Morgunblaðið - 30.01.2012, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 30. JANÚAR 2012
Beta mín, ég votta þér, börn-
um og fjölskyldum þeirra mína
dýpstu samúð.
Þín systir,
Hólmfríður Sveinsdóttir.
Elsku Billi.
Það er stutt á milli kveðju-
stunda ykkar bræðra. Jón lést í
nóvember 2009, Ragnar 2. jan.
2012 og nú er röðin komin að þér,
Billi minn, en þú kvaddir okkur
21. jan. sl. Allir fenguð þið hvíld-
ina eftir margra ára veikindi, all-
ir fæddir á Siglufirði, misstuð
föður ykkar ungir og urðuð að
bjarga ykkur eftir bestu getu
með hjálp duglegrar móður.
Þið Nonni fóruð snemma á
sjóinn og tókuð Svenna, litla
bróður, með ykkur. Síðar lærðir
þú netagerð sem varð þitt ævi-
starf, í eigin fyrirtæki.
Þið þrír fluttuð á Stór-Reykja-
víkursvæðið, og Gígja líka, en
Sveinn, yngsti bróðirinn er
ennþá búsettur á Sigló en ætíð
var góður samgangur á milli
heimila ykkar systkina.
Árið 2004 var þess minnst með
hátíðarhöldum á Siglufirði að 100
ár voru liðin frá því að fyrst var
söltuð þar síld af Norðmönnum.
Og þar sem faðir ykkar var síld-
arsaltandi og útgerðarmaður
stungu þau Sveinn og Begga,
konan hans upp á því að þið
systkinin og makar hittust á
Siglufirði og tækjuð þátt í hátíð-
arhöldunum.
Þarna áttuð þið systkinin sam-
an yndislega sólardaga í faðmi
fjallanna háu og öll dvöldum við á
heimili Sveins og Beggu. Ekki
mátti það seinna vera því nú var
farið að bera á veikindum Jóns.
Eftir að Jón var kominn á
Skógarbæ og Ragnar á Sólvang
buðu Beta og ykkar yndislegu
dætur, okkur hjónum, ásamt
Bettý og Sverri og Siggu og
Jonna, tvisvar í súkkulaði-
samkvæmi á ykkar fallega heim-
ili Seiðakvísl 3. Okkur konunum
fannst þetta meiri háttar gaman
að fá að hittast og spjalla saman
en þetta var orðið of erfitt fyrir
karlana okkar. Sverrir lést í
sumar, eftir margra ára veikindi.
Á áttræðisafmæli þínu, sem
Beta og börnin þín héldu upp á
með glæsibrag, fengu þau Stefán
afkomanda Stefáns Íslandi til að
skemmta gestum með söng og
glensi. Hann dansaði við þig sjó-
mannavals, blikkaði allar fínu
konurnar og bjó til smáleikþátt
með Sveini syni þínum og Reyni
Sigurðs og reyndi að kenna þeim
að koma fram sem óperusöngv-
arar. Þetta varð ógleymanlegur
dagur fyrir okkur öll og lengi á
eftir kviknuðu litlar stjörnur í
augum Ragga bróður þíns ef
minnst var á afmælið.
En nú er komið að leiðarlok-
um og þökkum við mágkonur og
systkin af heilum hug fyrir allar
góðu stundirnar sem við höfum
notið saman.
Angrið sækir okkur tíðum heim
sem erum fávís börn í þessum heim
við skynjum fátt, en skilja viljum þó
að skaparinn oss eilíft líf til bjó,
að upprisan er öllum sálum vís
og endurfundir vina í paradís.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Erla Þórðardóttir.
Það er margt veganestið sem
við tökum með okkur út í lífið.
Sumt glatast á miðri leið, ann-
að nær slíkri fótfestu að það hlýt-
ur framhaldslíf og getur jafnvel
orðið öðrum veganesti.
Hann Guðmundur Sveinsson,
Billi frændi, gaf okkur hjónum
hollráð í nestið, í upphafi búskap-
arbaslsins, þegar hann skrifaði
upp á víxil fyrir okkur til húsa-
kaupa.
