Hlín - 01.01.1932, Blaðsíða 85

Hlin
83
utanbæjar og innan þarf árvekni um notkun hins dýr-
mæta tíma og áhuga að fylgja sjer vel við hin marg-
víslegu störf, sem búskapurinn útheimtir. — Fyrir-
myndarheimilin, sem sveitir lands vors hafa átt, og ef
til vill eiga enn, hafa aldrei myndast nema hjá for-
stands og dugnaðarfólki.
Petrína segir svo frá æskuárum sínum: »Jeg fjekk
gott uppeldi hjá fósturforeldrum mínum eftir þátím-
ans kröfum. Ströng var fóstra mín og siðavönd. Hún
kendi mjer að lesa og margar andlegar bænir og vers.
Biblían var mikið lesin á því heimili, og í henni ías
jeg mikið í æsku. Þegar jeg var fimm ára var jeg
nokkurnveginn orðin læs, kverið varð jeg að fara að
læra sjö ára gömul. — Yngsta barn fósturforeldra
minna, Þorvaldur, og jeg ljekum okkur saman, hann
var 6 árum eldri en jeg. Höfðum við það til skemtunar,
uppeldisbróðir minn og jeg, á sunnudögum, eftir að
búið var að lesa húslesturinn, að syngja vísur og vers.
Þá gerðu börn sig ánægð með það. Oft var jeg látin
lesa upphátt fyrir fólkið í ýmsum bókum á kvöldvök-
unum. — Það var ekki algengt í þá tíð að fólk væri
skrifandi, en það var fóstri minn. Jeg man, að byttan
hans hjekk uppi, en hrafnsfjöðrin lá uppi á hillu. Hann
hafði mikið yndi af þeirri list og átti margar bækur
skrifaðar eftir sig. Jeg horfði oft á fóstra minn, þegar
hann var að skrifa og fjekk brennandi löngun til að
læra þá list. — Þegar jeg var 8 ára gömul kom það
atvik fyrir, sem jeg aldrei gleymi, þá misti jeg fóstra
minn, hann varð bráðkvaddur í heimferð frá kirkju.
Um vorið það sama ár kom sveinn á heimilið og var
smali. Hann átti skriffæri og stálpenna, hann kendi
mjer að draga þá stafi, sem hann kunni. Jeg var arf-
leidd að skriffærum fóstra míns eftir hans dag. —
Þegar jeg var 10 ára gömul, kom presturinn, síra Arn-
6*