Heimilisritið - 01.02.1951, Blaðsíða 20

til að tengja ekki örlög sín ann-
arri filmstjörnu, heldur leiðbein-
anda sínum, Oscarwitz. Eftir að
hafa barmað sér góðlátlega í
þrjú ár yfir því, að þess skyldi
krafizt af sér, að hún léti í ljós
tilfinningar, sem hún hefði
aldrei átt til, hafði hún fengið
hann til að taka upp nýja að-
ferð 1 leiðbeiningum sínum.
Hún fylgdist af frábærri elju
með honum, þegar hann sýndi
henni, hvernig hún ætti að haga
sér til þess að láta ytra útlit
sitt spegla þær tilfinningar, sem
voru henni svo óeiginlegar.
„Opnaðu augun ögn meira, Lu-
cille — ofurlitla skeifu á munn-
inn, góða, og ... já, höfuðið að-
eins meira á ská.“ Og svo hélt
hann spegli fyrir framan hana,
svo hún gæti séð, hvað hún
væri að gera. Það var í mynd-
inni, þegar hún „endurspeglaði
sál Ameríku“.
Hún læsti hurðinni, þegar
hún var komin inn í klefann
og sneri sér við til að skoða
þetta sjálfviljuga fangelsi sitt.
í næstu fimm dægur myndi
hún ekki sjá annað en þessa
fjóra veggi og þrekvaxna klefa-
þernuna. Einkaritari hennar og
herbergisþerna voru farin með
öðru skipi. Hún hafði ákveðið,
að úr því á annað borð átti að
leika þennan einbúaskrípaleik,
þá skyldi það gert út í æsar.
Lítil taska lá opin á rúminu.
Upp úr henni tók hún litla leik-
húsbrúðu, sem hún setti á
snyrtiborðið. Hana hafði Oscar-
witz, sem átti til hnyttna gam-
ansemi í ríkum mæli, gefið
henni eftir fyrstu myndina
þeirra. Um hálsinn hafði hún
ofurlítinn seðil, sem Lucille
stóð á, og hún hafði varðveitt
brúðuna sem verndargrip. Hún
hafði mjúkt, gult hár og bros
á vangarjóðu andlitinu, eins og
hún væri harðánægð með, að
aðrir kipptu í snúrurnar og
stjórnuðu hreyfingum hennar.
Lucille þekkti sjálfa sig svo vel,
að hún gat haft gaman af þess-
ari táknrænu brúðu, nema ein-
stöku sinnum, þegar hún fékk
löngun til að ausa af brunni
sinnar eigin reynslu, í stað þess
að lifa eins og sníkjudýr á
Oscarwitz. Þá langaði hana ó-
stjórnlega til að mola litla tré-
andlitið í þúsund agnir.
Hún gekk að kýrauganu og
leit út 1 sama bili og blásið var
til brottfarar. Hún sá mann-
fjöldann á bryggjunni fjarlægj-
ast smám saman. Hún brosti
við þeirri tilhugsun, að henni,
mannfælnu stjörnunni, ætti að
hrylla við slíkri mannös, en
svo andvarpaði hún, fegin yfir
því að forsjónin skyldi leyfa
henni að fela nakta sál sína í
einveru í fimm sólarhringa.
18
HEIMILISRITIÐ