Hlín - 01.01.1932, Blaðsíða 20

18
Hlín
Efni, aðferð, uppdrættir, altsaman var útlent. Jeg veit
ekki hvernig öðrum hefur farið, en langur tími leið, frá
því að jeg lærði útlendan glitvefnað, og þangað til jeg
komst að því, að til var íslenskwr glitvefnaður, þ. e. a. s.
áður en jeg vissi, að glitvefnaður hafði verið ofinn
hjer á landi með alveg sjerstökum hætti. — Þessi ís-
lenska aðferð gerði það að verkum, að hægt var að láta
rjetthverfuna snúa upp i vefstólnum, svo að miklu
auðveldara varð fyrir vefarann að annast litasamsetn-
ingu og fylgja uppdrættinum. En við þetta varð glitið
nokkuð öðruvísi, að vísu óreglulegra, dálítið, heldur en
útlenda glitið, en ekki nærri því eins stirðlegt.
Líkt fór um flosið. Jeg man eftir því, þegar jeg var
unglingur í Kvennaskólanum í Reykjavík, að þar var
verið að vefa stórar flosábreiður úr grófu og ljótu út-
lendu bandi. Ekki veit jeg hvað af þeim ábreiðum hef-
ur orðið, eða hvort nokkur hefur viljað eiga þær.
Seinna skildi jeg, hve fáránlegt þetta var, þegar jeg
sá gamla, íslenska flosið, sem unnið var úr togi, kemdu
í íslensku togkömbunum. Það er líklega fegursti og
og glæsilegasti vefnaðurinn, sem ofinn hefur verið
hjer á landi. En þá leit helst út fyrir að enginn myndi
eftir eða vissi að ofið hefði verið flos á íslandi.
En nú er sem betur fer farið að kenna íslenska tog-
flosið og íslenska glitið að nýju, mest fyrir atbeina
Halldóru Bjarnadóttur, sem allra manna mest og best
hefur starfað að því að vekja skilning okkar á gildi
þjóðlegs iðnaðar, og hefur sýnt, að hún á þá trú á gildi
hans, sem til þess þarf að hefja endurreisnarstarf á
þessu sviði.
Um krossvefnaðinn hjer á landi ímynda jeg mjer að
menn viti minst. Að hann hafi verið ofinn hjer á landi
er vitanlegt, en af því hvort hann hafi verið eins út-
breiddur og glitvefnaður fara engar sögur, en helst
iítur út fyrir að svo hafi ekki verið, ef ráða má af því,