Morgunblaðið - 06.08.2010, Síða 26

26 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. ÁGÚST 2010
✝ Stella Mey-vantsdóttir var
fædd í Reykjavík 10.
desember 1955. Hún
andaðist á Landspít-
ala Fossvogi 26. júlí
2010. Móðir hennar
var Sigríður Eyjólfs-
dóttir, fædd að
Hrútafelli í
Austur-Eyja-
fjallasveit 7. júní
1929. Faðir hennar
er Meyvant Mey-
vantsson, f. 16. maí
1930. Hálfsystkini
Stellu eru: 1) Anna, f. 18. mars
1950. 2) Guðmundur, f. 23. októ-
ber 1955. 3) Sigurður, f. 1. des-
ember 1969.
Maður hennar var Þórarinn
Guðmundur Valgeirsson, f. 28.
júní 1950. Þau slitu samvistum.
Sonur þeirra er
Sigurður, f. 27.
desember 1976.
Eftir að Stella
hafði lokið námi í
Vogaskóla fór hún
í Bændaskólann á
Hvanneyri og út-
skrifaðist þaðan
sem búfræðingur
vorið 1973. Í
Reykjavík starfaði
hún við verzl-
unarstörf, á
Landakoti og í
leikskólanum
Bjarkarási um tíma. Síðustu tíu
árin starfaði hún á Hrafnistu í
Reykjavík við aðhlynningu.
Útför Stellu verður gerð frá
Áskirkju í Reykjavík í dag, 6.
ágúst 2010, og hefst athöfnin kl.
13.
Við andlát mömmu hrannast
upp minningar, eins og síðustu
tónleikarnir sem við fórum saman
á, ættarmótið hjá föðurfólkinu sl.
vor og margar aðrar góðar stund-
ir. Að leiðarlokum þakka ég henni
fyrir allt það sem hún gerði fyrir
mig og benti mér á, lífsgildi sem
ég mun varðveita um ókomin ár.
Breiðist, Guð, þín blessun yfir
börnin þín, sem harmar þjá.
Öllum hrelldum, særðum, sjúkum
sértu, góður faðir, hjá.
Opinn föðurfaðminn þinn
finni týndi sonurinn.
(Valdemar V. Snævarr)
Guð blessi minningu mömmu.
Sigurður Þórarinsson.
Mig langar til að minnast henn-
ar Stellu með nokkrum orðum.
Stella var mikið hjá sínu móð-
urfólki að Hrútafelli undir Eyja-
fjöllum, eins var með Sigga, sem
hefur alltaf getað komið til síns
fólks í sveitinni og var ekki í kot
vísað. Mikið myndarfólk stendur
að þeim mæðginum og er kominn
mikill ættbogi þaðan. Stella var
einmitt að koma úr heimsókn frá
Þýskalandi núna aðfaranótt föstu-
dagsins 23. júlí frá Helgu Eygló
Magnúsdóttur, frænku sinni frá
Hrútafelli og hennar þýska manni
Joakim og Evu og Guðrúnu dætr-
um þeirra, en þau búa í Echter-
dingen, úthverfi Stuttgart, og
hafði hún áður heimsótt þau
nokkrum sinnum. Á föstudeginum
þegar ég hitti hana var hún að
flýta sér í bankann til að greiða
skuldir, en hún lét aldrei greiðslu-
seðil falla á sig. Hún var mjög glöð
og hvíld og full tilhlökkunar til
næstu daga sem var búið að skipu-
leggja. Laugardagskvöldið 24. júlí
fær hún hjartastopp og þó allt
væri reynt þá var þetta kallið
hennar og tíminn hennar kominn,
og lést hún mánudaginn 26. júlí.
Stella var einstaklega samvisku-
söm og heiðarleg og vantaði aldrei
til vinnu frá því að ég kynntist
henni og tók sér aldrei veikinda-
dag. Við feðgar þökkum séra
Braga Skúlasyni sjúkrahúspresti
og öðru starfsfólki gjörgæsludeild-
ar LSH Fossvogi fyrir allt sem
þau lögðu af mörkum vegna henn-
ar og okkar síðustu stundirnar.
