Dvöl - 01.07.1941, Blaðsíða 23

D VÖL
181
Giilliiemimi
Fiftir .lohannes V. JeiiNen
Sigurður Helgnson þýddi
Arum saman hengu einkenni-
leg stígvél hjá Andrési Eiríkssyni,
smiðnum í þorpinu. Þau voru
hvorki tittuð saman né saumuð,
heldur gerð úr togleðri. Þau voru
svo há, að þau náðu manni upp
á mjaðmir. Þetta voru gullnema-
stígvél.
Andrés smiður notaði þau ekki,
og þegar drengirnir hans óðu í
þeim út í tjörnina, sem við og við
kom fyrir, þá þorðu þeir ekki að
vera í þeim, nema nokkrar mínút-
ur í hvert skipti. Héraðslæknirinn
hafði lýst yfir því, að fæturnir
gætu ekki „andað“ í svona stíg-
vélum. Það var líka auðfundið, að
það var úr þeim þefur af eitri eða
lyfjum, og þegar vatnið þrýsti lin-
um bolum þeirra að leggjunum,
þá gátu menn greinilega fundið,
að fæturnir fóru að visna. Menn
báru mikla lotningu fyrir þessum
stígvélum. Þegar einhverjir komu
inn til Andrésar smiðs og sáu þau
hanga á veggnum, þá renndu þeir
huganum eitthvað út í það ó-
þekkta, til fjarlægra staða, þar
sem menn grafa gull úr jörðu og
heiðarlegt fólk kemur ekki. Og þá
gat skeð, að spurt væri í eins kon-
ar guðræknilegri forvitni um Lavst
Eiríksson, föður Andrésar smiðs,
hvar hann væri nú eiginlega, hvort
sonurinn hefði frétt af honum og
hvort hann mundi ekki bráðum fá
arfinn eftir hann.
Andrés smiður hristi höfuðið í
hvert sinni, sem einhver spurði.
Síðan gleymdist Lavst Eiríksson.
Stígvélin voru geymd. Þau héngu
og skorpnuðu í skúminu uppi und-
ir loftinu.
Andrés smiður kynntist föður
sínum — eignaðist hann, eins og
fyndið fólk komst að orði — þeg-
ar hann var á tuttugasta og ní-
unda árinu. Þá sá hann föður sinn
í fyrsta sinni. Móðir Andrésar dó,
þegar hann var lítill drengur, og
jafnskjótt var faðirinn horfinn út
í buskann. Og þegar Andrés gekk
í skólann, var það skemmtun sumra
þeirra dygðugu barna, sem með
honum voru, að fræða hann um,
að hann hefði átt föður, sem héti
Lavst og hefði hlaupið burtu frá
honum og móðurinni og húsinu og
öllu saman. Og síðar, þegar hann
var orðinn fulltíða og hafði fengið
atvinnu með hjálp góðra manna,
varð það að vana fyrir honum að
gjalda þakklætisskuldina með því
að hlusta stöðugt á það, sem góð-
hjartaðar sálir töluðu um óþokk-