Heimilisritið - 01.02.1951, Blaðsíða 5

vel línur húsanna virtust næst-
um útmáðar og samlaga sig
rökkrinu og geimnum. Þannig
getur stemning septemberkvöld-
anna verið, og svo getur hún
rótað upp á yfirborðið hálf-
gleymdum tilfinningum og
knúð mann til að hugsa um ým-
islegt, sem maður vildi láta ó-
hreyft.
Ég var niðursokkinn í hugs-
anir mínar, var að beygja heim
að húsinu, sem ég bjó í, þegar
ég sá hann. Hann stóð á tjam-
arbakkanum rétt fyrir framan
gluggann minn og einblíndi nið-
ur í vatnið. Mér var ekki vel
ljóst hvað það var við manninn,
sem vakti athygli mína, en ef
ég hefði verið myrkfælinn að
eðlisfari, hefði ég orðið hræddur
og hlaupið burt. Þegar ég fór
að hátta nokkru síðar, var eins
og því væri hvíslað að mér, að
líta út. Hann stóð enn á sama
stað, og mér virtist hann hreyfa
höndina eins og hann væri að
benda sjálfum sér út á vatnið.
Sá er skrítinn, hugsaði ég.
Sennilega ekki með öllum
mjalla.
Þegar fundum okkar bar næst
saman, var ég búinn að gleyma
honum. Hann kom lötrandi á
móti mér með hendur í vösum,
og er við mættumst, leit hann
til mín. Mér er enn í fersku
minni sú áreynsla, er hann virt-
ist þurfa að viðhafa til að hefja
þung augnalokin. Mér fannst
eins og hann ætlaði að gleypa
mig með augunum, og það setti
að mér beyg, sem fylgdi mér
allan daginn.
Upp frá þessu sá ég hann oft.
Ýmist mætti ég honum eða
hann hímdi á vatnsbakkanum
fyrir framan húsið mitt, og í
hvert skipti fóru skapsmunir
mínir úr jafnvægi. í útliti var
hann frábrugðinn öðru fólki.
Hann var lítill og ívið lotinn í
herðum. Magurt og fölt andlitið
sýndist enn fölara vegna svarta
hárlokksins, sem hékk ofan í
augu undan húfupottlokinu.
Augun voru að jafnaði hulin
HEIMILISRITIÐ
3