En hamingjan geymir þeim
gullkransinn sinn,
sem gengur með brosið til síðustu
stundar
fær síðan kvöldroða á koddann sinn
inn,
kveður þar heiminn í sólskini og
blundar.
(Þorsteinn Erlingsson)
Guð blessi Stellu.
Þórarinn G. Valgeirsson.
Ég vildi óska að ég hefði lært og
hugsað meira um orðtakið „Frest-
ið ekki til morguns því sem þið
getið gert í dag.“ Hefði ég gert
það hefði ég átt meiri tíma með
systur minni sem dó núna 26. júlí.
Við áttum hvor sína mömmuna
og það var sama og ekkert sam-
band á milli okkar en nú vorum
við búnar að ná saman, eftir að ég
var búin að fresta því að hringja í
hana í mörg ár.
Systratengslin voru til staðar,
þó að við værum að mörgu leyti
mjög ólíkar.
Við vorum rétt byrjaðar að bæta
upp þann tíma sem við höfðum
tapað og við vorum svo bjartsýnar
á að við hafa nægan tíma núna í
ellinni.
Þegar hún hringdi í mig á föstu-
dagskvöldið var hún svo innilega
ánægð eftir að hafa farið til Helgu
frænku sinnar í Þýskalandi þar
sem hún sagði að það hefði verið
dekrað við sig eins og drottningu í
tvær vikur. Ætlaði hún að koma í
heimsókn til mín fljótlega og segja
mér ferðasöguna, svo uppfull af
lífsgleði.
Við vitum víst aldrei hvað bíður
okkar. Stella mín fékk hjartaáfall
á laugardagskvöldinu og dó á
mánudeginum.
Elsku hjartans Siggi minn og
Þórarinn, ég bið Guð að gefa ykk-
ur styrk, ég er svo þakklát fyrir
að hafa verið með ykkur þegar
hún kvaddi þennan heim. Einnig
bið ég Guð að vera með móðurfjöl-
skyldunni hennar sem henni þótti
mjög vænt um.
Ég vil nota tækifærið og þakka
starfsfólkinu og séra Braga á
Gjörgæslunni á Borgarspítalanum
fyrir allt sem þau gerðu fyrir
Stellu og einnig fyrir okkur, þau
eru öll alveg frábær. Einnig eiga
sjúkraflutningamennirnir þakkir
skilið.
Ég trúi ekki enn að þú sért far-
in frá okkur, elsku systir. Hvíl í
friði.
Þín,
Anna.
Frænka mín og besta vinkona
Stella Meyvantsdóttir er dáin, ég
sit hér og skrifa þessi orð en get
samt ekki trúað þeim. Hvernig
getur þetta verið satt, ég var að
kveðja hana fyrir nokkrum dögum
eftir að hún var búin að vera hjá
mér í tvær vikur. Þetta voru ynd-
islegar tvær vikur, það var eins og
gömlu dagarnir væru komnir aft-
ur, við vöktum langt fram á nótt
og töluðum um allt og ekkert hlóg-
um og grétum saman, áttum engin
leyndarmál fyrir hvor annarri.
Eftir erfið veikindi síðastliðinn
vetur átti ég ekki von á að þú
myndir koma oftar til mín hingað
út, en þú varst alltaf sterk, lést
ekki langt flug aftra þér frá að
koma. Þegar við svo kvöddumst á
flugvellinum gekkst þú óhölt og
brosandi og veifaðir þar til lyftan
lokaðist. Ekki hvarflaði þá að mér
að við myndum ekki hittast aftur
og aðeins tveimur dögum seinna
myndi ég fá þessar voveiflegu
fréttir, þá á maður engin orð.
En orð eru kannski óþörf, allar
góðu minningar sem ég á um þig
munu alltaf standa mér ljóslifandi
fyrir hugskotssjónum og ég þar
engin orð til að lýsa þeim.
Ég bið góðan Guð að taka þig til
sín, Stella mín, og nú eru öll veik-
indi, sorgir og áhyggjur horfnar
og ef til er paradís þá ert þú nú
þar, það er ég viss um.
Helga Köhler.
Mig langar í nokkrum orðum að
kveðja hana Stellu, frænku mína.
