Dvöl - 01.07.1941, Blaðsíða 35

D VÖL
193
og hve dimmir sem dagarnir
verða.
Bærinn Brekka stendur viö
Bitrufjörð að vestanverðu. Þar
er næðingasamt í norðanátt og
brimsúgur, því að þetta er fyrir
opnum Húnaflóa. Á Brekku er víð-
sýnt til suðurs, austurs og norðurs,
en í vesturátt takmarkast útsýnið
af brún þeirri, er bærinn stendur
undir og er áframhald af Bitru-
hálsi, sem endar út á Ennishöfða
og skilur á milli Kollafjarðar og
Bitrufjarðar. En að sunnanverðu
er það Víkurhöfði, sem skilur milli
Hrútafjarðar og Bitru.
Sumum þykir fallegt á Brekku,
en um það eru þó skiptar skoð-
anir. Vornætur eru þar fallegar í
góðu veðri, þegar sól er í hafi.
Þeir, sem hafa alizt upp á Brekku
og vakað þar yfir túninu að vor-
inu, munu ekki gleyma þeirri sjón,
þegar sólin rís úr hafi, né lágnætt-
iskyrðinni, þegar allt hlustar og
bíður eftir andardrætti lífsins:
sólaruppkomunni.
Þetta eru æskustöðvar Ólafar.
Þar mótast hún bæði af heimili
sínu og náttúrunni. Hafstormarn-
ir og brimið herða hugann, geisl-
ar miðnætursólarinnar milda og
friða skapið, og lognsléttur sjór
eykur ró og jafnvægi sálarlífsins.
Ég hefi getið þess, að Brekku-
börnin voru mannvænleg og sum
með afbrigðum. En einn bróðirinn
var þeim ólíkur; hann var aum-
ingi eða fáviti, sem kallað er.
Hann hét Gissur. Um orsakir til
þess, að þannig var, vissu menn
ekki, nema hvað fólk ímyndaði sér,
að hann hefði verið umskiptingur.
Fyrr á tímum var oft talað um það.
Sumir sögðu, að hann hefði ekki
mátt heita þessu nafni. Sá, sem
hann hét eftir, hefði lagt 'bann við
að láta hann heita eftir sér. En svo
voru aðrir, sem sögðu, að hann hefði
orðið svona eftir veikindi, þegar
hann var lítið barn. Gissur gat
unnið flesta algenga útivinnu við
tilsögn annarra, en ekki gat hann
lært neitt bóklegt, nema „Faðir
vor“, og með það var hann fermd-
ur, þá kominn yfir fermingarald-
ur.
Naumast er hægt að hugsa sér
meiri andstæður en þessi tvö syst-
kyni, Ólöfu og Gissur. Eitt var þeim
þó sameiginlegt. Þau voru bæði há
vexti. Svo var það ekki annað. Hún,
glæsileg stúlka, andlitsbjört og
dökkhærð, með bogadregnar auga-
brúnir yfir hýrum og fallegum
augum, en hann með slappa, ein-
kennilega andlitsdrætti, sljó augu
og flóttaleg og allar líkamshreyf-
ingar fálmkenndar og stirðar.
Séra Brandur Tómasson fermdi
þau Ólöfu og Gissur, og mér hefir
verið sagt, að þau hafi bæði veriö
fermd í sama sinn.
Inntakið í fermingarræðunni
voru þessi orð hins forna spá-
manns:
„Skyldi leirkerið segja við þann,
sem bjó það til: Því gerðir þú mig
svona?“
Það var eðlilegt, að presturinn