Morgunblaðið - 17.10.2013, Blaðsíða 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 17. OKTÓBER 2013
✝ Sigurjóna Jak-obsdóttir fædd-
ist á Svalbarðseyri
á Svalbarðsströnd
við Eyjafjörð 4.
febrúar 1936. Hún
lést 3. október
2013.
Foreldrar Sig-
urjónu voru Hólm-
fríður Þórdís Ingi-
marsdóttir, f. 26.
júní 1913, d. 5.
október 1998, og Jakob Þor-
steinsson, f. 1. júní 1912, d. 15.
apríl 1994. Foreldrar hennar
skildu og ólst Sigurjóna upp á
Akureyri hjá föðurafa sínum og
-ömmu, þeim Þorsteini M. Jóns-
syni, skólastjóra, bókaútgef-
anda og fyrrv. alþm., og Sig-
urjónu Jakobsdóttur, húsmóður
og leikkonu.
Systur Sigurjónu: Hildur
Kristín, f. 7. mars 1935, d. 23.
janúar 2003, og Oddný, f. 4.
febrúar 1936. Hálfsystkini Sig-
urjónu samfeðra: Sigríður, f. 26.
nóvember 1955, Þorsteinn
Magnús, f. 10. október 1957, og
Ísleifur Óli, f. 14. janúar 1960.
Stjúpsystkini Sigurjónu, börn
Karls Hjálmarssonar, seinni
eiginmanns Hólmfríðar Þórdís-
ar: Ásgeir Hjálmar, f. 13. janúar
ágúst 1966. Börn hennar og
Óskars Friðriks Jónssonar eru
Anton Ísak og Agnes Ýr. 4)
Benedikt Páll, f. 5. apríl 1968.
Dóttir hans og Aðalheiðar
Ragnarsdóttur er Katrín Birta.
Börn Jóns af fyrra hjónabandi
eru: 1) Þórarinn, f. 22. febrúar
1944. Sonur hans er Jón Þór. 2)
Ágúst, f. 24. maí 1948, k.h. er
Edda Erlendsdóttir. Synir
þeirra eru Jón Skírnir og Ágúst
Már. Fyrir átti Edda Ásdísi Elv-
arsdóttur og Erlend Þór Elv-
arsson. 3) Rafn, f. 28. mars
1952, k.h. Sigríður Rafnsdóttir.
Börn þeirra eru Soffía Frans-
iska, Eiríkur Rafn, Þórdís og
Hildur. Fyrir átti Sigríður Ölr-
únu Marðardóttur.
Sigurjóna var við nám í Cam-
bridge á Englandi 1955-6. Hún
dvaldist í New York 1958-60 við
enskunám og starfaði jafnframt
á heimili íslenska sendiherrans.
Eftir dvölina erlendis starfaði
hún hjá Útvegsbankanum 1960-
63 við ritarastörf. Hún starfaði
sem skólaritari hjá Æfinga- og
tilraunaskóla Kennaraháskóla
Íslands 1974-8, læknafulltrúi á
röntgendeild Landakotsspítala
1978-91, en síðustu ár starfs-
ævinnar eða frá 1992 og allt þar
til hún lét af störfum fyrir ald-
urssakir 2006 starfaði hún sem
dómritari í Héraðsdómi Reykja-
víkur.
Útför Sigurjónu verður gerð
frá Dómkirkjunni í dag, 17.
október 2013, og hefst athöfnin
klukkan 15.
1927, d. 2. apríl
1980, Katrín Helga,
f. 27. nóvember
1932, og Halldóra,
f. 17. febrúar 1936.
Fósturbræður Sig-
urjónu: Stein-
grímur Vikar
Björgvinsson, f. 31.
maí 1941, og Karl
Davíðsson, f. 4.
nóvember 1949.
Sigurjóna giftist
24. desember 1963 Jóni Þór-
arinssyni tónskáldi, f. 13. sept-
ember 1917, d. 12. febrúar 2012.
Hann var sonur Önnu Maríu
Jónsdóttur, f. 6. apríl 1877, d. 8.
jan. 1946, og Þórarins Bene-
diktssonar, hreppstjóra og al-
þingismanns, f. í Keldhólum á
Völlum, f. 3. mars 1871, d. 12.
nóv. 1949. Börn Jóns og Sig-
urjónu eru: 1) Anna María, f. 1.
febrúar 1962. Börn hennar og
Magnúsar Magnússonar eru
Magnús Þór og Sigrún. Dóttir
hennar og Marcusar Dougherty
er Sara Margrét. 2) Þorsteinn
Metúsalem, f. 18. febrúar 1963, í
sambúð með Ingibjörgu Egils-
dóttur. Sonur þeirra er Jón
Metúsalem. Dóttir hans og
Önnu Lilju Johansen er Anna
María. 3) Hallgerður, f. 12.
