Læknablaðið - 15.11.2004, Síða 53

UMRÆÐA & FRÉTTIR / AÐALFUNDUR LÍ
Hver á að gera hvað og hvers vegna?
Líflegar umræður á málþingi um verkaskiptingu í heilbrigðiskerfinu
í tengslum við aðalfund LÍ var haldið málþing að
morgni laugardagsins 2. október. Par var fjallað um
tillögur formanns LÍ sem hann lagði fram í nefnd um
verkaskiptingu í heilbrigðiskerfinu sem kennd er við
formanninn, Jónínu Bjartmarz alþingismann. Um-
ræðurnar á málþinginu snerust einkum um starfsemi
göngudeilda sjúkrahúsa, hvort þær væru æskilegar
eða jafnvel nauðsynlegar fyrir rekstur sjúkrahúsa og
hvernig verkaskiptingu þeirra og sjálfstætt starfandi
sérfræðinga skuli háttað.
Málþingið hófst á því að formaður LI, Sigurbjörn
Sveinsson, gerði grein fyrir starfi Jónínunefndar og
tillöguflutningi lækna þar. Hann sagði að þar hefði átt
sér stað talsverð upplýsingaöflun og margir kallaðir
til að segja álit sitt á heilbrigðiskerfinu en lítið verið
um nýja hugsun eða umræður um grundvallaratriði
og meginsjónarmið.
Tillögugerö lækna
Töluverðar umræður urðu þó í baknefnd LÍ um hlut-
verkaskipun í heilbrigðiskerfinu og reynt að setja
fram málefnalegar tillögur og almennar leikreglur
sem giltu fyrir alla lækna og sjúklinga og gætu auk
þess nýst fjárveitendum í þeirra störfum. Ljóst væri
þó að erfitt væri að ákveða út í hörgul hver eigi að
gera hvað í heilbrigðiskerfinu, reynslan yrði að skera
úr um hvar best og hagkvæmast væri að gera hlutina.
Gera þyrfti faglegar kröfur sem landlæknir væri best
fallinn til að hafa eftirlit með og miðuðust við að verk
væru unnin á lægsta mögulega þrepi innan heilbrigðis-
kerfisins en þó þannig að efniviður nægði til að halda
uppi ákveðinni rútínu á stofnunum kerfisins.
Þegar ákvarðanir eru teknar um hvar gera skuli
hlutina gæti fjármagnið orðið þáttur í staðarvalinu.
Þess vegna þyrfti nauðsynlega að skipta upp heil-
brigðis- og tryggingamálaráðuneytinu, ekki þannig
að ráðuneytum fjölgaði heldur þannig að trygginga-
þátturinn yrði fluttur annað, til dæmis í félagsmála-
ráðuneytið. Með því móti var ábyrgðin á því að kaupa
heilbrigðisþjónustu ekki lengur á herðum þess sem
sjálfur stendur í rekstri heilbrigðisstofnana. Hins veg-
ar væri í tillögum lækna ekki gert ráð fyrir einkavæð-
ingu fjármögnunar enda enginn meirihlutaáhugi fyrir
því í þjóðfélaginu.
Sú spurning kom upp í baknefndinni hvort LÍ væri
að sveigja af þeirri einörðu stefnu sem félagið hefur
haft í tvo áratugi að sem mest af göngudeildarþjón-
ustu eigi að vera utan sjúkrahúsanna. Bent var á að
vaxandi fjöldi lækna á sjúkrahúsum starfar ekki utan
þeirra en býr yfir sérþekkingu sem þeir vilja nýta í
þágu sjúklinga og Læknafélagið gæti ekki komið í
veg fyrir að það gerðist á sjúkrahúsum ef því yrði við
komið þar. Hins vegar ættu hagkvæmnissjónarmið að
ráða því hvort réttara sé að veita þjónustuna innan
eða utan sjúkrahúsa.
I lok máls síns reifaði Sigurbjörn nokkuð starf
nefndarinnar sem hann var ekki bjartsýnn á að myndi
skila árangri. - Kannski hefur hún þegar gegnt sínu
hlutverki sem stuðpúði fyrir erfiðar spurningar sem
beint hefur verið að ráðherra. Mér þótti oft kyndugt
að heyra vitnað til þess að tiltekin mál væru til um-
ræðu í nefndinni þótt ég vissi að svo væri alls ekki,
sagði hann.
Sjúkrahúsin þurfa göngudeildir
Að lokinni framsögu formannsins tóku við erindi
annarra frummælenda sem voru þrír. Friðbjörn Sig-
urðsson formaður læknaráðs Landspítala, Guðmund-
ur Porgeirsson yfiræknir og Guðmundur lngi Eyjólfs-
Lœknablaðið kom úr
prenlun meðan á aðalfund-
inum stóð og var því dreift
volgu meðal fundarmanna
sem flettu því afmiklum
áhuga.
Þröstur
Haraldsson
Læknablaðið 2004/90 781