Ekki lét hann undirskriftina
eina nægja, né það sem hún stóð
fyrir, heldur fylgdi henni úr hlaði
með ámóta orðum:
„Það getur alltaf gerst að
menn geti ekki greitt af sínum
skuldbindingum á réttum tíma,
en látið aldrei henda ykkur að
hafa ekki samband við lánar-
drottna og útskýra málið, fá frest
eða semja um greiðslur. Það
versta sem nokkur maður gerir í
slíkri stöðu er að þegja þunnu
hljóði og láta ekki í sér heyra,
það er nefnilega yfirleitt hægt að
leysa margan vandann ef hann er
færður í orð.“
Eitthvað á þessa leið voru um-
búðirnar utan um víxilinn, sem
fyrir löngu er greiddur, og í hús-
inu erum við enn.
Við höfum reynt að fylgja
þessum ráðum og vonandi gefið
þeim vængi, einhverjum öðrum
til eftirbreytni.
Billi var ákaflega hlýr maður,
glaðsinna og barngóður. Hann
reyndist mér sannur bjargvætt-
ur á efri unglingsárunum, þegar
við Helga vinkona þráðum það
heitast að komast til útlanda, án
þess þó að eiga fyrir fargjaldi
aðra leiðina, hvað þá báðar.
Með sín sambönd við útgerð-
armenn, í tengslum við netagerð-
ina, kjaftaði hann okkur inn á
öndvegis skipstjóra á síldarbáti,
og eftir vikulanga sjóveiki við
síldveiðar í Norðursjónum náð-
um við til fyrirheitna landsins og
forfrömuðumst.
Fyrir alla aðstoðina viljum við
þakka.
Í gegnum tíðina, einkum á ár-
um áður, hittumst við oft í fjöl-
skylduboðum; en Billi var föður-
bróðir minn, og var einstaklega
gaman að rökræða við hann um
menn og málefni. Þar tókust
gjarnan á ungæðisleg viðhorf
okkar, hinna yngri, sem sáu lífið
fyrir sér í rósrauðum bjarma
jafnaðarmennskunnar, þar sem
allir skyldu uppskera viðlíka
hlut, andspænis lífsreynslu at-
vinnurekandans, sem þrátt fyrir
fallega hugsun vissi að í raun-
veruleikanum væri slíkt ekki allt-
af gerlegt og því síður alls kostar
sanngjarnt.
Þessi skoðanaskipti hafa án
efa mótað okkur til frambúðar.
Í nokkur undanfarin ár glímdi
Billi við heilsubrest, en hélt þó
ætíð sínu glaðlega og ljúfmann-
lega viðmóti.
Við Hreiðar sendum fjöl-
skyldu hans innilegar samúðar-
kveðjur, með kærri þökk fyrir
samfylgdina og óskum góðum
dreng fararheilla.
Fríða frænka Ragnarsdóttir.
Viljum með kærleika og hlýju
minnast Guðmundar Sveinsson-
ar eða Billa, mannsins hennar
Betu frænku, móðursystur okk-
ar. En það var góður samgangur
á milli þessara fjölskyldna þegar
við börnin vorum að alast upp.
Hann var einstaklega barngóður
og hændust börn mjög að hon-
um. Alltaf tóku þau hjónin Beta
og Billi vel á móti okkur börn-
unum, þau voru ófá skiptin sem
Anna og Rósa fengu að gista um
helgar og skemmtu þær sér kon-
unglega í faðmi fjölskyldunnar í
Hábænum. Þær stundir lifa vel í
minningunni og þegar yngsta
systkinið, Auður, var skilin eftir
hjá þeim í nokkra daga í pössun á
unga aldri var daman sko ekkert
á því að fara heim aftur eftir því-
líka dekurdvöl.
Oftar en ekki voru stórar
púslur á borðum í stofunni og
alltaf leyfði hann okkur að
reyna að púsla þótt við gætum
ekki sett eitt stykki niður en
maður var aldrei rekinn í burtu.
