Dvöl - 01.07.1941, Blaðsíða 20

178
DVÖL
dimm. Maður sér spölkorn frá sér.
En ég er orðinn of þreyttur til þess,
að mig langi í nokkurn eltingaleik
við þá. Ég geng dálítinn spöl og sezt
á stein. Nú sofa ferðafélagarnir
svefni hinna réttlátu. Hvernig ætli
að þeim yrði við, ef ég væri farinn
með hestana, þegar þau vakna?
Þokan þynnist og ég sé óravegu.
Geysileg hraunbreiða blasir við, og
stakt fjall langt í burtu. Getur ver-
ið, að það sé Sellandafjall? Eða hef-
ir Askja þessa ómælisvídd? Ég tími
ekki að vekja Tryggva; hann er far-
inn að eldast, og honum veitir ekki
af hvíldinni þessa stuttu stund. Svo
hverfur allt í þokuna aftur.
Nú koma þau út úr tjaldinu. Þok-
unni er að létta á ný, og aftur sést
niður yfir hraunið. Það er ekki leng-
ur nokkur vafi. Þetta er Sellanda-
fjall, sem stendur þarna langt á-
lengdar, eins og tollheimtumaður.
Bláfjall sést nokkuð til hægri, og
fleiri Mývatnssveitarfjöll. Það er
ekki neinum efa bundið, að við er-
um vestan í Dyngjufjöllum.
Eftir nálega tveggja tíma hvíld,
höldum við af stað. Það er óviðun-
andi að snúa heim, án þess að gera
tilraun til þess að komast í Öskju.
Við leggjum upp á fjöllin, sunnan
við Jónsskarð, það er nú sennilega
stytzta leiðin. Fjöllin eru dálítið
öldótt, en færðin sæmileg og veðrið
ágætt. Þó ekki sólskin, en nokkuð
bjart. Við erum stödd á austurbrún
fjallanna. Brekkan sýnist ekki
næsta há, en nokkuð brött. Hér fer
eins og alltaf, þegar lýsa skal því,
sem stórfenglegt er og áhrifaríkt.
Orðin megna ekki neitt. Þau verða
eins og máttlaus og dauð. í megin-
dráttum er Askja eins og gömul
smjöraskja í lögun og snýr frá
norðri til suðurs. Af fjallabrúninni
sýnist botninn ein flatneskja,þakin
svörtu, gróðurlausu hrauni. Fjöllin
í kring eru dálítið hnjúkótt — eins
og risar á verði. Þorvaldstind, við
suðurenda Öskju, ber einna hæst.
Austur með honum gengur Öskju-
vatn og nær alla leið austur að
fjöllunum. Það er einkennilegt og
allstórt. í því er kolsvört, einmana-
leg ey, sem myndaðist við gosið
1922.
Við höfum farið af baki og stönd-
um hugfangin. En við fáum ekki að
sjá þetta nema í svip. Þokuveggur-
inn er kominn að norðurenda
Öskju, jafn snemma og við á fjalla-
brúnina. Tjaldið er dregið fyrir eins
og í leikhúsi, hlífðarlaust og rólega.
Eftir á að gizka fimm mínútur er
allt horfið. Við stöndum á fjalla-
brúninni, umvafin þokunni í svöl-
um norðankaldanum. Fyrirheitna
landið fengum við aðeins að sjá eitt
augnablik, en ekki að stíga þangað
fæti, fremur en Móses forðum,
hvort sem það hefir nú verið fyrir
sömu sök.
Hestarnir eru greiðari i spori til
baka. Þegar við komum vestur á
brúnina, skín sólin gegnum þokuna.
Útsýnið til norðvesturs er dásam-
legt. Allt er sveipað einkennilega
fagurblárri töframóðu, sem ég hefi
aldrei séð neitt líka annars staðar,