Morgunn - 01.12.1933, Blaðsíða 114

240
MORGUNN
var nuddlæknir og stundaði jafnframt því huglækningar.
Eg skýrði honum nákvæmlega frá líðan minni og meiðslinu,
og bað hann að senda mér einhverja hjálp, ef unt væri, sem
drægi úr þrautum og gæfi mér svefn á nóttum. Að þrem dög-
um liðnum fékk eg svar, og lofaði hann að gjöra það, sem
hann gæti. — Litlu síðar var það eina nótt, að eg hrökk upp
af blundi, er á mig hafði sigið. Sá eg þá Bergmann standa
við fótagaflinn á rúminu, og þekti eg hann gjörla. Eg sá
liann skýrt, en hann eins og leið frá rúminu og út í gegn-
um þilið. Þessi sýn gladdi mig, því að eg vissi, að hann
var kominn til að liðsinna mér eitthvað. Upp frá þessu hafði
eg heldur viðþol, og gat við og við sofið á nóttunni. Svona
leið tíminn, að mér hvorki batnaði né versnaði, þar til nótt-
ina milli þess 24. og 25. september, að eg vakna við það, að
mér finst einhver vera inni í herberginu. Blæja var fyrir
gluggum og aldimt inni. Þegar eg lýk upp augunum, sé eg
mann standa á miðju gólfi. í hægri hendi hélt hann á vasa-
ljósi, og frá því lagði daufan, rauðleitan bjarma, og sýnd-
ist mér Ijósið gegnum glerið líkjast glóandi kolamola. Eg
sá manninn gjörla, því að birtuna lagði um hann allan.
Hann var meðalmaður á hæð, í dökkum fötum, með kask-
eiti á höfði. Hann leit til mín og gekk til dyra, og hvarf
mér síðan sjónum. Gekk eg þá að því vísu, að þetta hefði
verið Friðrik læknir. Það fyrsta, sem eg gjörði mér grein
fyrir var það, að allar þrautir og sársauki var horfinn úr
lærinu. Eg hefi aldrei fundið til í því síðan.
Seinna fékk eg bréf frá frú Guðrúnu, þar sem hún seg-
ir, að hún hafi verið í ferðalagi uppi í landi, og ekki komið
heim fyr en 23. september. Þá hafi bréf mitt beðið sín,
ásamt fleiri bréfum.
Hún segist hafa talað við stjórnanda sinn, Friðrik, og
beðið hann að hjálpa mér. Hann lofaði að gera það, svo
sem kraftar sínir leyfðu; fjarlægðin væri ekki til fyrir-
stöðu. —
Stödd í Reyltjavík, 14. júlí 1930.
Svanborg PéturscLóttir.