Tímarit Máls og menningar - 01.06.1972, Page 88
Tímarit Máls og menningar
rekkjustokknum. Rósóttur sloppur.
Hún horfir, hrifin og spennt.
78
Hákon stendur bakvið leiksviðið
og hefur hendur á strengjunum.
79
Súlukóngurinn hagsast uppá stein-
inn. Þar reisir hann sig og ber
stórum vængjunum; skimar, há-
leitur.
80
Súlukóngurinn svífur um loftið.
Hákon að leiksviðsbaki.
81
82
Pétur bærir á sér við trjástofninn,
teygir sig og geispar. Hljóðpípan
liggur þversum á bringu lians.
Hann ber hana að vörum sér. Tón-
arnir stíga fram, léttir og leikandi.
súlukóngnum að klöngrast uppá steininn;
nú vildi hann hefja sig til flugs, njóta sín,
syngja . . .
HÁkon ; Nú getur ekkert aftrað mér, hugs-
aði hann; í loftinu á ég heima. Þóað ég
sé einn þá get ég sungið . . .
. . . Og svo hóf haim sig á loft.
rödd hákonar: Brjóst lians bifaðist undan
þunga hins ósagða, þó kom hann ekki upp
einu orði . . . Hann opnaði gogginn, en
tónarnir sem bárust til eyrna hans skar
hann í brjóstið . . . Hákon skrœkir. Gra,
gra, grú; krúnk krúnk. Gra, gra, grú;
krúnk krúnk.
HÁKON: En á jörðu niðri lá Pétur litli Pan
uppvið trjástofn sofandi. Hann hrökk upp
við gargið í súlukóngnum (Gra, gra, grú;
krúnkkrúnk) Hann bar hljóðpípuna að
vörunum. (Gra, gra, grú krúnkkrúnk)
Hlátur Þóru.
83
Súlukóngurinn flýgur skrækjandi
um loftin. Pétur Pan tekur dans-
spor á jörðu niðri og blæs lagstúf
með tilbrigðum.
B4
Þóra hlær. Hún hefur farið í gúmí-