Minningin er ljúf þegar jóla-
sveinninn góði birtist fyrir utan
á aðfangadag, með pakka til
okkar, vá jólasveinninn kom
heim til okkar, það var svaka-
lega spennandi.
Takk fyrir allar samveru-
stundir í gegnum árin. Megi ljós,
friður og kærleikur umvefja ykk-
ur elsku Beta, Sjöfn, Svenni,
Birna og fjölskyldur. Minning
um góðan mann lifir í hjörtum
okkur, nú líður honum vel og
örugglega fagnaðarfundir þegar
þeir bræður hittast á ný.
Siggubörn,
Anna Kristín, Kristján, Rósa
og Auður Elísabet.
Að heilsast og kveðjast er lífs-
ins saga, og nú hefur Billi gengið
veginn á enda og kvatt þetta
jarðvistarsvið. Það var í desem-
ber 1992, sem aðstæður urðu
þess valdandi að ég kom fyrst inn
á heimili Betu og Billa í Dísarásn-
um. Ég var dálítið kvíðin, þekkti
þessi hjón ekki og bjóst eins við
því að þarna mætti mér fálæti og
kuldi. En það var nú öðru nær,
þétt handtak, bros og hlý orð var
það sem mætti mér og þegar upp
komst að ég var á vissan hátt
tengd Siglufirði varð Billi kátur.
Um tíma kom ég á hverjum
degi til þeirra hjóna og ætíð var
Billi glaður og hress, og það var
alveg einstakt að sjá og heyra
hversu mikið hann dáði og elskaði
barnabörnin. Endalaust var hann
að fara með þau hingað og þang-
að og leika við þau. Hjálpsamur
var Billi með eindæmum, þau
voru ófá skiptin er ég var að fara
heim frá þeim að hann var búinn
að skafa snjóinn af bílnum og ýta
frá dekkjunum svo ég kæmist
með góðu móti í burtu. Reyndar
eigum við Garðar Billa svo mikið
að þakka að ógerlegt er að koma
því í orð, en ég vona að hann hafi
vitað hversu óumræðilega þakk-
lát við vorum, og erum enn.
Síðast þegar ég sá Billa var
hann byrjaður að fara aðeins inn
í heim gleymskunnar, en þrátt
fyrir það var hann brosandi og
hlýr og þétta handtakið hans var
ennþá það sama. Elsku Beta,
sendum þér og allri fjölskyldunni
samúðarkveðjur. Billa kveðjum
með virðingu og þakklæti fyrir
allt, og biðjum þess að ljós og
friður fylgi honum.
Signý Sigtryggsdóttir.
Guðmundar Sveinssonar, fyrr-
verandi tengdafaðir minn var
vandaður, traustur og góður
maður sem lét sér einstaklega
annt um fjölskyldu sína. Ég
kynntist honum ung að árum og
var tengdadóttir hans í hátt á
annan áratug. Samfylgdin varð
þó lengri því ég átti því láni að
fagna að eiga þau Betu og Billa
að áfram og geta alltaf leitað til
þeirra. Þau reyndust einstaklega
góð afi og amma barnanna minna
og ég naut ávallt náinna og góðra
samvista við þau. Ég er innilega
þakklát fyrir öll árin sem við
héldum áfram að eiga sem fjöl-
skylda eftir að ég varð ein með
börnin og svo áfram eftir að ég
fór á ný í sambúð. Þá héldum við
t.d. öll saman áramótin í mörg ár,
móðir mín og fyrrverandi
tengdaforeldrar með núverandi
tengdaforeldrum, sem okkur
þótti mjög ánægjulegt. Frá þess-
um árum er margs að minnast og
samverustundirnar voru margar
og fjölbreytilegar. Ferðalög til
útlanda og innanlands, fjölmörg
matarboð og viðburðir alls kon-
ar. Sérstaklega eru minnisstæð-
ar heimsóknir þeirra hjóna til
Svíþjóðar, bæði til að taka þátt í
daglegu lífi okkar og líka til að
ferðast saman og halda upp á
merka áfanga. Alltaf var afi Billi
glaður og hress og ég gleymi því
aldrei þegar hann þeyttist um
skemmtiferðaskip á eftir litlu
sonardótturinni sem var nýfarin
að ganga og þurfti að spreyta sig
upp og niður, út og suður og allir
gáfust upp á að elta hana nema
afi. Þau hjónin nutu sín einstak-
lega vel sem gestgjafar, rausn-
arleg og gefandi. Líflegar um-
ræður voru gjarnan um menn og
málefni þar sem Billi gerði oft
góðlátlegt grín og gat líka stund-
um verið beinskeyttur í tilsvör-
um en alltaf hittinn á kjarna
málsins, enda skarpgreindur og
vel að sér.
