Nýtt Helgafell - 01.05.1958, Síða 18

12
HELGAFELL
er. Mér er eftir á að hyggja ekkert vandara
um en öðrum. Ég hef á ýmsum tímum æv-
innar drukkið í stórum stíl viský, gin, kampa-
vín eða blek eftir atvikum. Ég bið yður að af-
saka, ef ég sýnist vera yngri en ég er. Það er
snyrtistúlkunni minni að kenna. Þarf ég að
leyna yður nokkru?“
Smolenski brosti. Honum leið betur strax
og liann fór að hlusta á hana. Hann þóttist
finna, hvernig hann gæti talað við þessa
stúlku. Hún hlaut að vera ung, og hann sann-
færðist um það, sem hann hafði raunar alltaf
vitað, að allar velklæddar, ungar stúlkur, sem
töluðu með þessum tízkulega, karlmannlega
hreim, ættu bágt. Hann gat verið föðurlegur,
og það var í raun og veru hið eina hlutvcrk,
sem hentaði honum. „Þér eigið ekki að tala
svona“, sagði hann. Kelly kom fram og hellti
þegjandi Ijósgulu maísviský fyrir stúlkuna.
Hann virtist vera í betra skapi og allt að því
ódrukkinn. Hann beið í uppgerðareftirvænt-
ingu, þangað til Smolenski áttaði sig og rétti
honum dollar. „Þakka þér fvrir“, sagði hann
og hneigði sig, „það er Ijóta veðrið“. Hann
taldi skiptimyntina vandlega fram á borðið.
„Fimmsentungur handa frökeninni til að spila
fyrir“, sagði hann og gekk innar með barnum
til að sinna öðrum. Smolenski hló ánægjulega.
„Kelly er ágætur“, sagði hann. „Hann getur
verið anzi fyndinn“. „Já“, sagði Helen Fen-
shaw. „Má ég fá þessi fimm sent?“ Smolenski
var að jafna sig. Ilann ákvað að bíða við
(eða var annað viðeigandi, cins og komið
var?), þangað til ókunnugi maðurinn kæmi
fram, jafnvcl þótt það kvnni að kosta hann
allt, sem eftir var af pantfénu frá Izzy Bcrn-
stein. Ilann gerði sér í hugarlund, að þau
mvndu öll spjalla saman um stund, og hann
ætlaði að þiggja í glas hjá Mr. Fenshaw (eða
var það ekki Mr. Fenshaw?). Það gat orðið
kunningsskapur. Honum var alltaf að leggj-
ast eitthvað til. Hann vonaði, að Mr. Fenshaw
færi að koma í ljós.
„Þú ert ekki lengi að koma þér vel, eða
er hún kannske auðtekin“, sagði Kelly og
fyllti glösin aftur. (Var það missýning eða
las hann heift úr bólgnum augum Kellys?)
„Mér var að detta í hug, IIarry“, sagði
hann lægra, „livort þú vildir ekki bjóða henni
eitthvað annað. Þetta er varla staður fvrir
hana eða finnst þér það?“ Hann gerði sig
einlægan, allt að því sauðarlegan í framan.
„En maðurinn?“ spurði Smolenski.
„Hvaða maður?“
„Maðurinn, sem hún er með. Mr. Fenshaw
eða hver það nú er, sem bíður eftir henni?“
Kelly hló, svo að hann fékk hósta. Ilann
gnísti tönnum.
„Ilann? Það er ekki maðurinn hennar. Eig-
inlega er hún ekkert með honum lengur.
Hann eltir hana, en ef satt skal segja þá er
hún að reyna að losna við hann. Þetta er
illmenni. Ég skal sjá um Iiann. Þú mátt
trúa því, að þú gerðir lienni mikinn greiða,
cf þú byðir henni út og losaðir hana við hann
í þetta sinn“.
Smolenski var á báðum áttum. Hann var
orðinn talsvert drukkinn, og honum leizt vel
á hlutverk verndarans. En honum stóð beig-
ur af öllum árckstrum. Hann hefði alltént
kosið að vera búinn að sjá Mr. Fenshaw
áður. En Kelly tók af skarið. „Bjóddu henni.
Vittu, hvað hún segir?“ „Vittu, hvað hún
segir“, cndurtók hann og gnísti tönnum af
óþolinmæði.
„Þú ræður', sagði Smolenski, „en ég var nú
eiginlega búinn að ætla mér annað.“
„Þetta er einhver sætasti maður, sem ég
þekki“, sagði Helen Fenshaw. Ilún var ofur-
lítið óstyrk á fótunum. „Og heitir Smolenski“.
„Smolenski", endurtók hún, eins og hún hefði
alltaf vitað, að fyrr eða seinna hlyti hún að
rekast á þvílíkt nafn. Smolenski ræskti sig.
„Mér var að detta í hug“, sagði hann.
„Hvað, elskulegi litli fótaveiki maður?“
spurði Ilelen Fenshaw.
„Gætum við ekki farið og skemmt okkur
svolítið saman?“
„Jú“, sagði Helen, „jú, auðvitað“.
„Það er bara“, Smolenski leit til Kellys,
en liann var að horfa annað.
„Það er bara, hvað?“ spurði Helen. „Ó, ég
skil. Erum við peningalaus? Ég kann ráð við
því, Við tökum þetta drasl og pantsetjum