Tímarit lögfræðinga - 01.10.1999, Qupperneq 97

sem almennt tíðkast í slíkum viðskiptum, svo sem að því er snertir verðlagningu
keyptrar þjónustu og að öðru leyti efnislegan grundvöll hennar og tilhögun viðskipta
af þessu tagi á almennum markaði, þykir það út af fyrir sig ekki skjóta loku fyrir það
að 1. mgr. 58. gr. laga nr. 75/1981 ..., verði beitt, svo sem orðalagi ákvæðisins er
farið, sbr. og sérstaklega það, sem fram kemur í athugasemdum með 15. gr. frum-
varps þess er varð að lögum nr. 30/1971. Tilgangurinn með ráðstöfunum þessum
virðist hafa verið sá einn að hagnýta til frádráttar skattskyldum tekjum eftirstöðvar
rekstrartaps sem stóðu eftir í bókum [B ehf.j. Þá var aðstaðan sú, þegar umrædd
viðskipti fóru fram, að [B ehf.] var hætt starfsemi, er eigendur kæranda eignuðust
hlutabréf í félaginu og hófu þar störf er teljast skyldu á snærum [B ehf.] með þeim
umskiptum á starfsmannafjölda kæranda sem ársreikningar votta. Ætla má að ef
fyrrgreindum tengslum kæranda og [B ehf.] hefði ekki verið til að dreifa og um-
ræddum skattalegum hagsmunum, hefðu þessi verk verið unnin á skrifstofu kæranda.
Þegar viðskipti félaganna eru skoðuð í heild þykir óyggjandi að þau voru verulega
frábrugðin því sem almennt gerist. Ekki þykir skipta máli í þessu sambandi þótt
afráðið hafði verið að halda viðskiptunum áfram eftir að fyrrgreint tap var þorrið.
Skattstjóri hefur ekki gert athugasemdir við viðskiptin eftir það, enda kemur ekki
fram af hans hálfu að með viðskiptaháttum þessum hafi í sniðgönguskyni verið farið
á svig við önnur ákvæði skattalaga.
Að því virtu, sem hér hefur verið rakið og með vísan til þeirra sjónarmiða sem fram
koma í úrskurði héraðsdóms Reykjavíkur frá 25. febrúar 1998 í málinu nr. Y-10/1997
(I. Guðmundsson ehf. gegn tollstjóranum í Reykjavík) verður að fallast á það með
skattstjóra að í því tilviki sem hér um ræðir haft samist milli kæranda og [B ehf.] með
þeim hætti að sniðgengin hafi verið ákvæði laga nr. 75/1981 um frádráttarbærni eftir-
stöðva rekstrartapa frá fyrri árum, sbr. þau skilyrði og skorður sem yfirfærslu slíkra
tapa eru settar í 56., 57. og 57. gr. A laganna, eins og ákvæði þessi hafa verið túlkuð
í úrskurðar- og dómaframkvæmd þannig að telja verði 1. mgr. 58. gr. laga nr.
75/1981, um tekjuskatt og eignarskatt, taka til þess“. Var úrskurður skattstjóra stað-
festur.
Úrskurður yfirskattanefndar nr. 211/199765
I málinu var deilt um hvort samningur væri verktakasamningur eða launþega-
samningur. Tók yfirskattanefnd fram að skattyfirvöld hefðu heimild til að meta hvort
starfssamband skattaðila væri í raun með þeim hætti sem haldið væri fram af þeirra
hálfu, þannig að rétt skattaleg meðferð tekna yrði ákvörðuð. Vísaði yfirskattanefnd í
þessu sambandi til grunnreglu 1. mgr. 58. gr. laga nr. 75/1981 eins og túlka bæri
ákvæðið í ljósi forsögu þess og vísaði jafnframt til H 1997 385.
Úrskurður yfirskattanefndar nr. 392/1998
Málavextir voru þeir að kærandi (A hf.) hafði keypt þjónustu af B hf. og gjaldfært í
skattskilum sínum kostnað vegna þessa. Skattstjóri féllst ekki á að um frádráttar-
bæran rekstrarkostnað væri að ræða því engin raunveruleg viðskipti hafi átt sér stað
milli A hf. og B hf. Tók skattstjóri fram að B hf. hefði átt ónotað rekstrartap áður en
þessi viðskipti hófust og hafi tapið verið fullnýtt þegar viðskiptunum lauk. Jafnframt
65 Birtur í Skatta- og tollatíðindum ST 1997:44.
249