Morgunblaðið - 30.05.2011, Blaðsíða 26

26 MENNING
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 30. MAÍ 2011
VIÐTAL
Kolbrún Bergþórsdóttir
kolbrun@mbl.is
Meðal viðburða á Listahátíð er sviðsverk
sem sýnt verður í Borgarleikhúsinu 3.-8.
júní. Verkið er eftir meðlimi Klúbbsins þá
Björn Kristjánsson, Björn Thors, Gunnlaug
Egilsson, Hugin Þór Arason, Ingvar E. Sig-
urðsson og Ólaf Egil Egilsson. Leikhús-
gestir eiga von á óvenjulegri og frumlegri
sýningu. Verkinu er lýst sem karlkyns sviðs-
verki um hóp listamanna sem ala með sér
draum um að afhjúpa æðsta leyndarmál list-
arinnar. Þeir halda á vit ókannaðra landa,
sleppa öllum sínum sprengjum og ljóstra
öllu upp. Verkið byggist að stórum hluta á
dansi og líkamstjáningu, en þar er einnig að
finna texta.
Félagarnir sex hafa unnið sýninguna sam-
an, en Gunnlaugur hefur yfirumsjón með
dansi og leikstjórn, Björn Kristjánsson, öðru
nafni Borko, hefur umsjón með tónlist og
hljóðmynd og Huginn sér um leikmynd og
búninga. Blaðamaður náði tali af Borko,
Gunnlaugi, Hugin Þór og Ingvari, en Björn
Thors og Ólafur Egill voru fjarstaddir, við
skyldustörf í Noregi að leika í Gerplu.
Snillingum fórnað
„Þessi sýning Klúbbsins er sett saman á
afar lýðræðislegan hátt, í mikilli samvinnu
okkar allra, við höfum skapað þetta verk frá
grunni, “ segir Gunnlaugur. „Ekkert í sýn-
ingunni er ónauðsynlegt. Þetta er ekki
skreytilist, verkið er í eðli sínu mjög meitlað
og gerist í einföldu afmörkuðu rými þar sem
er hvítur stöpull og þríhyrningur.“
„Ég held að þetta verk eigi eftir að fram-
kalla alls kyns myndir í huga leikhúsgesta,“
segir Ingvar. „Verkið fjallar um karlaklúbba í
öllum hugsanlegum myndum, hvort sem um
er að ræða landkönnuði, einhvers konar
reglubræður eða hóp listamanna. Við glímum
á einhvern hátt við tvíhyggju í þessu verki. Til
dæmis í sambandi einstaklings við hópa og
það hvernig samfélagið finnur sér sína snill-
inga til þess eins að fórna þeim síðar meir. Sú
dýrkun er þekkt og þar má sem nýlegt dæmi
nefna Michael Jackson. Við lifum á tímum
flatlendinga þar sem samfélagið upphefur til
þess eins að ná öllum aftur niður á flatlendið.
Í verkinu er líka fjallað um egóisma og
hvernig menn verða að jarða egóið ef þeir
ætla að skapa bandalag og samstöðu og er
þess jafnvel þörf í listsköpun, eins og franski
listamaðurinn Ben Vautier komst svo vel að
orði og verki: „To change art, destroy the
ego“. Jafnframt verða landkönnuðir einnig
að jarða sitt egó til að allt gangi upp og leið-
angurinn heppnist. Við erum að fjalla um
regluverk bræðralagsins og samfélagsins og
hvernig maðurinn tilheyrir þessu regluverki,
helgar sig því eða reynir að kljúfa sig frá
því.“
Stemningsgefandi tónlist
Þegar þeir félagar eru spurðir um vinnu-
ferlið segir Huginn Þór: „Þar sem við byggj-
um á eigin hugmyndum hefur verkið tekið
breytingum frá degi til dags. Hugmynd sem
þótti frábær í upphafi er kannski ekki notuð,
en aðrar hugmyndir spretta upp frá henni.
