Nýtt Helgafell - 31.12.1959, Blaðsíða 54

184
HELGAFELL
fólk aðallega konur, sem tóku mikinn þátt í
samkvæmislífinu, en voru ákaflega blátt
áfram í framkomu. Þær keyptu ekki málverk
sjálfar, en komu með vini sína til listamanns-
ins í þeirri von, sem oft brást, að þeir keyptu
í staðinn fyrir þær. Að hinu leytinu hjálpuðu
þær Lovísu einstaklega vel að búa til tevatn
handa gestunnm. Bollarnir gengu af einni
hendi á aðra, bárust um forstofuna, úr eldhús-
inu í stóra herbergið og þaðan aftur inn í
vinnustofuna, þar sem Jónas stóð meðal vina
og gesta, sem voru nokkurn veginn jafnmargir
og inn komust, og hélt áfram að mála, þar til
hann varð að leggja frá sér burstana og taka
með þökkum við bolla af tevatni, sem ein-
hver hrífandi kona hafði sérstaklega skenkt
honum.
Hann drakk tevatnið sitt, virti fyrir sér
frumdrögin sem einhver lærisveinninn hafði
sett á trönurnar hans, hló með vinum sínum,
bað einhvern þeirra að vera svo vænan að
póstleggja fyrir sig bréfin, sem hann hafði
skrifað um nóttina, reisti við næst yngsta
barnið, sem hafði dottið um fætur hans,
leyfði mönnum að taka af sér myndir, og
þegar kallað var: „Síminn, Jónas,“ veifaði
hann bollanum sínum, olnbogaði sig afsak-
andi gegnum mannþröngina í ganginum, kom
aftur, brá burstanum á strigann, nam staðar
til að svara konunni fögru, að hann skyldi
að sjálfsögðu mála mynd af henni, og sneri
sé.r aftur að málverkinu. Hann vann, en:
„Jónas, undirskrift!“ — „Hvað er það,“ sagði
hann ,„frá póstinum?“ — Nei, fangarnir í
Kasmír.“ — „Einmitt já, einmitt já.“ Hann
hljóp þá til dyranna að sinna ungum vini
fanganna og mótmælum hans, spurði hvort
þau kæmu eitthvað stjórnmálum við, skrifaði
undir, þegar beig hans hafði gersamlega verið
eytt og hann hafði jafnframt verið minntur
á þær skyldur, sem listamanninum eru á herð-
ar lagðar, og var ekki fyrr kominn aftur til
gestanna en hann var kynntur fyrir hnefa-
leikara, sem nýlega hafði orðið sigursæll, eða
mesta leikritahöfundi einhverrar útlendrar
þjóðar, og fóru nöfn þeirra jafnan framhjá
honum. Leikritahöfundurinn stóð fyrir fram-
an hann í fimm mínútur og sagði með til-
finningaríku augnaráði það, sem vankunn-
átta hans í frönsku meinaði honum að segja
berum orðum, en Jónas kinkaði kolli af inni-
legri vinsemd. Sem betur fór var þetta vand-
ræðalega ástand fljótlega leyst, því ungur
ræðusnillingur kom þá til skjalanna og vildi
láta kynna sig fyrir meistaranum. Jónas sagði,
að það gleddi sig, sem satt var, þuklaði á
bréfabunkanum í vasa sínum, greip pensil-
inn, gerði sig líklegan til að byrja aftur að
mála, en þurfti fyrst að þakka fyrir tvo veiði-
hunda, sem honum voru færðir í sama mund,
lokaði þá inni í svefnherbergi hjónanna, kom
aftur til að taka hádegisverðarboði frúarinnar,
sem gaf Iionum hundana, snerist á hæl, þegar
Lovísa hrópaði upp yfir sig, fékk augljósa
staðfestingu á því, að hundarnir höfðu ekki
verið tamdir til að lifa í híbýlum fólks, fór
með þá inn í sturtuklefann þar sem þeir ýlfr-
uðu af slíkri þrautseigju að fólk hætti loks
að heyra í þeim. Öðru hverju mætti Jónas
augum Lovísu yfir herðar manna, og honum
sýndist augnaráð hennar dapurlegt. Að lokum
var dagurinn á enda, sumir gestanna kvöddu,
aðrir lónuðu áfram í stóra herberginu og
horfðu ástúðlega á Lovísu hátta börnin með
hjálp glæsibúinnar konu með hatt á höfði,
sem barmaði sér yfir að hún yrði að flýta
sér heim í íbúðina sína, sem væri á tveimur
hæðum og ekki nándar nærri eins heimilisleg
og hlýleg og íbúð Jónasar.
Eitt laugardagskvöld kom Rateau og færði
Lovísu hagkvæman línþurrkara, sem hægt
var að festa við loftið í eldhúsinu. Þegar hann
kom inn í íbúðina, var hún full af fólki. T litla
herberginu stóð Jónas umkringdur listsérfræð-
ingum og málaði frúna, sem hafði gefið hon-
um hundana, en málari, sem var í opinberri
þjónustu, málaði Jónas á meðan. Að sögn
Lovísu vann hann að boði ríkisstjórnarinnar.
„Það á að vera Listamaðurinn að starfi'
Rateau dró sig í hlé út í eitt hornið á herberg-
inu til að horfa á vin sinn, sem augsýnilega
var niðursokkinn í starf sitt. Einn listsérfræð-
ingurinn, sem hafði aldrei séð Rateau fyrr,
hallaði sér að honum og sagði: „Jæja, knáleg-