Morgunblaðið - 30.05.2011, Síða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 30. MAÍ 2011
✝ Þórunn RíkeyJónsdóttir
fæddist í Viðey 10.
apríl 1930. Hún
lést 19. maí síðast-
liðinn.
Foreldrar henn-
ar: Jón Björn Elí-
asson skipstjóri,
ættaður frá Bæjum
á Snæfjallaströnd,
f. 1890, d. 1959 og
Jóhanna Stef-
ánsdóttir húsfreyja, ættuð frá
Stykkishólmi, f. 1906, d. 1997.
Þórunn var elst fjögurra systk-
ina, en þau voru: Árni, f. 1932,
d. 2008, skipstjóri í Kanada,
kvæntur Hönnu Ragnarsdóttur,
Rakel, f. 1944, d. 1997, hús-
freyja, gift Marinó P. Hafstein
lækni og eftirlifandi er Guð-
björg, f. 1940, fyrrv. starfs-
mannastjóri RÚV, gift Skúla B.
Ólafs rekstrarhagfræðingi.
Þórunn fór til náms og starfa
maður, f. 22. febrúar 1956,
John A. Boulter, grafískur
hönnuður, f. 20. nóvember
1957, Robert D. Boulter fiskeld-
isfræðingur, f. 9. apríl 1964 og
Stefán J. Boulter listmálari, f.
6. júní 1970. Þórunn vann sem
menningarfulltrúi hjá Menning-
arstofnun Bandaríkjanna á ár-
unum 1967 til 1997. Að loknum
störfum hjá Menningarstofn-
uninni vann hún sem að-
stoðamaður sendiherra Banda-
ríkjanna til ársins 2006 þegar
hún hætti störfum alfarið. Um
árabil sáu hún og eiginmaður
hennar um TOEFL-, -GMAT-,
GRE- og USMLE-prófin sem
námsmenn og læknar þreyta til
að komast í framhaldsnám til
Bandaríkjanna. Hún vann fyrir
Íslenzk-ameríska félagið um
árabil og var þar í stjórn. Hún
var þátttakandi í International
Women of Reykjavík sem er fé-
lagsskapur kvenna við sendiráð
á Íslandi. Hún var driffjöður
um framgang djasstónlistar á
Íslandi og var gerður heið-
ursfélagi í Jassvakningu.
Útför Þórunnar fer fram frá
Dómkirkjunni í dag, mánudag-
inn 30. maí 2011, klukkan 13.
í Bandaríkjunum
árið 1950. Þar
kynntist hún verð-
andi eiginmanni,
Robert D. Boulter,
og þau giftu sig 13.
ágúst 1955. Heimili
þeirra var í Lou-
isville, Kentucky í
10 ár. Robert var
fæddur í Lincoln,
Nebraska 1926.
Móðir hans var Pe-
arl Cornish frá Dublin á Írlandi
og faðir hans Fred Boulter, sem
var af enskum og þýskum ætt-
um. Robert var viðskiptafræð-
ingur frá Háskólanum í Ken-
tucky og starfaði sem slíkur
þar til þau Þórunn fluttu til Ís-
lands 1965 og hann tók við
starfi námsráðgjafa og varð
framkvæmdastjóri Fulbright-
stofnunarinnar. Robert lést í
apríl 1986. Synir þeirra eru
fjórir: Fred Boulter III lista-
Yndisleg tengdamóðir mín
Þórunn Ríkey Jónsdóttir er nú
fallin frá eftir erfið veikindi. Mig
langar að minnast hennar í
nokkrum orðum og þakka fyrir
20 ára kynni. Við áttum saman
ótalmargar ánægjustundir sem
ég vil muna og miðla til
barnanna minna. Hún var mikil
menningar- og heimskona. Þau
hjónin ákváðu snemma að njóta
lífsins, ferðast og safna upplif-
unum og minningum í stað þessa
að safna veraldlegum hlutum. Á
vissan hátt breytti hún minni
sýn á lífið og kenndi mér að
njóta líðandi stundar. Stoppa og
draga andann, finna lyktina af
gróðrinum og horfa á blómin.