Öll hans störf einkenndust af
fagmennsku og vandvirkni og
hann rak sitt eigið fyrirtæki af
myndarbrag. Það er þó þannig
að trúlega er ekkert hlutverk
sem fór honum jafn vel og afa-
hlutverkið. Hann bókstaflega
blómstraði í því strax frá komu
fyrsta barnabarnsins. Hann
hafði endalausa þolinmæði og
áhuga og aðdáunin skilyrðislaus,
enda dýrkuðu þau hann öll. Það
voru mikil foréttindi barnanna
minna að eiga hann sem afa.
Ég kveð kæran tengdaföður
minn fyrrverandi með virðingu
og þakklæti fyrir einstaka um-
hyggju og fórnfýsi sem ég og
fjölskylda mín nutum í svo ríkum
mæli alla tíð. Við Hjörleifur vott-
um Betu og fjölskyldunni allri
innilegustu samúð okkar.
Hjördís Ásberg.
Við fráfall Guðmundar Sveins-
sonar netagerðarmeistara (Billa)
vil ég minnast meistara míns í
netagerð. Hann var mér fyrir-
mynd og leiðarljós í iðngreininni
sem ég og fleiri lögðu fyrir sig á
sjöunda áratug síðustu aldar. Þá
varð gríðarlegur uppgangur í
sjávarútvegi með tilkomu nýrrar
veiðitækni með hringnótum. Billi
var einn þeirra sem lagði lóð sitt
á vogarskálarnar í þróun hring-
nótarinnar við veiðar á síld og
loðnu sem leiddi af sér eitt af
mestu framfaraskeiðum í sögu
íslensku þjóðarinnar á þeim
tíma.
Það var einkar ánægjulegt að
starfa með Billa við uppsetningar
og viðhald á veiðarfærum nóta-
flotans. Hann var góður leiðtogi
starfsmanna sinna á netaverk-
stæðinu sem hann rak um ártuga
skeið í Reykjavík. Billi átti mjög
gott með að hrífa menn með sér
þegar mikið lá við á stuttum ver-
tíðum þar sem allt kapp var lagt
á að koma með sem mestan afla
að landi. Við þessar aðstæður var
Billi í essinu sínu og fljótur að
átta sig á því hvað bæri að gera
til að verkið gengi sem hraðast
meðan aflanum var landað. Billi
var að sama skapi mjög sam-
viskusamur gagnvart sjálfum sér
og öðrum og lofað sjaldan upp í
ermina á sér ef hann sá fram á að
geta ekki staðið við þau verk sem
hann var beðinn að taka að sér.
Það sama má segja um verklag
Billa að hann gætti þess alltaf að
vera með allar mælingar á
hreinu í uppsetningum og við-
gerðum. Hann fylgdist vel með
að verkin væru rétt unnin af
kostgæfni og ávann sér traust og
vinsældir viðskiptavina sinna
sem flestir versluðu við Billa um
áratuga skeið.
Billi var vakinn og sofinn við
rekstur netagerðarinnar alla tíð
og fylgdist af miklum áhuga með
árangri nótaflotans á hverjum
tíma. Óhætt er að fullyrða að það
var honum mikið hjartans mál að
framleiða úrvalsveiðarfæri og
þjónusta nótaflotann af vand-
virkni hverju sinni. Billi var einn
af fáum netagerðarmeisturum
sem seldu nýjar hringnætur til
útflutnings.
