Tímarit Máls og menningar - 01.04.1946, Qupperneq 98

88
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
181) „alg. á Au; á nokkrum stöðum á N vestur að Nípá í Köldukinn, og á
nokkrum stöðum á S, vestur að Hnappavöllum í Oræfum“. Annars staðar en
á Au hefur hún aðeins fundizt á tveim stöðum á N og einum stað vestan
Homafjarðar á S. — Jafnvel hundasúmna, sem höf. hefur þó lagt sérstaka
rækt við, segir hann víða um land allt, þótt hún muni vera fremur sjaldgæf
á Au og SA.
Fundarstaðir em sumir skrítnir: Dílaburkninn finnst úti á Skjálfandaflóa.
Andakílsá, Kleifarvatn og Ölfusárminni (-mynni?) eru m. a. fundarstaðir
laugadeplunnar! Að skjaldburkninn vaxi í Kapelluhrauni við Krýsuvík er
bara ranghermi úr bók Gröntveds, sem höf. endurtekur. Annars virðist höf.
hafa farið mjög á hundavaði gegnum þá bók.
Selgresið finnst „á tveimur stöðum suðaustan við Eyjafjörð"! Hvaða staðir
eru það? Reykir í Fnjóskadal? Því þá ekki að segja samræmisins vegna, að
það sé „a'g. suðaustan við Reykjavík" í stað þess að segja, að það sé „alg.
undir Eyjafjöllum, í Mýrdal og í Vestmannaeyjum"?
Knautia hefur fundizt aðeins í valllendi hér á landi, svo að ástæðulaust er
að bæta því við, að hún finnist hér í rökum hlíðum. — Stellaria calycantha
„vex í votlendu kjarri. Sennilega víðar“. Hún hefur aðeins fundizt í Vatns-
firði við Isafjarðardjúp og ekki er hún þar í votlendu kjarri. Hvað hefur höf.
fyrir sér í því, að hún vaxi sennilega víðar?
Svona gæti ég haldið áfram margar blaðsíður ennþá, bara með tómar vit-
leysur höf. um fundarstaði.
Á bls. 25 skýrlr höf. frá því, hvernig landshlutarnir eru takmarkaðir, en ekki
hef ég nennt að gá að því, hve nákvæmlega því er fylgt. En ég hef þó rekizt
á það af tilviljun, að Hoffell og Vestrahorn eru flutt til Au (bls. 34) og eyj-
arnar á Breiðafirði (við Hvammsfjörð) til NV (bls. 141).
Slæðingar og innlendar tegundir
Það virðist vera alveg hreinasta tilviljun, hvaða plöntur höf. telur til slæð-
inga og hverjar til innlendra tegunda. Höf. er heldur ekkert að ónáJa lesendur
sír.a með skýringum á því, heldur gerir það athugasemdalaust, alveg upp á
eigin spýtur. Scirpus setaceus hefur kannski fundizt við Laugarnes einhvem
tíma, en þrátt fyrir mikla leit aldrei aftur og hvergi annars staðar. Þetta tekur
höf. upp sem innlenda tegund og bætir því við, að hún vaxi sennilega víðar!
Er það iðulega, að höf. kemur með slíkar getgátur, sem eru alveg út í bláinn.
Líkurnar sem höf. færir fyrir slíku eru stundum skrítnar, t. d. þar sem teg-
undin finnst í Færeyjum (Epilobium montanum, bls. 202) þá „er hún þó ef
til vill á Austfjörðum" eða (Moneses uniflora, bls. 211), að hún finnst „í
Noregi norðar en Island er“. Hvers vegna skyldi eyrarrósin ekki vera í Norður-
Noregi, sem er þó norðar en ísland? Annað mál er það, að ef þessar tegundir
em hér, þá eru þær það varla sem slæðingar, heldur eru þær þá innlendar.
Alopecurus pratensis hefur fengið númer, en finnst þó aðeins ræktaður.
Potentilla erecta er tekin athugasemdalaust sem innlend planta og sögð vera