Hún elskaði sólsetrið, norður-
ljósin og stjörnurnar og hvatti
aðra til að njóta með sér.
Hún var mikið fyrir músik,
suður ameríska, klassíska og
djass og það var ekki hægt ann-
að en hrífast með henni þegar
hún lygndi aftur augunum eða
fór að dansa með músíkinni.
Hún sagði mjög skemmtilega frá
mörgum ferðalögum sem hún
fór í bæði með Bob og síðar með
góðum vinum. Henni tókst í
raun að taka mann með í hug-
anum og upplifa fjarlægar slóð-
ir. Hún einhvern veginn sogaði
þetta til sín og upplifði alveg til
fulls. Hún gat lýst öllum stöðum
sem hún hafði komið til þrátt
fyrir að þeir væri margir tugir.
Spánn og suður Evrópa voru í
miklu uppáhaldi hjá henni mús-
íkin, menningin og mannlífið.
Elsku Þórunn, takk fyrir allar
gjafirnar sem þú hefur gefið
mér, bæði andlegar og verald-
legar.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Þín
Ingiríður Ásta.
Elsku tante Tóta.
Það eru margar minningar
sem fljúga gegnum hugann þeg-
ar þú ert horfin á brott. Einna
minnistæðastar eru utanlands-
ferðirnar sem við mamma fórum
með þér og Jóhönnu Lauru. Í
París vorum við m.a. búnar að
ákveða að næsta ferð okkar yrði
til Prag en því miður komumst
við ekki þangað.
Undanfarna mánuði hef ég
svo oft hugsað til þín enda ófá
skiptin sem ég hleyp Bauganesið
og ekki alls fyrir löngu var
mamma að koma úr heimsókn
frá þér og ég veifaði ykkur villt
og galið. Það var alltaf svo
huggulegt að koma til þín og
besta lýsingin er að þegar maður
kom í Bauganesið komst maður í
kósýfíling. Ef eitthvert pirrelsi
var til staðar, hvarf það og svo
var alltaf einhver þægileg tónlist
í bakgrunni. Þú varst líka svo
hlýr og góður persónuleiki. Þú
varst alltaf að hrósa mér fyrir
frammistöðu mína hvort sem
það var í námi eða á öðrum svið-
um og þegar tilefni gafst til,
gafstu alltaf svo fallegar gjafir
og kortin sem þú skrifaðir voru
svo innileg með þinni fallegu rit-
hönd. Það var líka einstakt að
upplifa hve sterkt samband þú
áttir við syni þína, það fór ekki
fram hjá neinum. Í fyrra fórum
við mamma með þér á sinfón-
íutónleika með Víkingi Heiðari
og þá ræddum við um að etv.
myndum við næst hlusta á hann í
Hörpu. Þú varst svo glæsileg í
80 ára afmælinu þínu fyrir rúmu
ári og virkilega gaman að vera
þar. Heilsan var orðin mjög bág-
borin undanfarnar vikur en þú
barðist í gegnum þetta eftir
besta mætti og miklum dugnaði.
Innilegustu samúðarkveðjur til
frænda minna, Stebba, Robba,
Freds og Johns.
Þín frænka,
Jóhanna Skúladóttir Ólafs.
Það eru yndislegar minningar
sem koma upp í hugann þegar
hugsað er til Tótu frænku, í fal-
lega húsinu á Bauganesi eða bú-
staðnum á Þingvöllum, en þeir
staðir voru henni samofnir og
kærir. Sama hvort maður var tíu
ára eða þrítugur, alltaf var jafn
notalegt að koma í heimsókn og
eiga með henni samverustund.
Það er ekki gefið að „gamla“
móðursystir manns verði vinur
manns, og það jafnvel á hinum
fjörlegu unglingsárum, en alltaf
sýndi Tóta fullan skilning og var
tilbúin að setjast niður og ræða
um allt á okkar forsendum, sem
vinur. Tóta frænka var hlý og
yndisleg manneskja.
