Morgunn - 01.12.1939, Blaðsíða 7
MORGUNN
133
en síðan ekki; hún hafði fulla rænu og skýra hugsun.
Henni þótti vænt um, að lesið væri í Ritningunni fyrir
hana, og einu sinni, þegar ég las úr Jóhannesarguðspjalli
um huggarann, sem Jesús segist senda lærisveinunum,
þegar hann sé farinn af jörðunni, þá sagði hún við
mig: „Mamma, þegar ég er farin, kemur huggarinn til
þín, og kannske ég fái að koma stundum. Ég ætla að spyrja
Allie um það“. Allie var bróðir hennar, dáinn fyrir sjö
mánuðum, sex ára gamall. Hann virtist vera stöðugt hjá
henni síðustu dagana og oft svaraði hún, þegar við spurð-
um hana einhvers: „Bíðið þangað til Allie kemur, ég skal
spyrja hann“. — I þetta sinn beið hún aðeins stundar-
korn og sagði svo: „Allie segir að ég muni stundum fá að
koma til þín, þú munir ekki vita af, þegar ég kem, en að
ég muni geta talað við þig í huganum“.
f þrjá daga var eins og Daisy væri á landamærunum.
Sunnudagaskólakennarinn kom til hennar, og þegar hann
kvaddi hana sagði hann: „Jæja, Daisy mín, bráðum ertu
komin yfir döklca fljótið“. Eftir að hann var farinn spurði
hún föður sinn, hvað kennarinn hefði átt við með þessu
„dökka fljóti“. Hann reyndi að útskýra það, en hún sagði:
„Það er ekki rétt; það er ekkei't fljót, ekkert tjald, ekki
einu sinni strik, sem skilur þetta líf frá öðru lífi“. Og
hún lyfti litlu, veiku handleggj unum upp og sagði: „Það
er hérna. Það er þarna. Ég veit að það er svona, því að
ég sé ykkur öll og ég sé hina um leið“.
Vinkonur móðurinnar komu að rúmi Daisy. Eina þeirra
sannfærði hún um framhaldslífið, sem trúði ekki á það
áður, með því að segja henni frá framliðnum manni henn-
ar og syni; annari konu sagði hún frá framliðnum börn-
um hennar og hafði þó aldrei áður heyrt, að konan hefði
átt börn og misst þau.
Síðustu dagana hafði hún mikið yndi af því, að Lúlú
systir hennar syngi úr sálmakveri sunnudagaskólans
fyrir hana, og einu sinni, þegar hún hafði verið að syngja
um hvítvængjuðu englana, sagði Daisy litla: „Ó, Lúlú, er