Morgunblaðið - 23.12.2010, Blaðsíða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 23. DESEMBER 2010
Elsku amma okkar.
Það er skrítið að sitja
hér og skrifa minningargrein um þig.
Þegar við hugsum um þig, amma, þá
eru það bara góðar minningar sem
koma upp í hugann. Þú vildir öllum
vel, varst svo hjartahlý og góð. Þú
varst ávallt til staðar og hafðir alltaf
tíma til að sinna öllum barnabörnun-
um. Það var mjög vinsælt að heim-
sækja ömmu og afa í Barðó. Við
gleymum aldrei öllum skemmtilegu
fjölskylduboðunum, þar sem þú varst
alltaf svo upptekin að sjá til þess að
allir fengju nóg að þú gleymdir stund-
um sjálf að fá þér að borða.
Það lýsir innræti þínu vel þegar við
fjölskyldan vorum nýflutt frá Dan-
mörku og bjuggum hjá þér og afa í
Barðó. Þú varst svo þolinmóð að geta
verið með heila fjölskyldu á heimili
þínu og þar af tvo unglinga með allt
dótið sitt, þú varst ótrúleg.
Sérstaklega er okkur minnisstætt
þegar við systur vorum að fíflast á
ganginum og brutum spegilinn þar,
hversu róleg þú varst yfir því og sagð-
ir að það væri alveg hægt að kaupa
nýjan spegil en það væri verra með
sjö ára ógæfuna sem fylgdi því að
brjóta spegil.
Það sýndi sig að fólkið í kringum
þig skipti þig meira máli en dauðir
hlutir.
Ef við komum heim með vini okkar,
þá komst þú alltaf með kex og kökur á
borðið, það voru allir velkomnir heim
til þín.
Það er ótrúlega margt sem við
kunnum í dag sem við höfum lært af
þér.
Við höfum svo margar góðar minn-
ingar og verða þær ávallt í hjarta okk-
ar. Þetta er mikill missir bæði frá-
bæra ömmu og góðan vin. Einhvern
veginn finnst manni að þeir nánustu
séu ódauðlegir en svo er víst ekki.
Elsku amma, þín er sárt saknað og
minning þín mun lifa.
Við vonum að elsku afi fái styrk í
þessari miklu sorg.
Elskum þig, amma okkar.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn.)
Saknaðarkveðjur,
Íris Ósk og Ólöf Ýr.
Elsku amma mín var einstök
manneskja, fjölskyldumóðir og
amma. Það eru forréttindi að hafa
tengst henni í um hálfa mannsævi og
Laufey Guðmundsdóttir
✝ Laufey Guð-mundsdóttir fædd-
ist á Ystu-Görðum í
Kolbeinsstaðahreppi á
Snæfellsnesi 10. mars
1926. Hún andaðist á
dvalarheimilinu
Grund 6. desember
2010.
Laufey var jarð-
sungin frá Langholts-
kirkju 14. desember
2010.
minningarnar eru
margar og ekki ein
einasta neikvæð minn-
ing. Hún dekraði við
fólkið í kringum sig,
allir voru velkomnir
inn í hennar líf og hún
sýndi öllum ótrúlegan
áhuga. Hún er einstök
fyrirmynd og var
hreinasta gull og al-
gjör drauma-amma.
„Amma og afi í
Barðó“, það að lesa
eða heyra þetta fékk
og fær mig alltaf til að
líða vel og ef hjörtu gætu brosað þá
gerir mitt það vegna ömmu og afa í
Barðó. Mér hefur alltaf fundist allt
svo jákvætt í kringum þau enda leið
mér alltaf vel í návist þeirra. Þegar
ég var að alast upp í sveitinni þá var
alltaf svo spennandi að fara í heim-
sókn til þeirra og ekki síður að fá þau
í heimsókn í sveitina og að vera í ná-
vist þeirra fylgdi mikil gleði og hlýja.
Maður hljóp til þegar þau renndu í
hlað í sveitinni eins og New York-
barn á eftir ísbílnum.