Elsku amma.
Þegar við hugsum um þig þá
finnum við bara fyrir hlýju og
þakklæti.
Við vorum svo heppin að búa í
sömu götu og þú og fengum að
njóta þess að vera mikið með þér.
Það var alltaf svo notalegt að
vera nálægt þér. Þú vildir alltaf
að öllum liði vel og væru sáttir.
Barnabörnin þín voru gim-
steinarnir þínir og Birta (hund-
urinn okkar) var þar á meðal. Þú
hélst mikið upp á Birtu, enda átt-
uð þið tvær margar góðar sam-
verustundir. Þú sagðir alltaf að
þú biðir bara eftir því að hún færi
að tala. Við gerðum stundum
grín að því að Birta væri uppá-
haldsbarnabarnið þitt. Þú spurð-
ir mömmu alltaf fyrst hvernig
Birta hefði það áður en þú vildir
fá fréttir af okkur krökkunum.
Við gátum hlegið mikið að þessu
og þú með.
Þú sýndir áhugamálum okkar
einlægan áhuga og hvattir okkur
áfram með jákvæðni og óbilandi
trú á okkur. Varst alltaf að minna
okkur á hvað við hefðum mikla
hæfileika og að við ættum að láta
drauma okkar rætast. Þetta
munum við hafa hugfast og fara
með út í lífið.
Þú trúðir því að Guð væri það
góða í fólki. Guð tók mikið pláss
hjá þér, elsku amma, í þér var
eingöngu hægt að finna fallegt og
gott hjarta. Þú varst örugglega
með stærsta og hreinasta hjarta í
heimi og þú varst dugleg að deila
því.
Þú varst engin venjuleg
amma. Algjör skvísa, alltaf svo
flott og fín, fórst í hárgreiðslu til
Simba í hverri viku og varst
örugglega glæsilegasta amman í
bænum þó að víðar væri leitað.
Góði Guð hefur leitt þig til afa
og við vitum að þar líður þér vel.
Þú ert og verður alltaf með
okkur.
Þín
Anton Ísak, Agnes Ýr
og Birta.
Elsku fallega amma mín er nú
komin í faðm elskulegs afa míns
á himnum. Eftir situr hafsjór fal-
legra og góðra minninga um
hlýja, örláta og góðhjartaða
konu. Hún amma mín var alveg
einstök kona sem vildi öllum vel
og mátti ekkert aumt sjá. Hún
var ein af mínum bestu vinkonum
og helstu fyrirmyndum í lífinu. Á
mínum bernskuárum og allt til
síðasta dags eyddi ég miklum
tíma með ömmu minni. Hún var
alltaf að segja mér sögur og er
mín uppáhaldssaga án efa um
þegar hún og afi kynntust. Þegar
ég spurði hana að einhverju hafði
hún alltaf svör á reiðum höndum.
Sérstaklega er mér minnisstætt
þegar ég spurði hana um Guð og
hver hann væri. Þá sagði hún að
Guð væri það góða í manni og síð-
an þá hef ég tileinkað mér þá sýn.
Það var líka hin mesta skemmtun
að fara í fataskápinn hennar, þá
mátti ég klæða mig í hvert dress-
ið á fætur öðru, fara í háa hæla
og prýða mig alls kyns gersem-
um, svo til að fullkomna „lookið“
setti ég á mig rauðan varalit.
Við amma og afi ferðuðumst
mikið saman og fórum oftar en
einu sinni hringinn í kringum
landið. Eitt sinn í einu af okkar
ferðlögum vorum við stödd á
Seyðisfirði þar sem við dvöldum
nokkrar nætur. Þegar við fórum
að hátta vildi ég setja á mig alls
kyns krem og áburði eins og
amma og í raun vildi ég gera allt
eins og hún. Eina kvöldstundina
sátum við öll þrjú við kvöldverð-
arborðið og vorum að ræða um
daginn og veginn. Amma var að
sýna mér hringana sína og segja
mér frá hverjum og einum. Þá
velti ég mikið fyrir mér gifting-
arhring hennar. Ég furðaði mig á
því hvers vegna það stæði Jón
inni í hringnum en ekki Sigur-
jóna. Þá tjáði hún mér að nafnið í
hringnum ætti að vera af þeirri
manneskju sem maður giftist og
elskar. Ég fékk að máta hann og
var svo yfir mig hrifin að ég sagði
henni að þegar ég yrði stór ætl-
aði ég að giftast manni sem héti
Jón og hafa þennan hring og setti
hún sig ekkert á móti því. Afi
hins vegar gat ekki orða bundist
og sagði að þegar kæmi að stóra
deginum mínum ætlaði hann rétt
að vona að sá heppni hefði efni á
kaupa sinn eigin hring og þar við
sat.