Stella var í sveit hjá foreldrum
mínum er ég var lítil og hélt ávallt
tryggð við þau sem og aðra í fjöl-
skyldunni. Þegar ég síðan óx úr
grasi og fór til Reykjavíkur í
menntaskóla var ég svo heppin að
Stella og Helga systir voru vin-
konur og vorum við systurnar
heimagangar hjá henni og Sigurði,
syni hennar. Það var drukkið mik-
ið kaffi í eldhúsinu hjá Stellu,
margt spjallað og mikið hlegið.
Stella var nýkomin heim frá
Þýskalandi, þar sem hún hafði
heimsótt Helgu systur, þegar kall-
ið kom og þó að hún hafi ekki ver-
ið heilsuhraust kom það snöggt og
óvænt. Ég hef verið að skoða
gamlar myndir og þær rifja upp
góða og skemmtilega tíma. Upp í
hugann koma minningar og þrátt
fyrir sorgina og söknuðinn fylgir
þeim bros og gleði. Takk fyrir allt,
Stella mín, og takk fyrir að vera
þú.
Elsku Siggi og Þórarinn, ég
votta ykkur samúð mína.
Guðrún Eylín.
Elsku Stella mín, þá ertu farin,
alltof snemma. Ég hef þekkt
Stellu frá því í barnaskóla. Höfum
við verið vinkonur í leik og starfi.
Stella bjó þá í Snekkjuvoginum
ásamt móður sinni en ég á Lang-
holtsvegi 159. Við héldum gjarnan
saman vinkonurnar þrjár, ég,
Stella og Anna María. Stella bjó
lengi í Miðtúni 10 og heimsótti ég
hana oft þangað. Síðar flutti Stella
í Selvogsgrunn, en þá hafði ég og
fjölskylda mín einnig flutt að Sig-
túni 21. Þannig að við vorum enn
nálægt hvor annarri. Stella giftist
Þórarni Valgeirssyni og eignuðust
þau soninn Sigurð. Þau skildu. Í
gegnum árin hefur Stella verið
mér stoð og stytta og hef ég reglu-
lega heimsótt hana. Hún hefur
gefið mér mörg hollráð. En Stella
var líka nokkuð fyrir andlega svið-
ið og hafði gaman af að spá í spil
og lesa í bolla og fleira. Stella var
einlæg vinkona og raungóð. Það
má geta þess að hún hélt ferming-
arveislu næstelsta sonar míns,
Friðriks Sigurbjörns, að Selvogs-
grunni 22. Það var mikil veisla og
fjöldi gesta. Einnig hjálpaði hún
mikið við fermingarveislu annars
sonar okkar Friðriks, Ólafs Árna,
og dreif í því að mála íbúð okkar
upp á nýtt í tilefni fermingarveisl-
unnar. Stella var drífandi mann-
eskja og lét ekki sitja við orðin
tóm. Hvíl í friði, Stella mín. Við
sjáumst seinna.
Þín vinkona,
Laufey (Lubba).
Stella mín. Það er erfitt að
sætta sig við að þú sért farin á
annað tilverustig en svona er þetta
bara, það bíður okkar allra. Okkur
langar að þakka þér allar góðu
stundirnar, sem við áttum með þér
og þínum. Þú varst í sveitinni hjá
okkur á þeim árum sem alltaf var
mikið að starfa, barnapössun og
fjósverk. Ekki skal gleyma bagga-
heyskapnum. Já, þú varst víkingur
við að koma þeim í hlöðu og til
allra verka. Og brandararnir fuku
hjá ykkur unglingunum og þar
sem stutt var á þjóðveginn og
mikil umferð, bæði bíla og hey-
flutningstækja þar um, var öllum
veifað. Gleðin var allsráðandi og
meira að segja Stjörnu gömlu var
veifað.
Tíminn líður hratt þegar við lít-
um til baka, við vorum alltaf vel-
komin til þín og eins börnin okkar
og þeirra fjölskyldur, við nutum
tryggðar og vináttu sem aldrei bar
skugga á og þökkum við það inni-
lega.
Megi Guð almáttugur varðveita
þig á æðri stigum. Einnig sendum
við Sigurði og Þórarni samúðar-
kveðjur, megi Guð styrkja ykkur.
