Freyr - 01.11.1983, Blaðsíða 16

Áburdarflugvélin Páll Sveinsson sem Flugfélag íslands gaf Landgrœðslu ríkisins og
alvinnuflugmenn fljúga í sjálfboðavinnu. (Ljósm. M. E.).
Bíll með útbúnað til að ferma flugvélina með áburði. (Ljósm. M. E.).
svæði sem dreifa á á og ekki mjög
langt og erfitt að aka áburðinum á
þá staði, þá er minni vélin, TF-
TÚN, notuð. Þar sem þetta er
lengra frá byggð, eins hér víða á
Suðurlandi, t. d. á Landmanna-,
Holtamanna-, og Gnúpverjaa-
fréttum, þá beitum við stærri vél-
inni, Páli Sveinssyni, TF-NPK. Þá
blöndum við fræi saman við
áburðinn og notum fræ, sem er
húðað. Það er gert til að fræið sé
jafn eðlisþungt og áburðurinn og
falli því jafnt og hann. Þannig er
unnt að dreifa þó að það sé nokk-
ur gola. Við reynum að forðast
hliðarvind en dreifum beint upp í
vindinn.
Þessi lönd, þarf náttúrlega að
bera á árlega ef uppskera á að fást
af þeim, en óneitanlega hefur orð-
ið samdráttur á því nú tvö til þrjú
síðustu árin.
Breytist ásókn bænda í þessa
þjónustu með árunum?
Mér sýnist eftirsóknin ekki
minnka, en hins vegar hefur dreg-
ið úr dreifingu, hreinlega vegna
kostnaðarins.
Það hafa heyrst raddir
náttúruverndarmanna að tilbúinn
áburð eigi ekki að dreifa á afrétti,
þar sem það setji úr jafnvægi hin
eðlilegu öfl náttúrunnar. Hvað viltu
segja um það?
Ég veit ekki hvort menn hafa í
raun og veru verið að gagnrýna
það að við séum að rækta upp
örfoka land. Ég get ekki séð að
við séum að koma þar neinu úr
jafnvægi. Það hefur þá verið gert
áður. Það er sem sagt verið að
græða upp land.
Nú ef menn eru hræddir við
mengun af áburðarnotkun, þá
held ég að það sé af og frá. Við
erum þarna að tala um 300 kg af
NP-áburði á hektara, en þar sem
mengunaráhrif hafa komið í ljós
er verið að nota um eitt tonn á
hektara af áburði og ræktað land
skiptir fleiri ferkílómetrum, en við
berum aftur á um 100—200 hekt-
ara á hverju svæði, sem er stórt á
okkar mælikvarða.
Sú gagnrýni sem að mínu mati á
einhvern rétta á sér er það þegar
borið er á gróin lönd, þá vissulega
breytum við gróðurfarinu, en það
gerum við líka þegar við byltum
óræktuðu landi og breytum því í
tún. Við erum þá að stuðla að
öðru jafnvægi en fyrir var. En
yfirgnæfandi mestur hluti þess
lands sem við berum á er ógróið
land, eins og áður er sagt.
Hvað gerist með áborið land sem
síðan erhættað bera á?
Það hefur sýnt sig að land í land-
græðslugirðingum sem sáð hefur
verið í og borið síðan á í 3—4 ár,
þá hefur gróður yfirleitt náð þar
fótfestu. Það kemur smátt og
smátt annar gróður í landið heldur
en sáð var og eftir það helst gróð-
urinn í landinu. Vissulega gerum
við það líka að bera á örfoka lönd
sem eru ekki friðuð eins og áður
er sagt, og þar með græðum við
landið upp, en fyrst og fremst
erum við þarna að hugsa um
beitarstjórnun og þá verðum við
að fá uppskeruna af landinu og
hana fáum við ekki svo að neinu
nemur nema bera á landið.
M.E.
864 — FREYR