Morgunn - 01.12.1985, Blaðsíða 9

megin er einföld tilfinning saknandi og sorgbitins manns-
hjartans. Hinumegin er sálarstríð menntaða mannsins, sem
finnst himnar réttlœtisins og kœrleikans vera að hrynja,
eða öllu heldur hafa aldrei verið ammð en liugarburður.
Sannarlega eiga báðar þessar tegundir sálarstríðs rétt
á að vera teknar til greina.cc
(Úr „Líf og dauðf.“)
„Og ands'pœnis þessum ráðgátum standa mennirnir, —
fróðir jafnt og fávísir, vitrir jafnt og vitgrannir, — undrandi
og felmtraðir, og vita ekki sitt rjúkandi ráð, líkastir ofur-
litlu sveitábarni, sem aldrei hefir séð flóknari vél en rokk-
inn hennar mömmu sinnar, og kemur ofan í flœmistóran
skipssál þar sem undraáhaldið hamast, það, sem knýr hina
miklu, fljótandi höll yfir útsæinn. Barnið skilur ekkert. Og
við erum ofurlitlir, misjafnlega kotrosknir, glápandi krákk-
ar í vélasal álheimsins.
Misjafnlega kotrosknir. Og þar af leiðandi misjafnlega
skringilegir. Skringilegastir, þegar við högum okkur eins
og við hefðum mælt og vigtað og nákvœmtega reiknað út
átheiminn.cc
★
„Að öðru leyti skál ég benda ykkur á það, að við rann-
sókn dúlarfullra fyrirbrigða lmfa komið upp úr kafinu
ýmsir dulrænir hæfileikar sem með manninum búa. Mér
þykir álls ekki ólxklegt að einn þeirra sé sá, að sjá fram i
ókomna timann, þó að vér skiljum ekki, hvernig það gerist.
Mér þykir álls ekki óliklegt,, að með oss búi áttir þeir hæfi-
Teitcar, sem til eru i tilverunni, því að ég trúi því, að Ritn-
ingin hafi rétt að mœla, þegar hún futtyrðir, að vér séum
guðs ættar. Mér finnst, að þessir dulrœnu hœfileihar, sem
eru að finnast með mönnunum, eigi að vera oss óumræði-
legt fagnaðarefni. Þeir benda svo ótviræðlega út yfir þetta
jarðneska. Þeir benda inn á land eilífðarinnar. Þeir gera
aðeins vart við sig hér. Þeim bregður fyrir eins og leiftrum.
Þeir fá ekki notið sin i efnisheiminum. En úr því að vér
MORGUNN
7