Fréttabréf Ættfræðifélagsins - 01.09.2006, Qupperneq 20

Fréttabréf Ættfræðifélagsins í september 2006
Hér situr Ragnhildur Erla Þorgeirsdóttir, 11 ára, ásamt
frænda sínum Garðari Ingvarssyni 8 ára, á hóinum
norðan við bæinn Austurhaga og hlustar á frænda sinn
Dag Jóhannesson bónda og f.v. oddvita í Haga í Aðaldal
segja söguna um slysið í Daufhyl. En upp á þennan hól
gekk einmitt Hólmfríður þegar hún var að huga að
Oskari manni sínum. Langamma Ragnhildar Erlu var
Hólmfríður Ólöf Baldvinsdóttir f. 1904 en hún og
Hólmfríður Friðbjarnardóttir f. 1893, kona Óskars,
voru þremenningar og nöfnur. Langamma þeirra var
Hólmfríður Indriðadóttir skáldkona og húsfreyja á
Hafralæk í Aðaldal. Guðmundur Friðjónsson skáld og
bóndi á Sandi í Aðaldal og Friðbjörn Friðbjörnsson
faðir Hólmfríðar voru bræðrasynir.
(Ljósmynd Guðfinna Ragnarsdóttir)
Þau höfðu aðeins þrjú net niðri þessa dagana
vegna anna, tvö við túnfótinn og svo netið í Geit-
hellisnesinu.
Hólmfríður fór alltaf með Óskari að vitja um
netin, bæði fannst henni það góð skemmtun og svo
var hún ekki óttalaus um Óskar þar sem hann var
ósyndur. Tók hún nú yfirhöfn og gengu þau hjónin
fram í bæjardymar, en þegar Óskar er í þann veginn
að opna bæjardymar setur skyndilega svo mikinn
kulda að Hólmfríði að hún treystir sér ekki úr
bænum, átti hún ekki vanda fyrir að vera kulsæl,
enda trúlega hlýrra úti en inni, fannst henni sem
kaldar steypur færu um herðamar og niður eftir baki.
Ég held að ég treysti mér ekki með þér, mér er svo
kalt, sagði hún við mann sinn.
Óskar kvaðst þá ætla að skreppa; reyndi hún enn
að telja honum hughvarf, en án árangurs. Tók hún
loforð af honum að fara ekki í Geithellisnesið.
Nei, það dettur mér ekki í hug, svaraði hann,
kyssti konu sína og snaraðist út úr dyrunum. - Ég
verð enga stund, kallaði hann um leið og hann hljóp
af stað.
Hólmfríður sneri til baðstofu, bjóst til að hátta og
rabbaði á meðan við tengdamóður sína, en undar-
legur órói grípur hana, hræðslutilfinning. Hér er þó
ekkert að óttast, reynir hún að segja sjálfri sér, en
óróinn yfirgefur hana ekki.
Hún gengur til dyra og hyggur eftir Óskari, henni
dettur í hug að fara á eftir honum, en finnst það
kjánalegt og snýr inn aftur.
Hún er ekki fyrr komin til baðstofu en hún fer
aftur út.
Allt er hljótt, gagnsætt miðsumarrökkrið hjúpar
láð og lög eins og bláleit slæða.
Það tekur í Brúarfossa. Rakin sunnanátt, hugsar
Hólmfríður.
Hrossagaukur rekur upp snöggt hnegg norður
með ánni, svo er allt hljótt á ný.
Hólmfríður fer aftur inn.
Óskar ætti að vera kominn, það er fljótlegt að líta
á netin sem eru varla steinsnar frá bænum.
Hún bregður ullarhymu um herðamar og hleypur
upp á hólinn sem er norðan við bæinn, ekkert sést til
ferða Óskars og hún snýr inn aftur.
Tengdamóðir henar er vakandi og þeim kemur
saman um að hyggja eftir Óskari.
Þær ganga á þau tvö lagnarstæði sem Óskar ætlaði
til.
Þar höfðu netin ekki verið snert og var silungur í
þeim báðum. Þá var bara eftir Geithellisnesið, en
þangað hafði hann lofað að fara ekki svo að þær
ganga brúna yfir lækinn og upp í heiðina. Hún er
brött fyrir ofan Austurhaga og sér vel yfir. Þeim datt
í hug að Óskar hefði hitt einhverja t.d. Nesmenn.
Þær sáu hvergi til mannaferða, en úr brekkunum
norðan við Austurhaga sést yfir lækinn og ána og
næsta allt nágrenni.
Stígur liggur neðanvert um miðju brekkunnar, þær
gengu eftir stígnum og lituðust um.
Daufhylur er svo tær að að greina má hverja stein-
völu í botni hans og báðar sáu þær hvað orðið var:
Óskar lá á botni hylsins norðan undir Geithellis-
nesinu.
I hvítu fötunum sínum sást hann mjög greinilega.
Tengdamæðgurnar sneru báðar við samtímis og
hvorug sagði orð, slík var stilling þeirra og báðar
vonuðu að hin hefði ekki séð neitt.
Þær gengu hratt heim, gamla konan fór inn og
sagðist ætla að leggja sig, en Hólmfríður sagðist ætla
að skreppa í Vesturhaga, sem er næsti bær, og vita
hvort Óskar hefði komið þar. Hólmfríður hljóp og
vakti upp í Vesturhaga. Þorgeir Jakobsson brá við og
fór með henni í Geithellisnesið, veiðistöng sína greip
hann með sér.
Sesselía Jónasdóttir, móðir Þorgeirs og húsfreyja í
Vesturhaga, hraðaði för sinni svo sem hún mátti út í
Nes.
I Nesi voru allir í fastsasvefni þegar barið var þar
á glugga. Rödd Sesselíu hljómar enn í eyrum mér
þegar eg leiði hugann að þessari nótt:
- Vaknið þið, í Guðs bænum vaknið þið, það varð
slys í Geithellisnesinu.
Foreldrar mínir klæddu sig í skyndi.
http://www.vortex.is/aett
20
aett@vortex.is