Ejler Jakobsen, einn fremsti
síldarskipstjóri Færeyja fyrr og
síðar, keypti nokkrar síldarnæt-
ur frá honum þegar síldarævin-
týrið svokallað stóð sem hæst
austur af landinu. Viðskiptin
komu til vegna þess hve hring-
nætur Billa reyndust afbragðsvel
hjá innlendum skipstjórum en
ekki vegna auglýsinga- né mark-
aðsátaks að hans hálfu. Það eru
gömul sannindi og ný að bestu
sölumenn í veiðarfærum, sem og
í öðru, eru ánægðir notendur
sem miðla reynslu sinni og ár-
angri til annarra á sama starfs-
vettvangi. Vöruþróun og endur-
bætur voru ofarlega í huga Billa
alla tíð sem hann framkvæmdi í
samvinnu við skipstjóra nóta-
skipanna. Hæst ber að hann var
fyrstur til að prófa og útfæra
nýja fellinga-aðferð sem olli bylt-
ingu í uppsetningu og viðhaldi
hringnóta hér við land.
Billi lét sér annt um fræðslu
og hagsmunamál greinarinnar
innan Landssamband veiðar-
færagerða um árabil. Hann var
gerður að heiðursfélaga sam-
bandsins áður en hann lét af
störfum í netagerð. Að endingu
votta ég Elísabetu, eiginkonu
Billa og öðrum aðstandendum
einlæga samúð mína á sorgar-
stundu.
Guðmundur Gunnarsson.
Elsku Guðmundur Emil.
Mér er orða vant hvað ég á að
skrifa um þig en það sem mig
langar til að segja er:
Ég var þess aðnjótandi að fá
að fylgjast með þér í gegnum
ömmu Doddu og Ásgeir afa.
Það var gaman að fá að eiga
kvöldstund með þér og mömmu
þinni núna fyrir stuttu.
Þú brostir, litla hetja, og fylgd-
ist með á meðan ég var hjá ykkur
mæðginunum.
Þetta var með þínum betri
Guðmundur Emil
Oddgeirsson
✝ GuðmundurEmil Odd-
geirsson fæddist í
Reykjavík 30. októ-
ber 2010. Hann
andaðist á Barna-
spítala Hringsins
við Hringbraut 17.
janúar 2012.
Útför Guð-
mundar Emils fór
fram frá Graf-
arvogskirkju 23.
janúar 2012.
dögum og ég var svo
heppin að fá að
njóta hans.
En núna ertu far-
inn á brott, elsku
vinurinn, og eftir
eru minningar og
tómleiki.
Það eina sem ég
get sagt í dag er
þakka þér fyrir allar
góðu samveru-
stundirnar okkar.
Elsku Sigrún Halla, Oddgeir,
Emma Þórunn, Dodda og Ásgeir.
Ég og fjölskylda mín viljum
votta ykkur alla okkar samúð á
þessum erfiðu tímum og megi al-
góður Guð styðja ykkur .
Að lokum læt ég fylgja með
stutt vers eftir Hallgrím Péturs-
son
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
Guð geymi þig.
Anna María frænka.
Þegar ég frétti látið hennar
Göggu í Brekku komu í hugann
myndir frá bernsku- og unglings-
árunum heima í Svarfaðardal. Það
er stutt á milli Jarðbrúar, þar sem
ég ólst upp, og Brekku, æskuheim-
ilis Göggu, og mikill samgangur á
milli bæjanna. Við vorum jafnaldr-
ar að kalla, ég árinu yngri, fæddur í
september en hún í október og
þess vegna „náði“ ég henni í aldri
dagana sem á milli bar.
Venjulega skiptumst við á af-
mælisgjöfum og þar kom bara eitt
til greina: bók, því bæði voru
bókaormar og ekki fyrir það að
synja að valið hafi stundum farið
eftir smekk gefandans, að minnsta
kosti hvað mig áhrærði, enda voru
svo bækurnar lánaðar á víxl.
