Tímarit lögfræðinga - 01.01.1967, Qupperneq 44

mælt, þótt sagt sé, að stofur þær, sem nota verður til
þinghalda, séu langt fyrir neðan það, sem frambærilegt
getur talizt og loku fvrir það skotið, að þinghöld í þeim
fái þann blæ, sem dómþing eiga að hafa.
Af öðrum atriðum, er valda drætti á meðferð dómsmála,
skal þetta talið:
1. Dráttur á meðferð máls þar til gagnaöflun lýkur.
2. Dráttur frá því gagnaöflun er lokið og þar til dómur
gengur.
Um 1. Þessi dráttur stafar fvrst og fremst af vinnu-
hrögðum málflytjenda, þar sem þeir með samkomulagi
sín á milli fá frest á frest ofan. Þessir frestir eru oft á
tíðum óhæfilega margir og algerlega þarflausir. Hér ætti
dómarinn að visu að gela orkað til aðhalds að þessu leyti.
En með þvi fyrirkomulagi, sem nú tiðkast, að dómari sá,
er málið dæmir, fær það eigi í sinar hendur fvrr en gagna-
öflun telst vera lokið, verður slíku aðhaldi illa beitt, sér-
staklega þó vegna hinnar miklu málamergðar, sem fyrir
er tekin í liverju þinghaldi. Cr þessu mætti ef til vill bæta
með brevttu skipulagi, þannig að dómari sá, er dæma
skal, fengi málið til meðferðar t. d. strax og stefndi hefur
skilað greinargerð og sýnt er, að málið verður flutt munn-
lega. Hið ófullnægjandi húsnæði embættisins mundi þó
verða verulegu Þrándur í Götu slíks fyrirkomulags.
Um 2. Málum er nú skipt milli dómenda, þegar gagna-
öflun er lokið. Alltítt er, að dómarinn telji þá, að gagna-
öflun sé áfátt. Hefst þá framhaldsgagnaöflun að hans
tilhlutan, með nýjum töfum á afgreiðslu málsins. Slikir
ágallar stafa jafnaðarlegast af handahófskenndum rnála-
tilbúnaði málflvtjenda. Komast mætti hjá ýmiss konar
drætti af þessum sökum, ef dómarinn hefði haft aðstöðu
til þess að fylgjast fvrr og betur með málatilbúnaðinum,
og þá strax getað heitt áhrifum sinum á gang máls og
meðferð þess.
í annan stað stafar dráttur á þessu stigi af því, að f jöldi
munnlega fluttra mála er það mikill, að dómarar hafa
elcki undan og hafa af þessum sökum safnazt fyrir mál
38
Tímarit lögfræðinga