Morgunn - 01.12.1923, Blaðsíða 42

168
MORGUNN
til að skeiða jafnxnikið og mig langaði til. Eina nótt um
vor dreymir mig, að draummaðurinn kemur. Eg fer strax
að t/ala um hestinn við hann, og tjá honum áhyggjuefni
mitt, og segi honum, að nú sé eg að hugsa um að ikoma
í’olanum fyrir hjá manni, sem sé góður tamningamaður.
„Það gerir þú ekki“, segir hann. „Jú, mig langar svo mik-
ið til að' láta hann skeiða“. „Já, auðvitað, en hann skeiðar
hjá þér bráðum“. Nokkru síðar fór eg í ferð að vitja
læknis og hafði tvo góða reiðhesta, og svo folann minn
þann þriðja. A heimleiðinni fór eg á bak folanum mínum
og rak hina hestana. Kom eg þá á slétta meta, er vegurinn
lá um; tók eg þá auðvitað sprett, og skeiðaði þá folinn svo
mikið, að eg átti fult í fangi með að koma hinum nógu
hart undan. Kom þá fram það sem draummaðurinn sagði
mér. —
Draumar þessir eru stuttir, en þeir bera það með sér,
að veran, sem birtist mér í drauminum, fylgist vel með í
því sem gerist eða mun gerast.
Oft, kom þessi sama vera eða draummaður, og sagði
mér margt, en ætíð sagði liann það ineð fámn orðum, og
stundum þannig, að í svefninum misskildi eg hann alveg.
En þegar dagvitundin fjallaði um það, sem hann hafði sagt
mér, gat eg oftast ráðið gátuna. Mér var farið að þykja
mjög vænt um hann, en svo yfirgaf liann mig, og hefi eg
ekki orðið lians var nú vun 8—9 ára skeið. Hvort það hefir
verið af því, að hann hafi ekki mátt vera lengur, eða að
þá tekiur við dálítið öðruvísi tímabil í lífi mínu, veit eg
ekki með vissu.
En eitt vil eg taka fram, að í öll þau skifti, sem
draummaðurinn kom tii mín, var það ekki í eitt einasta
einn, að eg ræki mig á, að hann hefði sagt mér ósatt. Það
var því ekki að undra, þótt mér þætti vænt um liann, og
oft sárnaði mér að geta efcki f'arið eftir því, sem hann sagði.
„Ekkert gagn að róa“.
Sumarið 1914 var jeg við sjoróðra austur á ReyðarfirðL