Svala og Magnús frá
Hrútafelli.
Stella Meyvantsdóttir
✝ Edda ValborgScheving fæddist
á Akureyri 27. mars
1930. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
Víðinesi 28. júlí
2010.
Foreldrar hennar
voru Eggert Krist-
jánsson, skipstjóri, f.
20. apríl 1896, d. 1.
júní 1967, og Guð-
rún Jóhannesdóttir
Scheving, sauma-
kona, f. 29. apríl
1891, d. 10. júní
1976.
Edda eignaðist tvo syni með
Braga Aðalsteinssyni, þá Jóhann
Gunnar Scheving viðskiptafræð-
ing, f. 22. maí 1950, eiginkona
hans er Rós Smáradóttir, og Rú-
rik Kjartan Scheving fram-
kvæmdastjóra, f. 16. apríl 1954,
sambýliskona hans er Arna Heið-
arsdóttir. Með Bárði Sigurðssyni
endurskoðanda átti Edda soninn
Bárð Örn Bárðarson bifreiða-
stjóra, f. 15. ágúst 1959, eig-
inkona hans er Ólöf
Margrét Snorradótt-
ir. Árið 1998 giftist
hún Esra S. Péturs-
syni, f. 11. sept-
ember 1918, d. 1.
desember 2000.
Barnabörn Eddu eru
þrettán og barna-
barnabörnin átta.
Edda ólst upp á
Akureyri og hóf ung
að leika með Leik-
félagi Akureyrar og
nam um tíma í Leik-
listarskóla Lárusar
Pálssonar í Reykjavík. 1955 flutti
hún í Kópavoginn og síðar til
Reykjavíkur. Í mörg ár starfaði
hún í tískuverslunum og rak um
tíma eigin saumastofu. Hún hóf
síðar störf á Kleppi og einnig
naut Kvennaathvarfið starfs-
krafta hennar. Edda fluttist til
Ameríku árið 1998 og kom aftur
heim 2001 og bjó í Reykjavík til
dánardags.
Útför Eddu fer fram í dag, 6.
ágúst, frá Hallgrímskirkju.
Elsku mamma, það er undarleg
tilfinning að hafa þig ekki lengur hér
meðal okkar. Ótal smáatriði reynast
mér erfið nú þegar þú ert farin, bara
eins og að flétta símaskránni í far-
símanum og sjá þar orðin Mamma
gsm. En ég veit að þú ert eflaust
hvíldinni fegin, laus við þá sjúkdóma
sem hrjáðu þig. Ég efa heldur ekki
að þú sért komin þangað sem margir
ástvina þinna eru, amma og Jóhann
frændi, pabbi og Esra og vinkonur
þínar sem fóru þessa ferð á undan
þér.
En mannskepnan er eigingjörn í
eðli sínu og ég gengst fúslega við
þessari eigingirni hvað þig varðar.
Þú varst ávallt sú sem ég gat leitað
til, eina manneskjan í lífi mínu sem
hvattir mig til dáða þegar mér fannst
hlutirnir ekki ganga, sagðir alltaf að
manni legðist eitthvað til. Varaðir
mig við þegar ég gerðist of kappsam-
ur. Eina manneskjan sem tók vanda-
mál mín og gerði þau að sínum og
hófst handa við að redda hlutunum.
Eins mikill fagurkeri og þú varst á
veraldlega hluti voru andleg málefni
þér hugleikin og það varst þú sem
opnaðir augu mín fyrst allra fyrir
þeim. Ég man enn þegar þú sagðir
við mig að ekki væri nóg að mann-
eskjan klæddist fallegum fötum ef
hún væri illa klædd að innan, henni
yrði ávallt kallt.
Aldrei barst þú sorgir þínar eða
erfiðleika á torg nema þú teldir það
koma öðrum til góða. Ég veit að ótal
margir muna störf þín á Áfengis-
deildinni á Kleppi, og þær voru ófáar
konurnar sem nutu aðstoðar þinnar í
Kvennaathvarfinu. Ég man hve
stoltur ég var eftir sjónvarpsviðtalið
við þig þegar nánast öll þjóðin tók
höndum saman um að bjarga
Kvennaathvarfinu frá lokun.