Þær minningar sem við eigum
um hana munu ylja okkur um
ókomin ár. Við hugsum með
djúpu þakklæti til hennar og
samverustundanna. Við sendum
Stefáni, Róberti, John, Fred og
fjölskyldum þeirra okkar inni-
legustu samúðarkveðjur og
mömmu sem nú kveður ástkæra
systur – Tóta mun ávallt lifa í
hjörtum okkar.
Jón Björn og Steinunn.
Okkar kæra vinkona, Þórunn
Ríkey Jónsdóttir, lést á heimili
sínu að kvöldi 19. maí sl. eftir
langa og erfiða baráttu við ill-
vígan sjúkdóm. Það er alveg
sama þó maður viti að hverju
stefnir, það kemur altaf jafn
óvænt og illa við mann þegar
andlátsfregnin kemur, en þá er
það helst huggun, að nú sé Þór-
unn komin í sumarlandið sitt og
þar sé henni tekið opnum örm-
um og með miklum fögnuði af
sínum nánustu, sem farin eru á
undan henni.
Þær eru margar ljúfar og góð-
ar minningarnar sem rifjast upp
þegar hugsað er um liðna tíð.
Þær eru óteljandi skemmtilegu
samverustundirnar sem við átt-
um saman á ferðalögum, bæði
erlendis og ekki síður hérna
heima og þá er nú Bob heitinn
fljótlega kominn með í endur-
minningarnar, en hann yfirgaf
okkur allt of fljótt, aðeins sex-
tugur að aldri í apríl 1986. Þær
eru t.d. ógleymanlegar allar in-
dælu samverustundirnar sem
við áttum í litla sumarhúsinu
austur við Þingvallavatn, og svo
miklu víðar um landið, bæði í
byggðum og óbyggðum.
Það var mikill samgangur á
milli heimila okkar alla tíð og t.d.
urðu drengirnir okkar og þeirra
góðir vinir og félagar og léku sér
mikið saman, og eru enn góðir
vinir, þótt forlögin hafi hagað
því þannig, að langt sé á milli
þeirra og þeir hittist sjaldan.
Móðurmissirinn hlýtur alltaf
að vera ein sárasta sorgin sem
maður verður fyrir í lífinu og
sendum við því þeim bræðrum
og fjölskyldum þeirra, svo og
Guðbjörgu móðursystur þeirra,
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur og biðjum þeim Guðs-
blessunar og huggunar með
sálminum Kom huggari.
Kom, huggari, mig hugga þú,
kom, hönd, og bind um sárin,
kom, dögg, og svala sálu nú,
kom, sól, og þerra tárin,
kom, hjartans heilsulind,
kom, heilög fyrirmynd,
kom, ljós, og lýstu mér,
kom, líf, er ævin þver,
kom, eilífð, bak við árin.
(Vald. Briem.)
Bergrún og Stefán Unnar.
Það er fátt dýrmætara en
góðir vinir. Örlögin höguðu því
þannig að þegar þau heiðurshjón
Bob og Þórunn fluttu til Íslands
frá Ameríku keyptu þau hús við
sömu götu og við bjuggum við í
Skerjafirði. Þetta var lítið og fal-
legt timburhús við Baugsveg,
eins og gatan hét þá, og þar áttu
þau heima alla tíð síðan. Þá var
ég 12 ára, Fred var jafn gamall
mér, tveimur árum eldri en
John, Róbert var 6 ára og Stefán
ekki fæddur.
Ég kynntist fjölskyldunni
strax og fór fljótlega að passa
þessa ljúflinga, fyrst Róbert og
síðar Stefán. Mér er það svo
minnisstætt þegar Þórunn
hringdi yfir og bað mig um „að
sitja“ eins og hún orðaði það allt-
af. Á þessum tíma voru þessi
elskulegu hjón í blóma lífsins og
nutu þess. Þeirra störfum fylgdi
dálítið samkvæmislíf og þá var
ekki verra að barnapían var
skammt undan og átti stutt
heim. Það var afar gott að eiga
samneyti við þau, allt stóðst og
þau voru mjög „nice“ við mig
alla tíð. Það var líka spennandi
fyrir mig að kynnast þessu
hálf-ameríska heimili, aðal-
lega töluð enska og margt öðru-
vísi en ég átti að venjast og því
framandi fyrir mig.