Ég hef alltaf verið einlægur aðdá-
andi ömmu og afa. Ef ég á að líkja
þeim við eitthvað þá eru þau eins og
stórfyrirtæki með stóru „&“-merki í
nafninu og með gífurlega jákvæða
ímynd án fordæmis. Amma var for-
stjórinn, framkvæmdastjórinn og
verkstjórinn í fjölskyldunni, afi var
hennar ómissandi hægri hönd á öll-
um sviðum. Saman stofnuðu þau
stórfjölskyldu og má segja að saman
hafi þau orðið að „stórveldi“ sem kom
upp hverju sonar- og dóttur„fyrir-
tækinu“ á fætur öðru sem öll hafa
dafnað vel. Einhvern veginn voru þau
svo fullkomin saman. Samband
þeirra var aðdáunarvert og þau voru
fallega samrýnd enda voru þau best
saman. Þau voru eitt, svona álíka óað-
skiljanleg eins og m&m. Það er því
erfitt að minnast bara helmings af
frábærri heild án þess að hinn helm-
ingurinn komi við sögu.
Margar voru gistinæturnar og
margir dagarnir sem ég átti í heim-
sókn hjá ömmu og afa í Barðó þegar
ég var að alast upp og eftir að ég varð
fullorðinn. Amma tók alltaf ótrúlega
vel á móti mér og svo síðar mér og
Sigurrós. Í þau skipti sem ég bjó hjá
ömmu og afa í lengri eða skemmri
tíma eftir að ég fluttist að heiman leið
mér alltaf mjög vel, návistin við
ömmu var frábær og oft gaf hún sér
góðan tíma í að spjalla. Ég minnist
notalegra spjallstunda með ömmu og
er t.d. ein nýleg spjallstund með
henni mér virkilega dýrmæt.
Það eru mörg stikkorð sem koma
upp í hugann og hafa einhverja merk-
ingu fyrir mig þegar ég minnist elsku
ömmu minnar. M.a. má nefna fílak-
aramellur, rauðan Ópal, After eight,
djúpsteikta ýsu og franskar, vöfflur
með heimalagaðri sultu og rjóma,
smákökur, laugardagspizzu, jólaboð,
mikinn áhuga hennar á sápuóperum í
sjónvarpi, krossgátur, spilakapla,
saumaskap, mikinn dugnað, fórnfýsi,
umhyggju, léttleika, jákvæðni, ljóm-
andi bros, forvitni, frásagnarhæfni,
fréttaflutning af ættingjum, fjöl-
skyldutengsl, Barðó, Vogatungu,
Ford Sierra, áhuga hennar á fjöl-
skyldu, ættingjum, vinum og bara
öllu fólki og síðast en ekki síst afa og
flotta fjölskyldu.
Að lokum vil ég bara segja eitt
stórt takk fyrir að vera amma mín, ég
minnist þín endalaust þakklátur.
Arnar Már Hall Guðmundsson.
Í morgunljómann er
lagt af stað.
Allt logar af dýrð, svo
vítt sem er séð.
Sléttan, hún opnast
sem óskrifað blað,
þar akur ei blettar, þar skyggir ei tréð.
– Menn og hestar á hásumardegi
í hóp á þráðbeinum, skínandi vegi
með nesti við bogann og bikar með.
Betra á dauðlegi heimurinn eigi.
Ef inni er þröngt, tak hnakk þinn og
hest
og hleyptu á burt undir loftsins þök.
Hýstu aldrei þinn harm. Það er best.
Að heiman, út, ef þú berst í vök.
Það finnst ekki mein, sem ei breytist
og bætist,
ei böl sem ei þaggast, ei lund sem ei
kætist
við fjörgammsins stoltu og sterku tök.
Lát hann stökkva, svo draumar þíns
hjarta rætist.
(Einar Benediktsson.)
Það er stórt skarð í okkar tilveru
þar sem Hannes var, ótrúlegt að
Hannes
Ragnarsson
✝ Hannes Ragn-arsson fæddist í
Reykjavík 7. október
1952. Hann lést á
Landspítalanum 30.
nóvember síðastliðinn.
Útför Hannesar fór
fram frá Fossvogs-
kirkju 8. desember
2010.
hann skuli hafa kvatt
okkur í hinsta sinn,
farinn allt of snemma.
