Heimilisritið - 01.02.1951, Side 17

hafa heyrt að hún hefði sagt,
að enginn gæti afvegaleitt sig
nema ef vera skyldi sjálfur kon-
ungurinn.
Konungurinn féllst á uppá-
stungu Binets um stefnumót.
Madame d’Etioles kom til hall-
arinnar í Versailles og snæddi
hádegisverð með konunginum.
Það var allt og sumt.
SKÖMMU síðar fór konungur
að fá það álit á þeim, sem um-
gengust hann mest, að þeir væru
ákveðnir 1 að marka lífsstefnu
hans upp á sitt eindæmi. Meira
og meira tók hann að bægja
stjórnmálamönnum frá sér.
Hann lét kalla á Binet og spurði
um Madame d’Etioles. Þjónn-
inn sagði, að Madame d’Etioles
væri afar ástfangin af honum,
en gjörsamlega örvilnuð út af
skeytingarleysi hans hátignar.
Konungurinn sagðist vera
hræddur um að frúin væri met-
orðagjörn.
Þjónninn svaraði, að það kæmi
ekki til greina, þar sem hún
væri tengdadóttir einhvers auð-
ugasta manns í Frakklandi.
Peningar gætu þess vegna ekki
freistað hennar.
Þetta var það eina, sem kon-
ungurinn vildi vita. Hann sendi
eftir Madame d’Etioles. Hún
snæddi kvöldverð með honum
í einkaíbúð hans.
FIMM mánuðum seinna und-
irbjó Versailles-hirðin óvenju-
legan atburð: Það átti að kynna
Madame de Pompadour opin-
berlega fyrir konunginum,
drottningunni og ríkisarfanum.
Ýmislegt hafði skeð 1 milli-
tíðinni. Monsieur d’Etioles hafði
fengið löglegan skilnað frá eig-
inkonu sinni. Því næst dró kon-
ungurinn sig í hlé. Hann lét
hið nýja „viðfangsefni“ sitt eiga
sig að mestu, en hann skrifaði
henni af og til. Eitt af bréfum
hans til hennar var áritað:
„Marquise de Pompadour", og
hafði að geyma öll nauðsynleg
skilríki viðvíkjandi því, að
Jeanne Antoinette Poisson væri
orðin meðlimur háaðalsins.
Og þegar konungurinn kom
aftur nokkru seinna, sigursæll
úr orustum, ákvað hann að
heiðra ástmey sína á þann hátt,
sem hún átti kröfu á — hann
ætlaði að kynna hana við hirð-
ina.
Klædd sínum dýrasta hirð-
skrúða fór Madame de Pompa-
dour til Versailles, sem var ið-
andi af eftirvæntingu. Hún gekk
fyrst fyrir konunginn og var
formlega kynnt fyrir honum.
Áður hafði hún verið kynnt
honum „persónulega“. Þau
höfðu lítið að segja hvort við
annað við þetta tækifæri — að
því er virtist fóru þau hjá sér.
HEIMIUSRITIÐ
15