Alla tíð hef ég sagt og segi enn
að ég ætli að verða eins og amma.
Hún var alltaf vel tilhöfð, fallega
klædd, með fínt hár, lakkaðar
neglur, vel skóuð og með varalit.
Hver sem leit hana augum hafði
ávallt orð á því hversu glæsileg
hún væri. Ég fyllist miklu stolti
þegar fólk segir að við séum líkar
enda ekki leiðum að líkjast.
Amma var með hjarta úr gulli og
er ég henni afar þakklát fyrir allt
sem hún gefur gefið mér. Orð fá
því ekki lýst hversu stóran sess
hún hefur skipað í mínu lífi og
hversu mikið ég elska hana. Nú
sefur hún værum blundi á himn-
um þar sem englarnir syngja. Því
segi ég nú eins og hún sagði alltaf
við mig, bonne nuit, buonanotte,
gute Nacht, god nat, good night
og góða nótt.
Sigrún.
Það er haust, veturinn boðar
komu sína, það dimmir og kólnar.
Farfuglarnir eru flognir á vetr-
arslóðir sínar en koma flestir til
baka með hækkandi sól og hlýn-
andi veðri.
Kær vinkona, Sigurjóna Jak-
obsdóttir, er einnig horfin frá
okkur. Hún kemur ekki aftur
með vorinu eins og fuglarnir,
brottför hennar er endanleg og
eftir verður stórt skarð sem ekki
verður fyllt.
Sigurjóna var einstaklega hlý
og umhyggjusöm, hjálpfús,
trygglynd og góður vinur. Hún
setti sjálfa sig ekki í fyrsta sætið,
þar voru aðrir, fólkið hennar, eig-
inmaðurinn, Jón Þórarinsson,
börnin þeirra, barnabörnin og
nánasta fjölskylda, að ógleymd-
um vinunum. Hún var almennt
veitandi en ekki þiggjandi í
mannlegum samskiptum, lagði
mikla alúð við það sem hún tók
sér fyrir hendur, hvort sem það
var í einkalífinu eða við störf utan
heimilis.
Fyrir meira en hálfri öld lágu
leiðir okkar Sigurjónu saman
þegar við deildum sömu skrif-
stofu á vinnustað okkar. Það
vakti strax athygli mína og að-
dáun hversu ljúf, hjálpsöm og kát
hún var, alltaf vel til fara, smekk-
lega klædd og vel snyrt án þess
að vera með öfgar. Þessi samvera
varð upphafið að vináttu okkar
sem hefur varað alla tíð síðan.
Ekki spillti fyrir þegar við urðum
nágrannar um árabil nokkrum
árum seinna, báðar komnar með
heimili og börn. Það var ekkert
leiðinlegt að fara í heimsókn í
Bólstaðarhlíðina, njóta fé-
lagsskapar við bæði eldri og
yngri. Börnin okkar voru vinir og
undu sér vel saman á sínum
yngri árum, þannig að gagn-
kvæmar heimsóknir voru alltaf
eftirsóknarverðar.
Síðar þegar lengra varð á milli
heimila okkar, börnin uxu upp og
við fórum aftur út á vinnumark-
aðinn af fullum krarfti, urðu sam-
verustundirnar færri en gæði
þeirra minnkuðu ekki. Alltaf var
fylgst með afkomendunum, fjöl-
skyldum og sameiginlegum vin-
um. Ánægjulegar voru þær
stundir sem við Sverrir áttum
með þeim Sigurjónu og Jóni og
stundum fleiri vinum við ýmis
tækifæri. Alltaf fórum við ríkari
af þeim fundum.
Síðustu árin voru Sigurjónu að
mörgu leyti þung í skauti. Veik-
indi hennar sjálfrar og hnignandi
heilsufar Jóns sem hún tók mjög
nærri sér reyndu á þolrifin hjá
henni. Þá kom vel í ljós þraut-
seigja hennar og umhyggja fyrir
öðrum. Á hverjum degi fór hún
til Jóns og sat hjá honum eftir að
hann var kominn á sjúkrastofn-
anir. Voru börn hennar og barna-
börn styrkar stoðir þar sem
endranær. Við fráfall Jóns á síð-
asta ári myndaðist mikið tóma-
rúm hjá henni, söknuðurinn var
mikill en reisn sinni og glæsileika
hélt hún eftir sem áður.
