Morgunn - 01.12.1939, Blaðsíða 48

174
MORGUNN
arinnar — sé undanskilinn hinu algilda lögmáli um við-
hald orkunnar, og verði að engu við hinn svo kallaða
líkamsdauða.
Vitnisburður Nýjatestamentisins um upprisu Jesú
Krists, vitnisburður merkra nútímamanna um sams konar
opinberanir framliðinna á vorum dögum, og vitnisburður
vísindanna um eðli skynheimsins — þessi þrefaldi vitnis-
burður er svo sterkur og sannfærandi, að heilbrigð skyn-
semi mótmælir því, að líta á framhaldslíf sálarinnar sem
trúaratriði. Framhaldslíf sálarinnar eftir líkamsdauðann
er staðreynd, sönnuð frá fleiri en einni hlið. Þeir, sem í dag
neita framhaldslífi sálarinnar, eru, hvað það atriði snertir,
ekki vantrítarmenn, heldur menn, sem hafa vanrækt að
afla sér þekkingar á hlut, sem varðar þá meira en nokk-
uð annað.
Því er nokkuð það til, sem varðar oss meira en það,
hvort vér erum ekkert annað en dægurflugur, sem fá að
flögra um nokkur augnablik í sólskini eða skuggum jarð-
lífsins — með brjóstin full af óskiljanlegum þrám, sem
aldrei fá að rætast — eða hvort framundan oss blasir við
óendanleg tilvera, með möguleikum til þrauta eða ham-
ingju, sem yfirstígur allt, sem vér þekkjum hér. — Og
að fenginni vitneskjunni um hina óendanlegu tilveru vora,
er þá nokkuð til, sem varðar oss meira en það, í hvaða
sambandi líf vort hér á jörðunni standi við lífið, sem við
tekur, er yfir um kemur, og á hvern hátt vér fáum sem
bezt varið hinu stutta jarðlífi voru til að búa í haginn
fyrir eilífa lífið, sem er framundan.
Innan kristninnar hafa löngum verið uppi talsvert mis-
munandi skoðanir um það, á hvað maðurinn eigi að leggja
höfuð-áherzluna í lífi sínu hér á jörðu, svo að honum farn-
ist vel þegar yfir um kemur. Sums staðar í guðspjöllun-
um standa setningar um það efni, sem hafa verið mis-
skildar, og hafa þannig orðið til þess að valda röngum
trúarskoðunum innan kirkjunnar. Eina af þessum setn-
ingum er að finna í texta vorum: „Og hver sem lifir og