Við vorum leiksystkin en eins
og vænta mátti var minna um leiki
að sumri en vetri því bæði fóru
snemma að hjálpa til við verkin
eftir því sem geta leyfði og þá voru
sumarverkin fleiri við hæfi barna
en vetrarverkin.
Heimsóknir voru gagnkvæmar
og þegar aftur skyldi farið heim
fylgdi gestgjafinn gesti sínum á
leið, jafnvel alla leið heim. Ekki
skorti umræðuefni og oftar en
ekki fylgdi svo gesturinn gestgjaf-
anum heim aftur og þannig fram
og til baka meðan málin voru
rædd. Hvort fór svo einsamalt
heim að lokum var ekki sjálfgefið.
Bæði fengu helst bækur í jóla-
gjöf og enn man ég spennuna eftir
að vita hvaða bækur Gagga hafði
fengið og líklega hefur hún verið
álíka spennt fyrir mínum bókum.
Svo var auðvitað lánað á víxl sam-
kvæmt venju.
Kristín Sigríður
Klemenzdóttir
✝ Kristín Sigríð-ur (Gagga)
Klemenzdóttir
fæddist á Brekku í
Svarfaðardal 5.
október 1937. Hún
lést á heimili sínu
16. janúar 2012.
Útför Kristínar
Sigríðar fór fram
frá Dalvíkurkirkju
23. janúar 2012.
Skólinn var á
Þinghúsinu á Grund
og þar fylgdumst við
að í barnaskóla undir
handleiðslu Þórarins
Kr. Eldjárns á Tjörn
og síðar í unglinga-
skóla þar sem kenn-
arinn var Hjörtur
Eldjárn Þórarinsson
á Tjörn.
Síðasta kennslu-
stund í barnaskólan-
um fyrir matarhlé var þrungin
spennu því Þórarinn hafði með sér
kaffi á glerfleyg sem hann setti á
olíuofninn í suðvesturhorni salarins
til að yla kaffið og losaði aðeins um
tappann. Hélt svo áfram að kenna
og lést ekki sjá hvernig spennan
magnaðist hjá ungviðinu sem beið í
ofvæni eftir því að fleygurinn hitn-
aði svo mikið að tappinn skytist úr
með háum hvelli og skylli í loftinu.
Það var svo aukabónus ef þrýsting-
urinn varð svo mikill að kaffið gysi
upp á eftir tappanum og skildi eftir
brúnan blett í loftinu.
Oft fór ég heim í Brekku með
Göggu þegar við komum úr skól-
anum. Þá var gjarna spilað um
stund eða reiknuð heimadæmi.
Stundum spilaði Klemenz við okk-
ur eða vó sig upp á tein eða rör
sem lá milli veggja í stofunni og
hékk þar á tánum. Það langaði
mig til að geta en varð aldrei nema
löngunin og verður tæpast úr
þessu.
Það var kapp í okkur Göggu að
fá hærri einkunnir en hitt og var
ýmist hvort hafði betur. Aldrei
varð það að vinslitum og ekki man
ég til þess að nokkru sinni hafi
slest upp á vinskapinn milli okkar.
Gagga var gegnheil persóna
sem gott var að eiga að vini. Mér
þykir einkar vænt um að hafa hitt
þau hjónin um gangnahelgina í
haust. Þrátt fyrir veikindin átti
hún bros að gefa og þannig er gott
að muna hana.
Ég votta ástvinum Göggu inni-
lega samúð og bið Guð að blessa
þeim minninguna um hana og
styrkja þau í sorginni.
Þórir Jónsson frá Jarðbrú.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skilafrestur | Sé óskað eftir birtingu á útfarardegi þarf greinin að
hafa borist á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför
er á mánudegi eða þriðjudegi). Þar sem pláss er takmarkað getur birt-
ing dregist, jafnvel þótt grein hafi borist innan skilafrests.
Minningargreinar