Við höfum líka leitað aftur í hugmyndir sem
snemma í ferlinu voru lagðar til hliðar. Hvað
textanum viðkemur þá fengum við hug-
myndir héðan og þaðan, bæði úr skáldverk-
um, ljóðum og heimildarbókum. Það flæðir
mjög fallega á milli okkar félaganna, það
urðu vissulega átök en það er bara hollt. Við
erum á skemmtilegu ferðalagi saman.“ Ingv-
ar bætir við: „Það var eiginlega hugmyndin
með þessu verki að enginn kæmist upp með
það að fara í sitt horn heldur værum við allir
að vinna saman.“
Borko semur tónlistina í verkinu, en er
einnig meðal leikara sýningarinnar. Spurður
um tónlistina segir hann: „Tónlistin er frem-
ur byggð í kringum hljóð og hljóðmyndir en
laglínur og takt þótt slíkt læðist með. Hún
er stundum agressív en svo eru fíngerðir
þræðir inni á milli.“ Félagar hans bæta því
við að tónlist hans sé stemningsgefandi.
Borko segir að tónlistin hafi verið samin
jafnóðum og sýningin fór að taka á sig form.
„Strákarnir voru kannski með spuna á svið-
inu og þá fór ég að semja tónlist sem mér
fannst passa við það sem þeir voru að gera.
Svo fékk ég hugmyndir sem ég vann úr á
lengri tíma.“
Sköpuðu helgiathöfn
Ingvar er spurður hvort vinnan við þetta
verk sé mjög ólík vinnu í hefðbundnu leik-
húsi. Hann segir: „Þessi leikhúsvinna er
óhefðbundin að því leyti að við leikararnir og
dansararnir erum sjálfir að smíða verkið.
Svo er sérstakt að við erum að nota líkam-
ann eins og form og setjum spennu og átök
milli manna inni í rými, án þess að nota orð.
Í þessari sýningu er líkaminn oft notaður
sem tjáning í stað orða. Þetta er nokkuð sem
ég vildi gjarnan vinna meira með.“
Gunnlaugur segir í framhaldinu: „Hvatinn
að sýningunni var að etja saman ólíkum
listamönnum og um leið listgreinum og gefa
átökunum þar á milli sitt pláss. Mér finnst
þau átök spennandi og því er verkið ekki
einungis unnið í sameiningu heldur einnig
flutt í sameiningu hópsins.
Félagarnir segja að í sýningunni sé að
finna helgiathöfn sem þeir hafi skapað sjálf-
ir. „Þessi helgiathöfn varð til í spunum þar
sem við vorum sex saman að leika okkur að
því að búa til nokkurs konar munstur,“ segir
Gunnlaugur. „Það merkilega er að eftir að
hafa búið til helgiathöfn frá grunni fundum
við í gömlum bókum um helgiathafnir og
sáum á myndum nær alveg sömu hreyfingar
og við höfðum skapað, eins og til dæmis und-
arleg handabönd og líkamsstöður.“
Morgunblaðið/Ernir
Fjórir af sex þátttakendum á sviði „Það flæðir mjög fallega á milli okkar félaganna, það urðu vissulega átök en það er bara hollt.“
Sviðsverk um karlaklúbba
 Björn Kristjánsson, Björn Thors, Gunnlaugur Egilsson, Huginn Þór Arason, Ingvar E.
Sigurðsson og Ólafur Egill Egilsson leiða saman hesta sína í verki sem þeir sömdu í sameiningu.
» Við glímum á einhvern hátt við tvíhyggju í þessu verki. Tildæmis í sambandi einstaklings við hópa og það hvernig sam-
félagið finnur sér sína snillinga til þess eins að fórna þeim síðar
meir. Sú dýrkun er þekkt og þar má sem nýlegt dæmi nefna
Michael Jackson. Við lifum á tímum flatlendinga þar sem sam-
félagið upphefur til þess eins að ná öllum aftur niður á flatlendið.