Tíminn leið og að sjálfsögðu
kom að því að ég þurfti ekki
lengur að „sitja“ hjá strákunum.
Þá hófst annar og ekki síðri
kafli. Ég giftist ung og byrjaði
að búa í húsi afa og ömmu sem
heitir Vogur og stendur beint á
móti þeirra húsi. Á gamlársdag
klukkan að ganga fimm var
bankað og við dyrnar stóð Bob
og bauð okkur Herði yfir, í
drykk fyrir matinn, sem við þáð-
um með þökkum. Þessu augna-
bliki gleymi ég aldrei, okkur
ungu hjónunum þótti okkur
sýndur mikill sómi og virðing
með þessu boði. Þetta var ynd-
isleg stund með þeim og strák-
unum.
Þessar stundir áttum við eftir
að eiga saman næstu 35 árin.
Alltaf síðdegis á gamlársdag fór-
um við og börnin okkar til þeirra
og áttum saman þessa heilögu
stund með Þórunni og fjöl-
skyldu. Allt var í föstum skorð-
um og afslappað. Sömu veitingar
öll árin, meðal annars „devild
eggs“ sem við höfðum aldrei
smakkað fyrr. Allir fengu sinn
drykk, sem var alltaf sá sami.
Við hlustuðum á jazz, en Þórunn
var mikill jazzaðdáandi og var
vel að sér í þeim heimi og var
víst betri en enginn þegar ís-
lenskir jazzáhugamenn voru að
flytja inn erlenda jazzspilara. Þá
kom hún sterk inn sem starfs-
maður sendiráðsins og áhuga-
maður um jazz.
Þórunn var heimskona,
„lady“, ung í anda og gaman að
spjalla við hana. Gaman hefur
líka verið að fylgjast með strák-
unum í gegnum tíðina, þeir eru
algjör ljúfmenni og „gentlemen“
Þessar minningar um Þórunni
og lífið í kringum hana eiga eftir
að ylja okkur um ókomin ár. Við
munum alltaf minnast Þórunnar
og Bob á gamlársdag, þannig
verður það að vera hér eftir því
ekkert varir að eilífu og allt hef-
ur sinn tíma.
Við Hörður og krakkarnir,
Hjalti, Lára og Selma, sendum
Fred, John, Róbert, Stefáni og
fjölskyldum þeirra innilegar
samúðarkveðjur. Við vonumst til
að hitta þau áfram á góðum
stundum en horfum saman á eft-
ir frábærri konu sem við gleym-
um aldrei.
Sigríður Hjaltadóttir.
Þórunn Jónsdóttir var heið-
ursfélagi Jazzvakningar ásamt
Gunnari Reyni Sveinssyni og
Jóni Múla Árnasyni. Nú eru þau
öll horfin af þessari lífsstjörnu,
en verk þeirra standa: Tónsmíð-
ar Gunnars Reynis og víbrafón-
leikur, lagasmíðar Jóns Múla og
djasstrúboð og einstakur stuðn-
ingur Þórunnar við djasslistina,
en segja má að hún hafi verið líf-
ið og sálin í starfsemi Menning-
arstofnunar Bandaríkjanna á Ís-
landi allt frá því hún fluttist
heim með manni og sonum eftir
sextán ára dvöl í Bandaríkjunum
þar til stofnunin var lögð niður.