Maður rifjar upp óteljandi augna-
blik á stund eins og þessari. Brosleg
augnablik sem voru svo mikið þú. Ég
man enn þegar við bjuggum á
Skeggjagötunni og þú fórst að kaupa
hvítvín fyrir afmælið þitt. Nokkru
síðar komstu heim og spurðir hvort
stólarnir væru komnir. Stólarnir?
Já, það var svo löng röð í ríkinu að ég
fór bara niður í Húsgagnahöll og sá
þar tvo svo fallega hvíta stóla og
keypti þá í staðinn fyrir vínið. Þeir
endast líka mikið lengur.
Ég rifja upp árin okkar í Kópavog-
inum, á Skeggjagötunni, Háaleitis-
brautinni, Fannarfellinu og í Neðsta-
leitinu. Árin með Esra, búferlaflutn-
ingana til Flórída. Þegar við sátum
stundum og rifjuðum upp einstök at-
vik var yfirleitt stuðst við hvar við
höfðum búið á þeim tíma. Rétt eins
og ártöl væru ekki til, enda voru
þessi augnablik í lífi okkar tímalaus.
Ég þreyttist aldrei á að heyra um
leiklistarárin á Akureyri eða um
þann tíma sem þú vannst í tískufata-
verslunum eins og Markaðnum, Jak-
obsen, Hjá Báru og í Laufinu.
Það er á svona stundum sem mér
finnst ég hafa átt að spyrja þig nánar
um svo ótal margt.
Ég á eftir að sakna þín ótrúlega og
ég veit að það gerir nafna þín líka.
Ég gaf þér loforð um að reynast
henni og systrum hennar vel og það
skal ég, mamma, ávallt reyna að
gera eins vel og mér er fært.
Þinn sonur,
Bárður.
Góð vinkona mín og tengdamóðir,
Edda, er látin. Hún stríddi við erfið
veikindi síðustu æviárin en samt
finnst manni kallið hafa komið allt of
fljótt og allt of snöggt. Ég kveð hana
með miklum söknuði en þó full þakk-
lætis fyrir kynnin, fyrir allar sam-
verustundirnar og samræðurnar. Nú
verða þær ekki fleiri, ekki fleiri sím-
töl til að segja frá nýjustu afrekum
dætranna, sem hún þreyttist aldrei á
að heyra, ekki fleiri samtöl um gamla
tíma eða það sem framundan var hjá
henni eða mér. Alltaf var Edda tilbú-
in að hlusta á mig og alltaf hvatti hún
mig áfram í námi mínu og öllu því
sem ég tók mér fyrir hendur, hún
sýndi því alltaf áhuga og vildi fá að
fylgjast með.
Ein mesta gleði Eddu var að fá að
gleðja aðra og síðustu ár voru það
einkum barnabörnin sem fengu að
njóta þess. Dætur okkar hjóna voru
henni afar hjartfólgnar og hafði hún
unun af að fá þær í heimsókn og
fylgjast með þeim vaxa og þroskast,
fylgjast með þeim leika sér, syngja
og dansa. Oftar en ekki minntu þær
hana á hana sjálfa sem litla stúlku
norður á Akureyri og sagði hún þá
gjarnan með glampa í augum: Svona
var ég, svona gerði ég.
Blendnar tilfinningar fylgja því að
kveðja Eddu, móður mannsins míns
og ömmu dætra minna og ekki síst
vinkonu mína. Söknuður yfir að hún
er farin en þó léttir hennar vegna, að
þrautunum er nú lokið, og ekki síst
þakklæti og gleði yfir kynnum okkar
og samverustundum.
Takk elsku Edda, fyrir allt sem þú
gafst mér.
Þín
Ólöf (Lóa).
Edda Valborg
Scheving
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar endurgjaldslaust alla út-
gáfudaga.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins.
Smellt á reitinn Senda inn efni á for-
síðu mbl.is og viðeigandi efnisliður
valinn.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi
tveimur virkum dögum fyrr (á föstu-
degi ef útför er á mánudegi eða
þriðjudegi).
Minningargreinar