Hann sá bjartar hliðar
á öllu, bóngóður og
ósérhlífinn, góðmenni
út í gegn. Einstakt
ljúfmenni. Hestarnir
áttu hug hans, hann
stundaði útreiðar alla
tíð, fyrst í Kjósinni,
svo með frænda í
borginni, ferðaðist á
sumrin og þjálfaði á
veturna. Í gegnum
hestamennskuna
kynntist hann mörgum, þeir frænd-
ur voru áberandi í Fáki á árum áður,
riðu mikið út, með marga til reiðar,
þá var Hannes í essinu sínu. Nú síð-
ast hélt hann hesta með okkur í Mos-
fellsbænum, tvær hryssur átti hann,
mæðgur. Hann dundaði síðasta vet-
ur við að temja þá yngri og hélt mik-
ið upp á hana, enda ættuð úr Kjós-
inni. Mörg vor reið hann einhesta í
Kjósina með hryssuna sína í sumar-
hagann, lét ekkert stoppa sig, tók
daginn í ferðalagið, einn með hest-
inum sínum. Svona var Hannes. Það
voru engar hindranir til. Hann lærði
að járna til að geta bjargað sér með
það sjálfur og alltaf var hann boðinn
og búinn að rétta hjálparhönd, gera
greiða, vinna verkin. Ef fleiri hefði
hjartalagið hans Hannesar væri
þessi heimur betri staður. Hvíl í friði,
elsku bróðir og vinur.
Jakob og Margrét.
Ég kynntist Jó-
hönnu eða Hönnu eins
og hún var kölluð, þeg-
ar hún fór að búa með
frænda mínum Guð-
bjarti Kristjánssyni.
Þau byrjuðu sinn búskap á Hólslandi í
Eyjahreppi en það var leigujörð. Bú-
stofninn var ekki stór en þau voru
dugleg og bjartsýn á framtíðina. En
það fór því miður ekki allt eftir vænt-
ingum þeirra. Þau höfðu skroppið í
Borgarnes til útréttinga og þegar þau
Jóhanna Þórunn Emilsdóttir
✝ Jóhanna ÞórunnEmilsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 16.
júní 1933. Hún lést 27.
nóvember 2010.
Jóhanna var jarð-
sungin frá Fáskrúð-
arbakkakirkju 9. des-
ember 2010.
komu til baka var íbúð-
arhúsið þeirra brunnið
til kaldra kola og allt
sem þar var inni.
Það eina sem þau
áttu nú voru flíkurnar
sem þau stóðu í og
þeirra fátæklegi bú-
stofn. Eftir hrakfarirn-
ar á Hólslandi bjuggu
þau um tíma hjá for-
eldrum Guðbjarts, en
þaðan fluttust þau að
Lækjarmótum/Hörgs-
holti. Það er ekki hægt
að segja að lífið hennar
Hönnu hafi verið dans á rósum. Fljót-
lega eftir að þau hjónin fluttu að
Lækjarmótum fór að bera á veikind-
um Guðbjarts, en hann var greindur
með MS, sem að síðustu dró hann til
dauða eftir langt og strangt veikinda-
stríð. Það hefur örugglega oft verið
erfitt fyrir Hönnu að bera allt sem á
hana var lagt, en hún sinnti búi og
börnum eftir bestu getu og átti góða
granna sem réttu henni hjálparhönd.
Börnin hjálpuðu til strax og þau höfðu
aldur og getu til, því öll eru þau dug-
leg og hafa staðið heilshugar með
móður sinni. Þegar elsta dóttirin fór
að búa tók hún við búinu ásamt manni
sínum en Hanna var í fiskvinnslu í
Ólafsvík á veturna en var heima á
sumrin. Síðustu árin bjó hún í Borg-
arnesi. Hanna átti sumarbústað á
Hörgsholti, þar undi hún sér vel.
Hanna og hennar fjölskylda hafa alla
tíð tekið vel á móti mér og börnunum
mínum og komið fram við þau eins og
þau væru fjölskyldumeðlimir. Fyrir
þetta vil ég þakka og bið Guð að
styrkja elskulegu börnin hennar
Hönnu og fjölskyldur þeirra og sefa
sorg þeirra.
Magnús Jónasson.
Björg Elísabet
Elísdóttir
✝ Björg ElísabetElísdóttir fædd-
ist 23. mars 1910 í
Hólshúsum, Húsa-
vík, Borgarfirði
eystri, og ólst þar
upp og á Seyðisfirði.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu Skjóli
4. desember 2010.
Björg Elísabet var
jarðsungin frá Ás-
kirkju 10. desember
2010.
