Birtingur - 01.01.1959, Síða 73

Birtingur - 01.01.1959, Síða 73
sé alltaf annaðhvort of seint eða of snemmt, of mikil reynsla eða of lítil. Það er alltaf eitthvað í veginum. Þetta getur ekki haft neina þýðingu. Eftir stundarþögn sagði hann: Leist þér á það? — Nei, ég hata allt, sem er sorglegt. Ég hata þögnina og svarta litinn. Það hæfir þeim dauðu. — Ég ætla að hætta að drekka, Agnieska, sagði Grzegorz. — Raunveru- lega þykir mér skrambi vænt um þig, Agnieska. Ég vildi bara að þú værir svolítið öðruvísi. Þau stönsuðu. Það rofaði til, himinninn var líkt og óhreinn af skýja- flákunum. Morgunskíman hékk á blautum þökunum. Leigubílstjórarnir geispuðu, fyrstu mjólkurbilarnir komu akandi; neðar í götunni fór maður og bölvaði hástöfum. — Mér þykir líka vænt um þig, sagði Agnieska. — Þú veist sjálfur hvað mér þykir vænt um þig. IV Laufið var þétt og byrgði himininn. Þau lágu á bakið og sáu ekki annað en grænkuna hátt yfir sér; þau sáu heldur ekki söngfuglana. Það var beisk lykt úr troðnu grasinu, og golan bar til þeirra angan af viði og fyrsta lynginu. öðru hvoru skaust íkorni utan úr skóginum; hann leit forvitinn á þau kórallitum augum og þaut svo með óskiljanlegum hraða upp trjástofnana. — Þetta er það eina, sem ég man eftir frá bernsku minni, sagði Pietrek. — íkorninn? — Já. Við höfðum einu sinni íkorna heima. Mér var gefinn hann þegar ég var tíu ára. — Hvað kallaðirðu hann? — Joasia. Hann var yfirleitt gæfur. Hann svaf hjá mér og fylgdi mér eins og hundur, og við matborðið stakk hann litla trýninu ofan í diskinn minn. — Og hvað varð um hann? spurði Agnieska. — Joasia dó. Það er þannig með íkorna, að ef þeir fá ekki hnetur halda tennurnar áfram að vaxa. Einn góðan veðurdag gat hann ekki lengur opnað kjaftinn, og það var ekkert við því að gera. — Hvers vegna gáfuð þið honum þá ekki hnetur? — Þetta var á hernámsárunum. Brauð með sultutaui var helsta fæðan. Eftir því sem ég best veit var sultan þá búin til úr rófum. — Er þetta virkilega allt? — Allt hvað? — Allt sem þú manst? Þessi íkorni? — Er það kanske ekki nóg? Því ætti maður að muna eftir öllu? Birtingur 71
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86
Síða 87
Síða 88
Síða 89
Síða 90
Síða 91
Síða 92
Síða 93
Síða 94
Síða 95
Síða 96
Síða 97
Síða 98
Síða 99
Síða 100

x

Birtingur

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Birtingur
https://timarit.is/publication/823

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.