Helgafell - 01.12.1955, Side 18

16
HELGAFELL
Einatt er varðflugmenn vorir
á veturna leituðu strandar,
teygðu sig u-pp yfir Esju
eirgullin, harðfreðin skýfjöll,
og f)á er við f>cefðum á sk'iðum
i fjoknnni á Vindheimajökli,
kom sólskin, sem breðanum breytti
í blikandi, haustrauðan lyngmól
Miðsu marbirtan, sem brotnar
1 brimstorku grásvartra hrauna,
blces lífi og Ijósglöðu frelsi
í lanqdauðar, steinrunnar qlóðir.
o o
Birtan, hún sáir og safnar!
Sandauðnir bylgjast af korni,
en framundan fiögul, án fugla,
rís furðuströnd kveldblárra skóga,
— unz aftur hefst ásjóna fjallsins
í örendri rósemd oq mildi
o
sem fjarlatg og friðtigin minning
um föður á dánarbeði.
Lyngbrekka Lögbergs ins helga
lyftir sér handan við völlinn,
— fnir sem á þjóðstefnu í fornöld
f)ingheimur lýsti f)eim vilja,
að ceðri skyldi andinn að völdum
en ofríki og höggbrceði sverðsins.
Hér gcetu vébjörgin vitnað
um vísdóm og hatur á skynsemd.
Nú duna ei þjóðgötur fangað
af pingreiðum vopnaðra sveita.
I dag sitja fulltrúar fólksins
á fundum t reykvtskri steinhöll,
(vegast með orðskeytum einum
og andlegar blóðaxir reiða).
Við rafbirtu saman þeir sitja
að sennum, í Sturlungamóði.