Félagsbréf - 01.10.1958, Blaðsíða 20

18
FÉLAGSBRÉP
ferðast svona mér til skemmt-
unar og varla hafa annað en
angur af því — sem eg get þó
með sanni sagt, að því leyti,
sem allt minnir mig á liðna og
horfna sælu. Þú getur ímynd-
að þér það, hvort flest muni
ekki minna mig á hana, þar
sem við vorum saman daglega
yfir heilt ár. Og að hugsa nú
til þess að sjá hana aldrei
framar. „Eg veit öngvan meiri
harm“, segir ítalskt skáld, „en
að muna horfna sælu á tíma
eymdarinnar", og eg get sam-
sinnt því fullkomlega af þungri
reynslu. Lífið var orðið mér
svo létt og blítt, en hvernig er
það nú? Eg ráfa einmana um
eyðimörku kalda og dimma;
enginn vindblær megnar að
lífga mig; engin skíma megnar
að gleðja mig. Einhver gröf á
leið minni er ætluð mér; mig
hryllir að sönnu ekki við henni,
en eg hlakka ékki' heldur til
hennar. Eg vek upp hugsanir
mínar aftur og aftur og veit
varla hvað eg segi; en það sýn-
ir þér líka hvernig eg er; mig
vantar allt fjör í sálunni, það
er dautt af löngum trega. Þess
vegna geta ekki tilfinningarn-
ar snúizt í orð — nema þegar
snöggleg örvinglun kemur yfir
mig og þrengir svo að brjósti
mínu, að það getur ekki orða
bundizt, þó eg hafi öngvan að
tala við. Þó eg reyni til að gera
eitthvað — skrifa eitthvað —
sem vit á að vera í, þá getur
það ekki haldið niðri tilfinn-
ingum mínum, nema litla stund,
og aldrei meira en haldið þeim
niðri. Þegar bezt lætur, þá finn
eg þó alltaf sárleika saknaðar-
ins eins og á botni hjarta míns.
— En eg þreyti þig á þessu,
Stefán minn góður! fyrirgefðu
mér það! Þú geldur þess, að
þú ert vinur minn — og þú ert
þá eitthvað umbreyttur frá því,
sem þú varst, ef þú tekur ekki
þátt í raunum mínum, eins og
sannvinur. Þú trúir þó varla,
getur varla gert þér í hugar-
lund, hvað miklar þær eru. Nú
skil eg hvað það er, sem verð-
skuldar að heita helstríð".
Móðir Konráðs dó einnig á
þessu ári, en Konráð unni henni
mjög. Þegar Konráð kom aftur
til Hafnar, sökkti hann sér
niður í erfiði, og nú reyndust
íslenzk fræði honum gleymska
meina og raunabót. í upphafi
árs 1847 er hann í hópi þeirra,
sem stofnuðu „Hið norræna
bókmenntafélag (Nordisk lit-
eratur samfund) og sá um út-
gáfu nokkurra íslendingasagna