Alltaf var mjög náið og gott
samband milli Jóns, Sigurjónu,
afkomenda þeirra og fjölskyldna.
Nutu þau þess og mátu mikils,
ekki síst þegar aldurinn færðist
yfir.
Með þakklátum huga votta ég
og fjölskylda mín fólkinu hennar
Sigurjónu innilega samúð okkar
svo og öðrum þeim sem nú syrgja
hana.
Minningin um góða mann-
kostakonu mun lifa með þeim
sem voru henni samferða í lífinu.
Hún er sá gimsteinn, sem geisla
mun af um ókomin ár.
Björg Gunnlaugsdóttir.
Kveðja frá samstarfsfólki
við Héraðsdóm Reykjavíkur
Sigurjóna Jakobsdóttir kom til
starfa í Héraðsdómi Reykjavíkur
þegar það embætti varð til, sum-
arið 1992 og vann þar til hún varð
sjötug, í febrúar 2006. Starfs-
mannavelta embættisins var
lengst af lítil og við erum því
nokkuð mörg sem störfuðum
með Sigurjónu í á annan áratug.
Sigurjóna var samviskusamur
starfsmaður, vantaði varla dag í
vinnu. En það er ekki vinnusemi
hennar sem gerir hana okkur svo
eftirminnilega. Sigurjónu fylgdi
gleði. Henni fannst gaman að
vinna og vera með okkur. Sagði
okkur oft hvað henni fyndist við
„öll æðisleg“ og hvað henni þætti
vænt um alla hjá embættinu.
Hún hafði einstakt lag á að hrósa
okkur fyrir útlit, fatnað eða hvað
eina og gerði það óspart. Við sem
nutum urðum aðeins betri og
glaðari fyrir vikið. Þyrfti hún á
aðstoð að halda, sýndi hún ein-
lægt þakklæti. Hún var umtals-
góð og þoldi illa deilur og ósætti.
Já, hún kunni svo sannarlega
að gleðjast. Hún var orðin elsti
starfsmaðurinn hjá embættinu
undir lokin en það sást ekki þeg-
ar til gleðskapar var blásið. Við
minnumst hennar, gjarnan í
glæsilegri dragt, á svimandi
háum hælum, með nýlagt hárið,
rauðan varalit og naglalakk, svíf-
andi milli hópa í samkvæmum,
brosandi, hlýja, glaða og inni-
lega. Gleði hennar smitaði frá sér
og við nutum öll góðs af.
Við minnumst Sigurjónu með
virðingu og minningar okkar um
hana kveikja bros og gleði. Nú,
að leiðarlokum, kveðjum við, full
þakklætis fyrir samfylgdina.
F.h. samstarfsfélaga við Hér-
aðsdóm Reykjavíkur,
Sigrún Agnes Njálsdóttir.
Kveðja frá röntgen-
systrum á Landakoti
Okkur langar að minnast
kærrar starfssystur okkar, Sig-
urjónu, með fáeinum orðum, en
hún vann með okkur á Landa-
kotsspítala meðan hann var og
hét. Það var einhver blessun sem
fylgdi spítalanum og systrunum
(nunnunum) sem fylgdi okkur í
anda og starfi og eru margir sem
sakna hans. Við vorum fjórar,
Inga, Mattý, Kolla og Svana, all-
ar læknaritarar. Þetta var ynd-
islegur tími fyrir okkur allar.
Vegna þrengsla og plássleysis á
spítalanum komum við okkur
notalega fyrir í kjallaranum þar
sem okkur var úthlutað sérher-
bergi, þar fór vel um okkur innan
um appelsínugular innréttingar,
hver í sínum bás, alveg örmjótt.
Unnum við saman í sátt og sam-
lyndi.
Mikið var hlegið og skrafað
um ýmsa hluti og Sigurjóna alltaf
svo hress og kát enda vorum við
alveg út af fyrir okkur. Starfs-
fólkið kom líka niður til að fylgj-
ast með, því það var alltaf svo
gaman hjá okkur. Börnin okkar
komu oft í heimsókn þannig að
þetta var eins og ein stór fjöl-
skylda. Þurftum við að hlaupa
upp og niður á aðra hæð til að ná
í spólurnar frá læknunum, þann-
ig fengum við leikfimitíma líka,
ekki var hægt að hafa það betra.
