Morgunn - 01.12.1923, Blaðsíða 10

136
MORGUNN
aftur við þessi hjón: „Eg er alveg hissa, a» þið skuluð ekki
kannast við þennan mann. Eg er viss um að þið hafið þekt
hann. Mér sýnist hann vera blautur; það lekur úr honum.“
Nei, þau geta samt ekki kannast við hann. Svo fórum við hver
heim til sín. En morguninn eftir hringja hjónin þangað sem
fundurinn var, og segja: „Nú munum við eftir manninum;
hann var okkur gagnkunnugur og druknaði.“ Mjer þótti afar-
vœnt um þetta, því að eg sá, hvað mikið manninn langaði til
þess að þau könnuðust við sig. En svona er oft, eins og lokað
sé fyrir, a'S fólk kannist við lýsingar, fyrr en þá löngu seinna.
Áður en eg skil við þennan kafla um tilraunir, finst mér
rétt að segja ykkur frá mjög einkennilegum tilraunum, sem
byrjuðu í einu húsi hér í bænum, í tilefni af því, að þar hafði
hver fjölskyldan eftir aðra orðið vör við töluverðan ókyrleik,
sem álitið var að stafaði frá sérstakri konu, sem dáið hafði í
húsinu.
Nokkurir menn, er við tilraunir fengust, voru beðnir að
koma í húsið og vita, bvort þeir yrðu nolíkurs varir. Eg var
ein af þeim.
Þegar eg lagði af stað þangað, bjóst eg ekki við að sjá
neitt annað en þessa framliðnu húsmóður.
En þetta fór mjög á annan veg.
Þegar við komum að þessu húsi, var okkur boðið þar inn-
í stofur. Þar urðum við einskis vör, og fórum svo upp á loft.
Þar var hundur, sem okkur var sagt, að hefði sýnt á sér hvað
eftir annað mjög mikla hræðslu. Á ganginum, rétt hjá þess-
um hundi, sá eg véru, sem mér virtist nokkutS ægileg. Eg þótt-
ist. sjá, að það væri kvenvera, en þó ekld að fullu í manns-
mynd. Einkum var efri hlutinn mjög aflagaður, og það svo,
að höfuðið var líkara einhverjum dýrshaus en tnannshöfði;
annaö sá eg þar ekki. Og auðvitað gekk eg tafarlaust úr
skugga um það, að þetta átti ekkert skylt vib hina framliðnu
konu.
Nú fórum við aftur ofan í stofurnar og sátum þar nokk-
ura stund og röbbuöum saman. Þá sá eg alt í einu, að þessi
ægilega vera stóð uppi yfir einum manninum, sem komið-