Morgunn - 01.12.1933, Blaðsíða 88

214
MORGUNN
andi, og fást ekki til að segja hvort rétt sé lýst eða ekki,
þeir létta ekkert undir með þeim sem lýsir, og veldur
það oft örðugleikum. Aðrir segja meira en þörf er og
spyrja þannig lagaðra spurninga, að auðvelt er að finna
út hverju á að svara, þeir valda mér oft enn meiri örð-
ugleikum, því að þeir segja of mikið, svo að lýsing þess,
sem skygn er, verður engin sönnun heldur þvert á móti.
Þeir, sem taka léttilega á móti lýsingunni, játa því,
sem rétt er og segja hiklaust að þeir kannist ekki við hitt,
en gefa ekki undir fótinn með neitt, þeir fá venjulega
beztu sannanirnar.
Ýmislegt kom fleira, sem lýst var, þar á meðal karl-
maður stór og þrekinn. Hann kom í ferðafötum afar-
þykkum, sérstaklega sverum jakka; hann var óhneptur
og bar þá enn meira á því, hve þykt efni var í honum.
Tilburðir mannsins voru nokkuð einkennilegir, og var því
líkast sem hann vildi segja með þeim: ,,Hér er eg altil-
búinn, nú er eg fær í flestan sjó“. Lengi vel kannaðist
konan ekki við þennan mann, en hann var afar ákafur
að sanna sig, síðast kom hann með hest og þá kannað-
ist hún við, að þetta var einn bezti vinur stúlku, dóttur
hennar, sem hafði verið afar mikill ferða- og hesta-
maður; og þá rakti hún upp alt, sem eg hafði áður lýst og
heimfærði upp á þenna mann. Sérstaklega sagði hún að
hann hefði verið ánægður, er hann var kominn í reiðföt-
in og albúinn að stíga á bak, þá hefði útlit hans oft verið
líkast því, sem ætti hann allan heiminn. En að hún þekti
hann ekki strax, var af því, að hún var altaf að reyna að
heimfæra lýsinguna upp á einhvern ættingja sinn. Eg er
viss um það, að oftast, þá er menn ekki kannast við lýsing-
ar á mönnum, þegar svo kemur fyrir, þá er það af því, að
þeim hugsast ekki maðurinn, eru altaf að búast við ein-
hverjum nákomnum ættingja.