Síðustu ár höfum við komið
saman af og til á kaffihúsi eða
heima hjá hver annarri til að rifja
upp gamla tíma og voru það
ánægjulegar og skemmtilegar
stundir.
Hennar verður sárt saknað í
hópnum og viljum við flytja börn-
um hennar og ástvinum innilegar
samúðarkveðjur.
Inga, Matthildur,
Kolbrún og Svanhildur.
Sumt fólk er þannig, að það
veit hvað það vill og hefur þrek
og kjark til að fylgja eftir sann-
færingu sinni. Þannig var Sigur-
jóna Jakobsdóttir allt til enda.
Sigurjóna var ung kona þegar
hún kom inn í líf föður og tengda-
föður okkar fyrir rúmlega 50 ár-
um. Hann var snöggtum eldri en
hún, fráskilinn þriggja barna fað-
ir, en hún stóð keik við hlið hans
og var dyggur förunautur hans
og stoð og stytta alla tíð.
Sigurjóna var ekki stórvaxin
kona, en hún var mikil kona. Það
var aldrei lognmolla þar sem Sig-
urjóna var. Hún hafði sterkan
persónuleika, hafði skoðanir á
flestu og gat oft verið býsna föst
fyrir í skoðanaskiptum um menn
og málefni. Okkur þótti m.a. þess
vegna alltaf gaman að heimsækja
þau, en þar að auki var enginn
svikinn af veitingum sem heim-
sótti Sigurjónu. Í því sambandi
minnumst við ekki síst jólaboð-
anna á jóladag um margra ára
skeið.
Sigurjóna var mikill vinnu-
þjarkur, vann oft drjúgan vinnu-
dag, m.a. sem ritari í Héraðs-
dómi Reykjavíkur, og sinnti að
auki með myndarbrag heimilinu
og börnum þeirra Jóns að
ógleymdum heimilishundinum.
Hún sýndi hve kraftmikil og hug-
rökk hún var þegar hún tókst á
við illvígt krabbamein fyrir
nokkrum árum. Með ótrúlegum
viljastyrk tókst henni að vinna
bug á sjúkdómnum og öðlast
fyrri krafta. Það má sannarlega
segja að Sigurjóna hafi verið
„töff“ kona.
Fráfall Sigurjónu er mörgum
þungbært, ekki síst börnum
hennar og fjölskyldum þeirra,
enda stóð hún þeim ávallt mjög
nærri. Við trúum því að minning
um góða konu muni veita þeim og
öðrum, sem eiga um sárt að
binda, styrk í sorginni.
Ágúst og Edda.
Sigurjónu kynntist ég fyrir
rúmum þrjátíu árum. Hún var
móðir þáverandi konu minnar og
amma barnanna minna, þeirra
Magnúsar Þórs og Sigrúnar.
Þrátt fyrir skilnað okkar á sínum
tíma hafði hún alltaf sýnt mér
hlýju og væntumþykju. Hún var
góð kona og reyndist börnum
mínum vel. Ég minnist hennar
með miklum söknuði og þakk-
læti. Sandra og Telma votta fjöl-
skyldunni sína dýpstu samúð og
senda henni styrk á þessum erf-
iðu tímum.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Hvíl í friði.
Magnús Magnússon.
Sigurjóna
Jakobsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Amma kær, ert horfin okkur hér,
en hlýjar bjartar minningar
streyma
um hjörtu þau er heitast unnu
þér,
og hafa mest að þakka, muna og
geyma.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju
sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn
stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
Þú gættir okkar, glöð við undum
hjá,
þær góðu stundir blessun, amma
kæra.
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Magnús Þór Magnússon.
Dýrðin var ávallt dagsins regla,
dreymi þig stillt við vetrarlín.
Skýin þinn svip í skörðin negla,
skaflarnir ljóma, vina mín.
(S.Þ.)
Sigmundur Sigurðsson
(Simbi)
.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför okkar ástkæru
móður, tengdamóður, ömmu og systur,
ARNÞRÚÐAR STEFÁNSDÓTTUR
sjúkraliða,
Strikinu 8.
Sérstakar þakkir viljum við færa Friðbirni
Sigurðssyni krabbameinslækni, starfsfólki krabbameinsdeildar,
heimahlynningu og líknardeild Landspítalans fyrir þeirra
góða starf.
Einnig viljum við þakka öllum þeim er minntust hennar.
Arna Valdís Kristjánsdóttir, Vilberg Kristinn Kjartansson,
Stella Kristjánsdóttir,
Lilja Kristjánsdóttir,
Jóhanna Kristín Gísladóttir, Jana Björk Ingadóttir,
barnabörn og systkini.