍÐUR JÓNA JÓHANNSDÓTTIR
leg að hann verður sífellt að vera að finna upp á einhverju nýju. „Ég er svo hund-
leið á þessu venjulega" segir hún á einum stað í viðtalinu.
En þar sem frumkvöðlar eru tilbúnir til að leggja mikið á sig til að fara nýjar
leiðir ætlast þeir jafnframt til þess að eftir verkum þeirra sé tekið og þurfa á athygli
og viðurkenningu að halda.
Skólaskipið - ferja í áætlunarsiglingum
Ef haldið er áfram með líkinguna um landkönnuðinn mætti líkja skólanum við skip.
Kennurunum mætti líkja við áhöfnina og skólastjóranum að sjálfsögðu við skip-
stjórann. Þetta er ferja sem siglir milli landa og nemendurnir eru í hlutverki ferða-
mannanna. Landkönnuðurinn um borð lítur svo á að þessi sigling eigi að vera
skemmtileg og að skemmtunin felist m.a. í því að uppgötva ný lönd. Honum finnst
að ferðamennirnir eigi að upplifa ævintýri á siglingunni. Honum tekst við og við að
telja skipstjórann á að lána sér bát og fær stundum með sér einhvern úr áhöfninni
til að bjóða ferðamönnunum í landkönnunarleiðangur.
Stundum finnast athyglisverðir staðir, og hópur landkönnuðarins nær athygli
fjölmiðla heimsins fyrir bragðið. En það verður yfirleitt ekkert úr frekari landkönn-
un vegna þess að skipstjórinn, áhöfnin og stór hluti ferðamannanna líta ekki svo á
að skipið sé landkönnunarskip. Fyrir flesta er aðalatriðið að halda áætlun og skila
farþegunum af sér í næstu höfn.
Áhöfnin lítur ekki á það sem sitt hlutverk að fara að æða með ærinni fyrirhöfn
úr alfaraleið og út í óvissuna. Áhöfnin og flestir ferðamannanna leggja mest upp úr
örygginu. Þessar bátsferðir með landkönnuðinum stefna óneitanlega öryggi ferða-
mannanna í voða segja þeir. Hann leggur stundum í ferðirnar með tæki sem eru
langt í frá tilbúin til notkunar. Þess vegna eru þeir ergilegir yfir óvissuferðum land-
könnuðarins og eru lítið fyrir að hrósa honum fyrir afrekin þó svo að þau veki í
bland heimsathygli.
Ymislegt í viðtali mínu við Heklu virðist mér geta stutt það að þessi líking eigi við.
Ég á ekki að halda að ég sé eitthvað
Hekla á erfitt með að skilja áhugaleysi samkennara sinna sem hún upplifir ýmist
sem tómlæti eða amasemi sem lýsir sér í nöldri. Tómlætið kemur fram í áhugaleysi
á því að láta svo lítið að skoða það sem hún hefur unnið að með nemendum sínum
og allur heimurinn getur þess vegna séð á Netinu. „...ég held þetta sé bara Jante-
loven - ég á ekki að halda að ég sé eitthvað".
Ekki hafa allir kennarar sama viðhorf til starfsins og frumkvöðlar eru óvenju-
lega nýjungagjarnir.
Ég held sko að sumir kennarar vilji gjarnan uppgötva lausnina - á öllum vanda-
málum kennslu. En ég uppgötva lausnina á svona tveggja árafresti. Alltafnýja og
nýja.
Og óneitanlega leggur Hekla stundum upp í ferðir sínar af meira kappi en forsjá og
stundum er auðvelt að skilja þá sem ekki eru tilbúnir að fylgja.
í viðtölunum kemur ekki fram að unnið hafi verið að þróun tölvunotkunar
samkvæmt stefnu, þvert á móti virðist Hekla fá stuðning skólastjórnenda til að fara
111