Fákur

Ulloq
Ataaseq assigiiaat ilaat

Fákur - 01.04.1927, Qupperneq 7

Fákur - 01.04.1927, Qupperneq 7
F A Iv U R 5 En hófleiks og skilnings vi'Ó hestinn var gætt, — í hvívetna vakandi festu og mildi; og bæri við ofreið, var óhappið l)ætt, — þeir urðu að vinum — og hvor annan skildi. Alt af vinsemd veitt, sem þeir væru eitt, hver hreyfing, livert tillit hjá hestinum friða og honum, — er einn skyld ’ans viðkvæmu sál, sem var það ei uppgerð né atvinnumál, sem of mörgum bröskurum þessara tíða. — Með árunum hækkandi orðstírinn rís um afburða hest, — blandinn öfund i köflum, sem hleypt var i lifsnauð á örþunnan ís, en undir svall fljótið — og liullaði í sköflum. Lítt af gætni gjör var sú glæfraför, sem eldlegan vilja og öryggi fóta til ílrasta krafði, — og helstökkið tókst, en ástin við sigur og ánægjan jókst, og yndi er hestláns á jörðu að njóta. En einkum í kappreið á eggsléttri grund hann afrekin framdi, — þá svall honum reiði, þeir fengu að stökkva ’onum fram úr um stund svo fram hjá þeim straukst hann, — og brá ekki Aldrei eins og þá [skeiði. var hann yndi að sjá með framdreginn hálsinn og fæturna teygði, sem foldina lömdu og skeindu’ um leið. pað þótti’ þeim hinum ei þa^gileg reið er þeytti ’ann grjóti og mold í þá flevgði. Og mörg varð um æfina för þeirra fræg', sem félagar voru og unnust til dauða. ]7eir áttu af minningum samvista sæg af sigrum i hriðum og myrkrinu rauða. ]?egar lif við lá fékk ’ann launað þá ’ina nákvæmu hjúkrun, sem hleraðist víða og hóflaus var talin, — þvi sagt var um klár, í Góulok sæist ei gamalt hár, um gljáandi belginn hans, stælta og fríða. hann gat ekki annað, liann átti þá bágt, ef átti’ ’ann að láta sig ginna þær tölur. pá var sælan seld, þá var súrt um kveld að ganga hjá kofanum köldum og auðum og kumrið ei heyra, svo viðkvæmt og trygt, og' finna’ ekki himneska hestalykt. — ]7á var hugurinn fullur af vonum dauðum. En það tók hann altaf samt sárast að sjá, er sátu liann aðrir, er tökin ei kunnu. Hann barðist við hjartað í brjóstinu þá, en beisk niður kinnarnar tárin lians runnu. Sjá þá liestinn h a n s vera’ í höndum manns, er barði’ ’ann i vonsku og var hann að gera að vesaldar bikkju hins þrællynda manns. Og líta sorgina í svipnum lians var sár, sem ei gréri og — þungt var að bera. En dauðinn var oftast er band þeirra braut. Er lirjóstið hans þyngdist, þótt fölskvaði ei vilja, cr farin var heilsa og fóturinn hnaut — þeir fundu það báðir, — þeir urðu að skilja. Hans var margoft minst, geymd lians minning inst, lians afreka getið með viðkvæmum vörum. Hann vissi sitt æfinnar fegursta skeið, þann inndæla spottann á örðugri leið, sem eru þeir, vinirnir, saman i förum. — Nú er framsókn í menningu fálcanna stór, því frægðina týndu á skjótlega að rétta. peir raða upp hestum, sem klerkum í kór, og kveðja með skotum til verðlauna-spretta. Latur kerru klár fer á kostum skár en kaldlyndir jálkar, sem knaparnir þvinga. — Slíkt kallaðist áður fyr lullara hjakk. —- Og næst verða framsettu frúnnar — í hnakk, vist framtíðar liestamenn íslendinga. Kolb. Högnason. pótt væru i búinu þrengingar þrátt, og það væru lagðar á gæðinginn fölur,

x

Fákur

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Fákur
https://timarit.is/publication/917

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.