Forstöðumenn komu og fóru
og lögðu mismunandi áherslur á
menningarstarfsemina en ávallt
sá Þórunn til þess að djassinn
væri í hávegum hafður og tók þá
gjarnan höndum saman við
Jazzvakningu. Hápunktarnir í
þeirri samvinnu voru tónleikar
kvartetts Gary Burtons, tríós
John Scofields og kvartetts Jon
Faddis, allir haldnir í Íslensku
óperunni og tónleikar djass-
lúðrasveitarinnar frá New Or-
leans, The Dirty Dozen Brass
Band, á Broadway. Auk þess átti
hún þátt í fjölmörgum tónleikum
íslenskra djassleikara með
bandarískum djassleikurum
bæði á Nesvegi og Laugavegi.
Ég nefni bara Doug Raney með
sveit Björns Thoroddsens,
Frank Lacy með Tómasi R. Ein-
arssyni og Harry Allen og Jon
Weber með Guðmundi Stein-
grímssyni og félögum. Svo var
tríó Óla Steph. ávallt á næstu
grösum. Þetta starf Þórunnar
var mikilvægt fyrir íslenskt
djasslíf og því var hún kjörin
heiðursfélagi Jazzvakningar á
25 ára afmælishátíð félagsins ár-
ið 2000, en upp á það var haldið á
Jazzhátíð Reykjavíkur með tón-
leikum tríós Arne Forchham-
mers.
Þórunn Jónsdóttir var ein-
staklega heillandi manneskja og
geislaði af innri sveiflu í hvert
skipti sem maður hitti hana. Ég
kynntist henni fyrst árið 1978 er
haldið var boð fyrir Oscar Pet-
erson á Neshaganum. Píanó-
meistarinn þjáðist þá af eyrna-
bólgu og komst ekki í
samkvæmið, en Niels-Henning
mætti galvaskur og bætti upp
Peterson-leysið. Síðast var ég í
gleðskap með Þórunni á áttræð-
isafmæli hennar, þar sem hún
tók á móti gestum brosandi og
synirnir héldu uppi fjörinu.
Fyrir hönd Jazzvakningar
sendi ég þeim og fjölskyldum
þeirra ásamt Guðbjörgu systur
hennar, sem var í stjórn Jazz-
klúbbs Reykjavíkur á árum áð-
ur, og öðrum aðstandendum
okkar dýpstu samúðarkveðjur
og henni þökkum við áratuga
samvinnu í djassgarðinum góða.
Vernharður Linnet.
Árið 1972 birtust í fréttablaði
í Colorado State University þær
upplýsingar frá Fulbrightstofn-
un á Íslandi að stofnunin væri að
reyna að finna háskólalektor í
félagsfræði. Væri hægt að sækja
um stöðu hjá Háskóla Íslands
fyrir haust 1973. Ég hafði verið á
Íslandi túristi sumarið 1971 þeg-
ar landið dró mig eins og segull
og ég vildi finna leið til að koma
til baka. Þess vegna sótti ég um
starfið og var svo heppin að fá
svarið „já“.
Bob Boulter var fram-
kvæmdastjóri Fulbrightstofn-
unarinnar á þeim tíma og tók á
móti mér þegar ég kom til Ís-
lands í ágúst ’73 til að vera gisti-
lektor í námsbraut sem seinna
varð Félagsvísindadeild Há-
skóla Íslands. Strax urðu hann
Bob og konan hans Þórunn nán-
ir vinir mínir. Ég hef séð og tal-
að við Þórunni svo oft síðan og
við höfum gert svo mikið saman
– farið í óperu, ferðast fyrir
norðan – hún varð hluti af lífinu
mínu. Nú er hún dáin, eins og
maðurinn hennar. Ég sakna
hennar sárt.
Fred, Róbert, Johnny, Stefán,
hugur minn er hjá ykkur og ég
sendi ykkur innilegar samúðar-
kveðjur.
Terry G. Lacy.
Þórunn Ríkey
Jónsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Í minningu elsku systur
minnar með þökk fyrir allt
og allt.
Sá sem eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson.)
Guðbjörg.
✝ Lárus Árnasonfrá Ási á
Skagaströnd lést
laugardaginn 21.
maí 2011 á Heil-
brigðisstofnuninni
á Blönduósi.