Elskuleg amma
mín, Björg eða Bogga eins og hún var
alltaf kölluð, er dáin. Eins og alltaf
þegar einhver fellur frá, þá streyma
ljúfsárar minningarnar inn í hugann,
ásamt skilningi á því að öllum endur-
fundum hefur verið frestað uns við
hittumst aftur hinum megin.
Þær eru ótal margar minningarnar
sem ég hef um þig, elsku amma mín,
enda náðir þú þeim merka áfanga að
verða 100 ára. Það eru tveir hlutir
sem standa uppúr í
fari þínu, annarsveg-
ar hversu ófeimin þú
varst að segja þína
meiningu á hlutun-
um og hinsvegar
hversu hjálpsöm og
gjafmild þú varst við
alla.
Aldrei gleymdist
afmælisdagur í okk-
ar stóru fjölskyldu,
allir fengu kort og
pening eða eitthvað
sem vantaði, hvort
sem það voru föt eða
eitthvað í skólann.
Þitt fráfall mun skilja eftir gap í
mínu lífi, líkt og fráfall afa gerði fyrir
rúmum 12 árum. Ég trúi því hins-
vegar og treysti, að við hittumst aftur
hinum megin, þegar minn tími kem-
ur. Uns það gerist felst mín huggun í
þeirri vitneskju að þið afi eruð saman
á ný.
Hvíl í friði, elsku amma mín.
Óskar.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir, amma
og langamma,
SIGRID KARLSDÓTTIR,
Mávahlíð 4,
Reykjavík,
lést þriðjudaginn 14. desember á öldrunar-
lækningadeild Landspítalans í Fossvogi.
Útför hennar fer fram frá Háteigskirkju
miðvikudaginn 29. desember kl. 13.00.
Garðar Sigurðsson,
Sigurður Egill Garðarsson,
Karl Friðrik Garðarsson, Áslaug Guðjónsdóttir,
Guðrún Garðarsdóttir, Snæbjörn Kristjánsson,
Gunnlaugur Garðarsson, Sigríður Halldórsdóttir,
Kristín Fríða Garðarsdóttir, Ólafur Fannberg,
Anna María Garðarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Haukur frændi er
fallinn frá. Mínar allra
fyrstu minningar eru
um hann. Ljúfur og góður maður,
yndislegur á allan hátt. Stór og
mikill en samt fór ekki mikið fyrir
honum. Hæglátur og alltaf bros-
andi.
Fyrstu minningarnar tengjast
ferðalögum á stóra Bronconum sem
Haukur átti lengi. Veiðiferðir og bíl-
túrar, heimsóknir í Kópavoginn,
fjöruferðir og sigling á trillunni. Við
systkinin litum mikið upp til hans
enda var hann okkur alltaf svo góð-
ur.
Hann var Brúarsmiður með stóru
béi. Byggði allar helstu brýr lands-
ins og var virtur af öllum sem unnu
með honum. Hann gat svo sann-
arlega litið stoltur um öxl þegar
Haukur Karlsson
✝ Haukur Karlssonfæddist á Grund
við Reyðarfjörð 19.
júlí 1936. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Mörk, Suðurlands-
braut, hinn 2. desem-
ber sl.
Útför Hauks fór
fram frá Kópavogs-
kirkju 20. desember
2010.
hann hætti að vinna
vegna aldurs.
Haukur var ungur
þegar pabbi hans féll
frá og amma stóð
uppi ein með þrjú
börn. Haukur var
elstur og stóð þétt
upp við hana og
systkini sín. Hann og
amma héldu lengi
heimili saman og það
var alltaf gaman og
gott að koma til
þeirra.
Þegar Haukur
kvæntist Siggu þá græddi ég heil-
mikið. Sigga átti dóttur á mínum
aldri og við urðum strax miklar vin-
konur og vorum mikið saman.
Haukur eignaðist eina dóttur með
Siggu, Hafdísi, sem var stolt hans
alla tíð. Hafdís býr ásamt manni
sínum í Danmörku og eiga þau eina
dóttur. Haukur heimsótti þau þang-
að eftir að hann hætti að vinna og
fékk þau í heimsókn hingað heim.
Hann var mjög ánægður með litlu
fjölskylduna sína og barnabarnið og
sá ekki sólina fyrir henni.
Ég minnist Hauks með mikilli
virðingu og hlýju og sakna hans.
Takk fyrir allt, elsku frændi.
Hanna.