Stundin - 01.09.1940, Qupperneq 17

STUNDIN
17
EFTIR RAGNAR JÓHANNESSON
Daði gamli var hættur að fara á sjó. Þó var hann enn hinn
ernasti, sá það, sem hann vildi sjá og heyrði það, sem hann
vildi heyra. Það var bara gigtarskrattinn, sem nú var að fullu
setztur að í hans sinaseiga líkama og flögraði nú um hann eins
og hrafn á hrossskrokk og læsti klóm sínum hér og þar, eink-
um þó í hægri mjöðm og vinstri öxl. Þetta varð til þess, að
hann skaut hægri öxlinni upp og varð allur maðurinn á þessu
furðulega skakkur.
En þótt sá gamli væri nokkuð farinn að stirðna var hann
ennþá flestum þorpsbúum árrisulli. Um dagmálin brölti hann
oft út um dyrnar í Barði og um leið klippti hann með tönn-
unum fyrstu tóbakstölu rísandi dags framan af rulluspottan-
um, sem stóð upp úr dósunum. Svo þrammaði hann austur
fyrir vegginn, dvaldist þar nokkra stund við ýmiskonar dund,
rýndi upp í fjallaskörðin umhverfis fjörðinn eins og hann
hafði gert í síðasta aldarhelming og á meðan fæddist dag-
skipun hans til heimilisfólksins í huga hans. Síðan snaraðist
hann inn aftur og á þröskuldinum vakti hann alla með fyrsta
herópi dagsins: ,,Hvað er þetta, hvað er þetta! Allur mann-
skapurinn í bólinu enn! Bölvaður slóðaskapur! Og ekki einu-
sinni faið , að ylja undir katlinum! Endemis hengilmænu-
háttur!”
Eftir að hann hafði drukkið fjóra til fimm bolla af morgun-
kaffinu kjagaði Daði gamli oftast niður á bryggju til þess að
hitta sjómennina, sem ætluðu í róður. Hann fór sér þá að
engu óðslega, sparkaði grásleppu út af bryggjunni og spýtt.i
markvíst hér og þar, því að hann var eins og margir formenn,
hann hæfði flest það, er hann miðaði til. Sjómennirnir jbiðu
komu hans oft með óþreyju, því að næst guði föður almátt-
ugum, þeim sem á himnum býr, tóku þeir mest mark á Daða
í Barði, enda var hann nærtækari. Og stæðust ekki veður-
spádómar hans stóðust engra spádómar. Sú fína veðurstofa
í Reykjavík var fyrir löngu hætt að vera Daða skæður keppi-
nautur, því að það hafði sýnt sig, að hún stóðst honum ekki
snúning í áreiðanleik. Fyrst eftir að veðurfregnirnar komu í
útvarpinu höfðu reyndar sumir glæpzt á því að taka þær fram
yfir spádóma Daða. En svo fór, að þeir urðu brátt að láta
' minni pokann og leita aftur til Daða. En þá hafði hann það
til að vera hinn gikkslegasti og segja illyrmilega: ,,Hví ert
Pú að spyrja mig? Þú hefir þitt veður-.,,anstalt” þarna í
höfuðstagnumt Ekki má nú vizkan hans .Daða gamla í Barði
sm mikils á móti svoleíðis innréttingum!”
Þegar tvísýnt þótti um veður fór enginn á sjó af Eyrinni
ai' þess að spyrja Daða um útlitið fyrst. Þegar þeir sáu hann
nálgast ofan bryggjuna kölluðu þeir oft til hans óþolinmóðir:
Þetta er síðasta myndin, sem
til Isands hefur komið af Henri
Phillippe Petain marskálki, hin-
um 84 ára gamla þul, er sagt
er um að „hafi einn ábyrgðina
og einn forystuna” í hinu her-
numda Frakklandi.