Morgunn - 01.06.1996, Síða 62

MORGUNN
Guð minn góður, ekki hefur hún farið að hringja á sjúkrabíl
handa mér, hugsaði hann með sér með skelfingu. í því fær
hann illan verk fyrir brjóstið svo að hann stendur varla í
fæturna.
Mínútu síðar er lamið á hurðina og þar eru þá komnir
sjúkramennirnir og yfirmaður okkar. Var hann lagður strax í
gólfið og meðhöndlaður eins og um hjartasjúkling væri að
ræða og á þeirri stundu var hann reyndar orðinn fárveikur. Þeir
komu honum á börurnar og mætti ég þeim í anddyrinu. Ég var
síðan samferða bílnum niður á spítala.
Allan þennan tíma var ég yfirmáta róleg, ég vissi að nú var
allt í lagi. Hann var alveg óskaplega veikur. Var í viku á
gjörgæslu og þrjár vikur á hjartadeild. Hann þurfti reyndar að
koma tvisvar aftur inn og tók sjúkrahúslega margar vikur.
Síðan leið hálft ár áður en hann mátti fara að vinna aftur.
Þetta reyndist hafa verið bráðagollurhússbólga á háu stigi, og
sögðu læknarnir mér að ekki hefði mátt tæpara standa. Enginn
skilur hvernig í ósköpunum mér datt í hug að fara að hringja á
hjartabílinn, þess þá heldur að yfirmaður okkar hafi farið að
keyra eins og vitlaus maður suður í Kópavog og brjótast þar
inn í fjölbýlishús hjá einum starfsmanna sinna einungis vegna
þess að hann tilkynnti veikindi.
Þess má einnig geta að maðurinn lá fárveikur og enginn
vissi hvað yrði. Var ég sallaróleg, stundaði mína vinnu og
annaðist drenginn okkar. Það var ekki fyrr en hann fór að
vinna aftur að ég fór að gera mér grein fyrir hversu tæpt hafði
mátt standa. Engin skýring önnur væri en sú að verndararnir
okkar hafi tekið í taumana og stýrt atburðarásinni okkur til
heilla.
60