Hann fæddist í
Víkum á Skaga,
hinn 18. ágúst 1922
og var því 88 ára
að aldri. Hann var
yngstur í hópi tíu
systkina, sonur hjónanna Árna
Antons Guðmundssonar, Bjarna-
sonar bónda í Víkum, og Önnu
Lilju Tómasdóttur, Markús-
sonar. Eftirlifandi eiginkona
Lárusar er Sigurlaug Jónsdóttir
frá Kárastöðum á Skagaströnd,
f. 25. janúar 1927. Börn þeirra
eru Kári Sigurbjörn Lárusson, f.
7. október 1952, og Guðrún Ás-
dís Lárusdóttir, f. 9. ágúst 1954.
Eiginkona Kára er Kristín Ragn-
hildur Sigurðardóttir, f. 15. des-
ember 1949, og á hún einn son,
Sigurbjörn Jón Kristjánsson.
Hans börn eru Kristján Freyr, f.
1988, Rakel Sif, f. 1996, Óli Kári,
f. 1999, og stjúp-
dóttir hans er Mar-
grét Salóme, f.
1988. Eiginmaður
Guðrúnar er Ingi-
mundur Bernharðs-
son, f. 21. febrúar
1955 í Vest-
mannaeyjum, og
börn þeirra eru Sig-
urlaug Lára, f. 19.
maí 1975, og Bern-
harð Kristinn Ingi-
mundarson, f. 11. desember
1981. Sigurlaug á einn son,
Georg Þór, f. 2000. Bernharð er
giftur Kristbjörgu Bald-
ursdóttur, f. 1983, og eiga þau
tvö börn, Hilmar Inga, f. 2008,
og Heiðdísi Björt, f. 2011.
Lárus og Sigurlaug hófu bú-
skap sinn í Laufási á Skaga-
strönd en fluttu nokkrum árum
síðar að Ási þar sem þau bjuggu
alla tíð uns þau fluttu á Dvalar-
heimilið Sæborg á Skagaströnd.
Lárus verður jarðsunginn í
Hólaneskirkju á Skagaströnd í
dag, mánudaginn 30. maí 2011,
kl. 13.
„Hann afi þinn var að kveðja.“
Ég vissi vel að afi var mjög veikur
og að þetta var óumflýjanlegt en
engu að síður bergmála orðin í
höfðinu á mér. Afi var kletturinn
minn alla tíð. Hann var stór og
hraustur og vann hörðum hönd-
um allt sitt líf. Ég sat oft og horfði
á hann með aðdáun þegar hann
klauf staura eins og ekkert væri
eða lyfti níðþungum áburðarpok-
um. Hann hafði mikið skap og var
þrjóskari en jafnvel gengur og
gerist. En hann var líka mjúkur
og meyr.
Hann kenndi mér að umgang-
ast dýr af ástúð og virðingu, enda
voru flest dýrin hans afar hænd
að honum og komu hlaupandi þeg-
ar hann kallaði. Ég verð ævinlega
þakklát fyrir þær stundir sem ég
átti með afa mínum í sveitinni.
Lífið geymir leyndarmál,
sem lærist engum manni.
Fyrr en skilur skel frá sál,
sem skín frá himins ranni.
Margt er það í heimi hér,
sem hugnast okkur eigi.
En þannig lífsins leiðin er,
líkust sveitavegi.
Minningarnar fylgja mér,
af manni sem ég unni.
Með söknuði, afi, sendi þér,
smá úr mínum brunni.
(Höf. ókunnur.)
Elsku hjartans afi minn, takk
fyrir allt það góða sem þú
kenndir mér og gafst af þér.
Takk fyrir allar ljúfu samveru-
stundirnar og samtölin. Takk
fyrir að vera alltaf til staðar og
elska mig eins og ég er, með
kostum og göllum.
Minning þín er ljós í lífi okkar.
Þín,
Sigurlaug Lára.
Lárus Árnason